စလံုး.. စလံုး နဲ႔ နာမည္ၾကီးေနတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္။ တကယ္တန္းကိုယ္ေရာက္ေတာ့လည္း သူမ်ားေတြေျပာသလို ေပ်ာ္စရာမေကာင္းပါဘူး။ အိမ္နဲ႔မခြဲဖူးတဲ့သူေတြေတာ့ မသိပါဘူး။ ကြၽန္မ အိမ္နဲ႔ ခြဲေနက်၊ အေဆာင္ေနဖူးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳရွိတာကိုေတာင္ အိမ္ကို သိပ္ျပီးလြမ္းပါတယ္။ အထီးက်န္သလိုဘဲ ခံစားရပါတယ္။ အိမ္ကိုျပန္ခ်င္စိတ္ေတြေရာက္မလာေအာင္ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ရွိေနတာပါဘဲ။မနက္မိုးလင္းေရ မနက္စာမစားေသးဘူးလားလို႔ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ မိုးလင္းတာနဲ႔ထိုင္တက္တဲ့ ကြၽန္မကိုလာေျပာမယ့္ အေမမ
ရွိဘူး။ ဟင္းမခ်က္ေသးဘူးလားလို႔ ေမးမယ့္ ေမာင္ေလးမရွိဘူး။ ထမင္းခူးေတာ့လို႔ ေျပာမယ့္ အေဖမရွိဘူး။
ထမင္းေလး တခါစာဖို႔ ေပးၿပီးေရးပါတခါးေတြအခါခါဖြင့္ ေလွခါးထစ္ေပါင္းမ်ားစြားဆင္း၊ ထမင္းထည့္ေပးမယ့္ ဆိုင္ရွင့္ကိုျပံဳျပ၊ ျပံဳမျပရင္လည္း စာခ်င္တာေတြ ေျပာရ၊ျပရ၊ ပိုက္ဆံရွင္းရ။ အေမခ်က္ေပးတဲ့ထမင္း တစ္ပဲြက အျပင္ေရာက္မွ သိပ္ျပီးတန္းဖိုးရွိပါတယ္။ အိမ္မွာေနတုန္းက ဟိုဟာခ်က္တာမစားခ်င္ဘူး၊ အေမခ်က္တာ ငံတယ္၊ ခ်ဥ္တယ္၊ ဒီလိုခ်က္တာစားမေကာင္းဘူးလို႔ အျမဲဂ်ီက်တက္တဲ့ ကြၽန္မ။ အျပင္ေရာက္မွ ဟဲ့ နင္တို႔ခ်က္တာကလည္း ေပါ့လိုက္တာ၊ နင္တို႔ အရြက္ေတြကို ႏူးေအာင္ေၾကာ္မထားဘူး၊ အဲ့ဒီေလာက္ထည့္တာ ငါဘယ္၀ပမလဲ..စတဲ့ စိတ္ထဲက အလိုမက်တာေတြ ထမင္းဆိုင္ကလူကို သြားေျပာလို႔မရျပန္ဘူး။ ဒါေတာင္ကိုယ့္မွာ ၀ယ္စားစရာ ပိုက္ဆံကို အိမ္ကေပးေနေသးလို႔။
ကိုယ္တိုင္ပိုက္ဆံရွာရ၊ အရာရာသာစီစဥ္ရရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲမသိဘူး။အိမ္မွာ တခုလုပ္ျပီးရင္ ေနာက္တစ္ခုမလုပ္တက္တဲ့ကြၽန္မ ခုေတာ့ အကုန္လံုး ကိုယ္တိုင္လုပ္ေနရျပီ။ ဟင္းခ်က္ရင္ ပန္းကန္မေဆးခ်င္ဘူး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ရင္ မီးပူမတိုက္ခ်င္ဘူး။ တခုဘဲရမယ္ ႏွစ္ခုမရဘူးလို႔ အျမဲဆင္ေျခနဲ႔ တြက္ကပ္တက္တဲ့ကြၽန္မ။ ခုေတာ့ ....
