အမွန္ေတာ့ ဖုန္တက္ေနတဲ့ ကၽြန္မဘေလာဂ့္ေလးကိုဖုန္ခါလိုက္တာပါ။ ကၽြန္မကဘဲဆိုးတာလား ကံကဘဲဆိုးတာ လားေတာ့မသိဘူး။ ထားပါေတာ့ ကံကဆိုးတာဘဲ။ ကၽြန္မက အျမဲဆိုးတဲ့သူဆိုေတာ့ တစ္ခါတေလ ကံကိုဘဲ ေပးျပီးဆိုးလိုက္ေတာ့မယ္။ ကၽြန္မမွာရွိတဲ့ အက်င့္ဆိုးေတြထဲက တစ္ခုက ကၽြန္မနဲ႔ အဆင္မေျပမွန္းသိရက္နဲ႔ ဆုေတာင္းတက္တဲ့အက်င့္။ ကိုယ္နဲ႔လည္း အဆင္မေျပ၊ ေျပရင္လည္း အဆင္မေျပျဖစ္မဲ့အရာေတြကို ဆုေတာင္းတက္တယ္။ အမွန္ေတာ့ အဲ့ဒီလို ဆုေတာင္းတဲ့အခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ တကယ္ကို လိုခ်င္လို႔ေတာင္းခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ ဆုေတာင္းေတြ အျမဲဘဲေနာက္က်တက္တယ္။ အခ်ိန္မွီမျပည့္ဘူး ဆိုပါေတာ့။
အခုလည္း ကၽြန္မအလြန္႔အလြန္ကို လိုခ်င္လို႔ လြန္းခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ေလာက္က ေတာင္းခဲ့တဲ့ဆု တစ္ခု လြန္ခဲ့တဲ့လက ျပည့္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည့္ရံုေလးျပည့္တယ္လို႔ ေခၚခ်င္တယ္။ ကၽြန္မဆုေတာင္းျပည့္ေပမယ့္ အခ်ိန္ဆိုတာ က ရွိေသးေတာ့..။ ဆုေတာင္းျပည့္ေပမယ့္ ေနာက္က်တယ္လို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ ျပည့္တာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ေနာက္က်မွျပည့္တဲ့အတြက္ ကံၾကမၼာကို အျပစ္တင္မိတယ္။ ျပည့္တဲ့ဆုေတာင္းကို ဒီအတိုင္း ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္မကိုကၽြန္မလည္း ေဒါသထြက္မိတယ္။
ကၽြန္မဘေလာဂ့္မွာတင္ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းပံုျပင္ထဲက တစ္ေယာက္ေသာသူေပါ့။ ေက်ာင္းျပီးလို႔ တေနရာစီ ေ၀းခဲ့ေပမယ့္ ျပန္ဆံုဖို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္။ ဆုေတာင္းတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၄ ေလာက္ေပါ့။ ဆုေတာင္းဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္မရဲ႕ ဆုေတာင္းက နဲနဲေလးမွ အရိပ္အေရာင္ေတာင္မျမင္ရတဲ့ အေျခအေနမွာ။ မထင္မွတ္ဘဲ ၀ုန္းကနဲ ကၽြန္မဆုေတာင္းထျပည့္ေတာ့ ကၽြန္မ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္တာ ကၽြန္မအျပစ္မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္။ ကံကိုဘဲ ပံုခ်ရေတာ့မွပါဘဲ။ မထင္တဲ့ေနရာမွာ၊ မထင္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ။ မထင္မွတ္ဘဲ ျပန္ဆံုခဲ့ၾကတယ္။
ကၽြန္မအလြတ္ရေအာင္က်တ္ျပီး ကၽြန္မမ်က္စိေရွ႕ေရာက္လာခဲ့ရင္ေတာင္မွ ကၽြန္မမွတ္မိေလာက္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ယံုၾကည့္ျပီး ေမ့ထားခဲ့တဲ့ အရိပ္တစ္ခု မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကၽြန္မေရွ႕မွာ ေပၚလာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအရိပ္နဲ႔ ပက္သက္ျပီး ကၽြန္မမွတ္ဥာဏ္ေတြ အေတာ္ဘဲေကာင္းတုန္းဘဲ၊ အသိစိတ္ေတြ တစက္ေလးမွမလြတ္ဘဲ အဲ့ဒီအရိပ္တစ္ခုကို လုိက္ၾကည့္မိတယ္။ အျမဲ ဦးထုပ္ေဆာင္းတက္တဲ့သူ႔အက်င့္ကို ေမ့ေနေလာက္ေအာင္ကို ေမ့ထားခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ အသိစိတ္က ဒီအရိပ္ကို ကၽြန္မေရွ႕မွာ ေပၚလာခဲ့ခ်ိန္မွာ မခ်ိဳ႔ယြင္းခဲ့ဘူး။ မွတ္မိေနတုန္းဘဲ။ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ အေတာ္အ့ံၾသယူ ရေလာက္ေအာင္မွတ္မိေနတုန္းပါဘဲ။
ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုး လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ စတိုင္မ်ိဳးနဲ႔ လမ္းေလာက္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး လိုက္ၾကည့္မိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ။ သူျဖစ္ေနေတာ့ ပိုအံ့ၾသမိတယ္။ ၀မ္းသာမိတယ္။ ခဏေလာက္ေတာ့ ေအးစက္သြားတယ္။ ဦးထုပ္အနားသတ္ကေန လံုး၀မမွတ္မိဘဲၾကည့္သြားတဲ့အရိပ္တစ္က ကၽြန္မရွိရာ ဒီကၽြန္ေလးမွာရွိေနခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ျပန္ဆံုဖို႔ေ၀းေနတုန္းပါဘဲ။ ျပန္ဆံုခဲ့ရင္ေတာင္ ကၽြန္မရဲ႕ဆုေတာင္း ေတြ မျပည့္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကံဆုိးတက္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ ဆုေတာင္းေတြ အခ်ိန္မွီမျပည့္တက္လြန္းလို႔ ေနာက္ဆိုရင္ ဆုေတာင္းေတြအခ်ိန္မွိျပည့္ဖို႔ကိုပါ ထပ္ျပီးဆုေတာင္းရမယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မဆုေတာင္း ပါတယ။္ ကၽြန္မဆုေတာင္းေတြ အခ်ိန္မွီျပည့္ပါေစလို႔။
အခုလည္း ကၽြန္မအလြန္႔အလြန္ကို လိုခ်င္လို႔ လြန္းခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ေလာက္က ေတာင္းခဲ့တဲ့ဆု တစ္ခု လြန္ခဲ့တဲ့လက ျပည့္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည့္ရံုေလးျပည့္တယ္လို႔ ေခၚခ်င္တယ္။ ကၽြန္မဆုေတာင္းျပည့္ေပမယ့္ အခ်ိန္ဆိုတာ က ရွိေသးေတာ့..။ ဆုေတာင္းျပည့္ေပမယ့္ ေနာက္က်တယ္လို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ ျပည့္တာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ေနာက္က်မွျပည့္တဲ့အတြက္ ကံၾကမၼာကို အျပစ္တင္မိတယ္။ ျပည့္တဲ့ဆုေတာင္းကို ဒီအတိုင္း ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္မကိုကၽြန္မလည္း ေဒါသထြက္မိတယ္။
ကၽြန္မဘေလာဂ့္မွာတင္ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းပံုျပင္ထဲက တစ္ေယာက္ေသာသူေပါ့။ ေက်ာင္းျပီးလို႔ တေနရာစီ ေ၀းခဲ့ေပမယ့္ ျပန္ဆံုဖို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္။ ဆုေတာင္းတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၄ ေလာက္ေပါ့။ ဆုေတာင္းဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္မရဲ႕ ဆုေတာင္းက နဲနဲေလးမွ အရိပ္အေရာင္ေတာင္မျမင္ရတဲ့ အေျခအေနမွာ။ မထင္မွတ္ဘဲ ၀ုန္းကနဲ ကၽြန္မဆုေတာင္းထျပည့္ေတာ့ ကၽြန္မ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္တာ ကၽြန္မအျပစ္မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္။ ကံကိုဘဲ ပံုခ်ရေတာ့မွပါဘဲ။ မထင္တဲ့ေနရာမွာ၊ မထင္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ။ မထင္မွတ္ဘဲ ျပန္ဆံုခဲ့ၾကတယ္။
ကၽြန္မအလြတ္ရေအာင္က်တ္ျပီး ကၽြန္မမ်က္စိေရွ႕ေရာက္လာခဲ့ရင္ေတာင္မွ ကၽြန္မမွတ္မိေလာက္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ယံုၾကည့္ျပီး ေမ့ထားခဲ့တဲ့ အရိပ္တစ္ခု မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကၽြန္မေရွ႕မွာ ေပၚလာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအရိပ္နဲ႔ ပက္သက္ျပီး ကၽြန္မမွတ္ဥာဏ္ေတြ အေတာ္ဘဲေကာင္းတုန္းဘဲ၊ အသိစိတ္ေတြ တစက္ေလးမွမလြတ္ဘဲ အဲ့ဒီအရိပ္တစ္ခုကို လုိက္ၾကည့္မိတယ္။ အျမဲ ဦးထုပ္ေဆာင္းတက္တဲ့သူ႔အက်င့္ကို ေမ့ေနေလာက္ေအာင္ကို ေမ့ထားခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ အသိစိတ္က ဒီအရိပ္ကို ကၽြန္မေရွ႕မွာ ေပၚလာခဲ့ခ်ိန္မွာ မခ်ိဳ႔ယြင္းခဲ့ဘူး။ မွတ္မိေနတုန္းဘဲ။ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ အေတာ္အ့ံၾသယူ ရေလာက္ေအာင္မွတ္မိေနတုန္းပါဘဲ။
ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုး လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ စတိုင္မ်ိဳးနဲ႔ လမ္းေလာက္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး လိုက္ၾကည့္မိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ။ သူျဖစ္ေနေတာ့ ပိုအံ့ၾသမိတယ္။ ၀မ္းသာမိတယ္။ ခဏေလာက္ေတာ့ ေအးစက္သြားတယ္။ ဦးထုပ္အနားသတ္ကေန လံုး၀မမွတ္မိဘဲၾကည့္သြားတဲ့အရိပ္တစ္က ကၽြန္မရွိရာ ဒီကၽြန္ေလးမွာရွိေနခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ျပန္ဆံုဖို႔ေ၀းေနတုန္းပါဘဲ။ ျပန္ဆံုခဲ့ရင္ေတာင္ ကၽြန္မရဲ႕ဆုေတာင္း ေတြ မျပည့္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကံဆုိးတက္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ ဆုေတာင္းေတြ အခ်ိန္မွီမျပည့္တက္လြန္းလို႔ ေနာက္ဆိုရင္ ဆုေတာင္းေတြအခ်ိန္မွိျပည့္ဖို႔ကိုပါ ထပ္ျပီးဆုေတာင္းရမယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မဆုေတာင္း ပါတယ။္ ကၽြန္မဆုေတာင္းေတြ အခ်ိန္မွီျပည့္ပါေစလို႔။
ႏွင္းဆီနီနီ။
