အခ်စ္အေၾကာင္း..
အခ်စ္ဆိုတာ ၾကာရွည္စြာၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခ်င္းလို႔ လည္းထင္မိတယ္။ အခ်စ္မွာ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခ်င္းန႔ဲမတူတဲ့ သတၱိတစ္မ်ိဳးရွိတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခ်င္းမွာ မၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခ်င္းဆိုတာ ရွိတယ္။ ခုၾကိဳက္ျပီး ခဏေန မၾကိဳက္ေတာ့တာမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ခုခ်စ္ျပီး ခဏေန ေမ့လိုက္ဖို႔ဆိုတာ အခုခ်က္ခ်င္း ခ်စ္ဖို႔လြယ္သေလာက္ ခဏေန မခ်စ္ဖို႔ ခက္တယ္ထင္မိတယ္။ တစ္ခါတေလ ကိုယ္တိုင္လည္း ခ်စ္တာနဲ႔ ၾကိဳက္တာကိုမကြဲေသးဘူးရယ္။ ဘယ္ဟာက ပိုျပီးေကာင္းတယ္ ဆိုတာေတာ့မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္ဖို႔လြယ္တယ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ့ထင္တယ္။ ၾကိဳက္ဖို႔လြယ္တယ္ လြယ္လြယ္ေတာ့ ၾကိဳက္လို႔ရမယ္ထင္တယ္။ ဆရာကံခၽြန္က ခ်စ္တာနဲ႔ ၾကိဳက္တာက ၾကိဳက္ဖို႔ပိုခက္တယ္လို႔ ေရးထားတာ ဖတ္ဖူးသလိုပါပဲ။ သူ႔ ဥပမာကေတာ့ ကိုယ္က ကိုယ့္ မိန္မကိုခ်စ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ တခ်ိဳ႕ စရိုက္ေတြကို ၾကိဳက္ခ်င္မွ ၾကိဳက္မယ္တဲ့ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ စရိုက္ေတြရွိတဲ့လူတိုင္းကိုလည္း ကိုယ္က ခ်စ္ခ်င္မွခ်စ္မွာတဲ့။ လူတိုင္းကို ခ်စ္လို႔မရဘူး ဆိုေပမယ့္ ၾကိဳက္လို႔ ရတယ္ေပါ့ေနာ္။ ၾကိဳက္တဲ့လူတိုင္းကိုလည္း ခ်စ္ခ်င္မွခ်စ္မွာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္ျပီဆိုရင္ မၾကိဳက္လည္း ခြင့္လႊတ္တက္သြားေရာတဲ့။ အဲ့ဒီလိုေရးထားတာဖတ္ဖူးတယ္။ အဲ့ဒီအဆိုကိုလည္း လက္ခံမိတယ္။
ကၽြန္မေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို သေဘာက်ႏွစ္သက္မိျပီး ႏွစ္လရွည္ၾကာစြာေစာင့္ဖူးတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဲ ငယ္ငယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးတယ္ ဆယ္တန္းေတာင္ အမေအာင္ေသးဘူးရယ္ အဲ့ဒီတုန္းက အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္ကို သေဘာက်လို႔ ဆယ္တန္းျပီးလို႔ တကၠသိုလ္တက္ရင္ျပန္ေတြ႔ မယ္ဆိုျပီး အေ၀းၾကီးကေန ေစာင့္ဖူးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က ဆယ္တန္းမေအာင္ရင္ ကေလးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒီလိုထင္ထားေတာ့ ခ်စ္တာေတြ၊ ရည္းစားထားတာေတြ ဘာေတြကို ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးမွွွွွ လုပ္လို႔ရမယ္ဘဲ ထင္ခဲ့တယ္ ေတြးခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေက်ာင္းေတြဘာေတြတက္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကို ႏွစ္သက္တဲ့လူေတြကို လည္း စိတ္မ၀င္စားခဲ့မိဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ငယ္စိတ္နဲ႔ရူးသြပ္ျပီး ငါတစ္ေယာက္ထည္းကိုဘဲခ်စ္မယ္ဆိုျပီး ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ရူးျပီး ေစာင့္ခဲ့တယ္။ လူဆိုတာ စိတ္ထဲက ပါရင္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိပ္ျပီးမွန္တာဘဲ။ တကယ္လည္း ကၽြန္မႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူနဲ႔ အျပင္မွာ ျပန္ဆံုခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေႏွာင္းခဲ့တယ္ေပါ့။ ရီေတာ့ရီရတယ္ ကိုယ္အရမ္းႏွစ္သက္တယ္လုိ႔ ယူဆခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာၾကာ မွာျပန္ေတြ႔ေတာ့ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ကိုပံုစံဖမ္းယူလိုက္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ငါၾကိဳက္တာ ဒီပံုစံၾကီးဆိုျပီး ေတာ္ေတာ္ေလသြားတယ္။ ဟင္ ငါသိတဲ့လူက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာပါတယ္ေပါ့ အခုပံုၾကီးကို ၾကည့္ျပီး ငါဒီလိုပံုၾကီးကုိမ်ား ၾကိဳက္ျပီး အခ်ိန္အၾကာၾကီး ေစာင့္ခဲ့တယ္ဆိုျပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ အဲ အဲ့ဒီထဲကမွတ္သြားတာ။ အခ်စ္ဆိုတာ ႏွစ္ရွည္လမ်ားၾကာလည္း မေျပာင္းလဲတဲ့ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခ်င္းလို႔ မွတ္လိုက္မိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေပါ့ သူ႔ကိုေတာ့ အခ်စ္ဆရာမၾကီးလို႔ ေခၚတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္က ခ်စ္ရံုနဲ႔ မျပီးဘူးလို႔ ေျပာတာဘဲ။ ကိုယ္ခ်စ္သေလာက္ ကိုယ့္ကို ျပန္ခ်စ္ဖို႔လည္း လိုပါသတဲ့။ အဲ့ဒါမွ အခ်စ္လို႔ေခၚသတဲ့။ ဆုိလုိခ်င္တာက အခ်စ္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မ်က္စိထဲမယ္ အစံုလိုက္ပဲ ျမင္တက္ၾကတယ္ေလ။ တစ္ဘက္တည္း ျဖစ္ေန တာကိုလည္း အခ်စ္လို႔ မတထင္ၾကဘူးတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်စ္ဆိုတာ တစ္စံုရွိေသာ ၾကာရွည္စြာ ႏွစ္သက္ ခ်င္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားျပန္ပါေရာ။ အဲ့ အဲ့ဒီ တစ္စံုမွ တစ္ဘက္က ေရာ့က် ပ်က္ပယ္သြားတာနဲ႔ အခ်စ္မျဖစ္ေတာ့ျပန္ဘူးတဲ့။ ဟီးး ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ထားတဲ့ အနက္ေပါ့ေလ။
ကၽြန္မ ေဖေဖကေတာ့ေျပာပါတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ စိတ္ထား ႏုညံ့သိမ္ေမြ႔မွ ခ်စ္တက္တာတဲ့။ လူတိုင္းမခ်စ္တက္ဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏုညံ့ သိမ္ေမြ႔မွဳ႕ကို ကိုယ့္နည္းတူ ခံစားတက္တဲ့လူကိုေတာ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူလို႔ေခၚပါတယ္တဲ့။ ဟီးး ျပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္ နင္က ဒီေလာက္ ၾကမ္းတမ္းတာ ခ်စ္တက္မွမဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ။ ဟုတ္ပါရဲ႕ မိဘဆိုတာ သားသမီးကို သိတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္မ ရဲ႕ ႏုညံ့သိမ္ေမြ႔မွဳ႕ကို နားလည္တဲ့ မွွ်ေ၀ခံစားတက္တဲ့လူမရွိသလို။ ကၽြန္မလည္း အဲ့ဒီလို မွ်ေ၀ရေလာက္ေအာင္လည္း ႏုညံ့သိမ္ေမြ႔ မွဳေတြမေပါမ်ားေသးပါဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာ မွ်ေ၀ခ်င္းလို႔ သတ္မွတ္ရင္ ကၽြန္မ သိပ္ျပီးတြန္႔တိုတက္တဲ့လူတစ္ေယာက္ေပါ့။ ကၽြန္မမွာ ရွိတဲ့ ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြကို မွ်ေ၀ေပးဖို႔ တြန္႔တိုေနတုန္းဘဲ။ ေပးလိုက္လို႔ ေလွ်ာ့သြားမွာ စိုးရိမ္ေနတုန္းဘဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖက ေျပာတာထင္တယ္ ငါ့သမီး နင္ မခ်စ္တက္ေသးပါဘူးလို႔။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မဂၤလာတစ္ပါးပဲဆိုရင္ ကၽြန္မမွာ မဂၤလာ မရွိေသးဘူး။ အဲ့ဒီမဂၤလာအတြက္ ေပးဆပ္ရမယ့္အရင္းအႏွီးအလံုအေလာက္ ကၽြန္မမွာ မရွိေသးပါဘူး။ မခြန္ျမလွိဳင္ကေတာ့ သူ႔ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွဳေတြလုပ္ေပးတဲ့လူနဲ႔ ေတြ႔သြားေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ သိပ္ျပီး မထင္မိဘူးရယ္။ ေအာ္ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္မ မွာ မဂၤလာမရွိေသးေပမယ့္ အမဂၤလာေတာ့မျဖစ္ေသးဘူးေပါ့ေနာ္။
ဘေလာဂ့္မေရးတာၾကာတဲ့ ကၽြန္မကို ဘေလာဂ့္ေရးျဖစ္ေအာင္ တို္က္တြန္းတဲ့ အစ္မခြန္ျမလွိဳင္ကို လည္းေက်းွဇူးပါ။ ဒါေရးဖို႔ ေတာ္ေတာ္ကို စဥ္းစားယူရတယ္ ၁ ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္။ ကၽြန္မ မကၽြမ္းတဲ့ အပိုင္းကို။ ဘေလာဂ့္ျပန္ေရးဖို႔လည္း စိတ္ ျပန္၀င္စား သြားတယ္။
အခ်စ္ဆိုတာ ၾကာရွည္စြာၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခ်င္းလို႔ လည္းထင္မိတယ္။ အခ်စ္မွာ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခ်င္းန႔ဲမတူတဲ့ သတၱိတစ္မ်ိဳးရွိတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခ်င္းမွာ မၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခ်င္းဆိုတာ ရွိတယ္။ ခုၾကိဳက္ျပီး ခဏေန မၾကိဳက္ေတာ့တာမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ခုခ်စ္ျပီး ခဏေန ေမ့လိုက္ဖို႔ဆိုတာ အခုခ်က္ခ်င္း ခ်စ္ဖို႔လြယ္သေလာက္ ခဏေန မခ်စ္ဖို႔ ခက္တယ္ထင္မိတယ္။ တစ္ခါတေလ ကိုယ္တိုင္လည္း ခ်စ္တာနဲ႔ ၾကိဳက္တာကိုမကြဲေသးဘူးရယ္။ ဘယ္ဟာက ပိုျပီးေကာင္းတယ္ ဆိုတာေတာ့မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္ဖို႔လြယ္တယ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ့ထင္တယ္။ ၾကိဳက္ဖို႔လြယ္တယ္ လြယ္လြယ္ေတာ့ ၾကိဳက္လို႔ရမယ္ထင္တယ္။ ဆရာကံခၽြန္က ခ်စ္တာနဲ႔ ၾကိဳက္တာက ၾကိဳက္ဖို႔ပိုခက္တယ္လို႔ ေရးထားတာ ဖတ္ဖူးသလိုပါပဲ။ သူ႔ ဥပမာကေတာ့ ကိုယ္က ကိုယ့္ မိန္မကိုခ်စ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ တခ်ိဳ႕ စရိုက္ေတြကို ၾကိဳက္ခ်င္မွ ၾကိဳက္မယ္တဲ့ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ စရိုက္ေတြရွိတဲ့လူတိုင္းကိုလည္း ကိုယ္က ခ်စ္ခ်င္မွခ်စ္မွာတဲ့။ လူတိုင္းကို ခ်စ္လို႔မရဘူး ဆိုေပမယ့္ ၾကိဳက္လို႔ ရတယ္ေပါ့ေနာ္။ ၾကိဳက္တဲ့လူတိုင္းကိုလည္း ခ်စ္ခ်င္မွခ်စ္မွာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္ျပီဆိုရင္ မၾကိဳက္လည္း ခြင့္လႊတ္တက္သြားေရာတဲ့။ အဲ့ဒီလိုေရးထားတာဖတ္ဖူးတယ္။ အဲ့ဒီအဆိုကိုလည္း လက္ခံမိတယ္။
ကၽြန္မေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို သေဘာက်ႏွစ္သက္မိျပီး ႏွစ္လရွည္ၾကာစြာေစာင့္ဖူးတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဲ ငယ္ငယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးတယ္ ဆယ္တန္းေတာင္ အမေအာင္ေသးဘူးရယ္ အဲ့ဒီတုန္းက အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္ကို သေဘာက်လို႔ ဆယ္တန္းျပီးလို႔ တကၠသိုလ္တက္ရင္ျပန္ေတြ႔ မယ္ဆိုျပီး အေ၀းၾကီးကေန ေစာင့္ဖူးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က ဆယ္တန္းမေအာင္ရင္ ကေလးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒီလိုထင္ထားေတာ့ ခ်စ္တာေတြ၊ ရည္းစားထားတာေတြ ဘာေတြကို ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးမွွွွွ လုပ္လို႔ရမယ္ဘဲ ထင္ခဲ့တယ္ ေတြးခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေက်ာင္းေတြဘာေတြတက္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကို ႏွစ္သက္တဲ့လူေတြကို လည္း စိတ္မ၀င္စားခဲ့မိဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ငယ္စိတ္နဲ႔ရူးသြပ္ျပီး ငါတစ္ေယာက္ထည္းကိုဘဲခ်စ္မယ္ဆိုျပီး ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ရူးျပီး ေစာင့္ခဲ့တယ္။ လူဆိုတာ စိတ္ထဲက ပါရင္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိပ္ျပီးမွန္တာဘဲ။ တကယ္လည္း ကၽြန္မႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူနဲ႔ အျပင္မွာ ျပန္ဆံုခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေႏွာင္းခဲ့တယ္ေပါ့။ ရီေတာ့ရီရတယ္ ကိုယ္အရမ္းႏွစ္သက္တယ္လုိ႔ ယူဆခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာၾကာ မွာျပန္ေတြ႔ေတာ့ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ကိုပံုစံဖမ္းယူလိုက္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ငါၾကိဳက္တာ ဒီပံုစံၾကီးဆိုျပီး ေတာ္ေတာ္ေလသြားတယ္။ ဟင္ ငါသိတဲ့လူက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာပါတယ္ေပါ့ အခုပံုၾကီးကို ၾကည့္ျပီး ငါဒီလိုပံုၾကီးကုိမ်ား ၾကိဳက္ျပီး အခ်ိန္အၾကာၾကီး ေစာင့္ခဲ့တယ္ဆိုျပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ အဲ အဲ့ဒီထဲကမွတ္သြားတာ။ အခ်စ္ဆိုတာ ႏွစ္ရွည္လမ်ားၾကာလည္း မေျပာင္းလဲတဲ့ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခ်င္းလို႔ မွတ္လိုက္မိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေပါ့ သူ႔ကိုေတာ့ အခ်စ္ဆရာမၾကီးလို႔ ေခၚတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္က ခ်စ္ရံုနဲ႔ မျပီးဘူးလို႔ ေျပာတာဘဲ။ ကိုယ္ခ်စ္သေလာက္ ကိုယ့္ကို ျပန္ခ်စ္ဖို႔လည္း လိုပါသတဲ့။ အဲ့ဒါမွ အခ်စ္လို႔ေခၚသတဲ့။ ဆုိလုိခ်င္တာက အခ်စ္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မ်က္စိထဲမယ္ အစံုလိုက္ပဲ ျမင္တက္ၾကတယ္ေလ။ တစ္ဘက္တည္း ျဖစ္ေန တာကိုလည္း အခ်စ္လို႔ မတထင္ၾကဘူးတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်စ္ဆိုတာ တစ္စံုရွိေသာ ၾကာရွည္စြာ ႏွစ္သက္ ခ်င္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားျပန္ပါေရာ။ အဲ့ အဲ့ဒီ တစ္စံုမွ တစ္ဘက္က ေရာ့က် ပ်က္ပယ္သြားတာနဲ႔ အခ်စ္မျဖစ္ေတာ့ျပန္ဘူးတဲ့။ ဟီးး ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ထားတဲ့ အနက္ေပါ့ေလ။
ကၽြန္မ ေဖေဖကေတာ့ေျပာပါတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ စိတ္ထား ႏုညံ့သိမ္ေမြ႔မွ ခ်စ္တက္တာတဲ့။ လူတိုင္းမခ်စ္တက္ဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏုညံ့ သိမ္ေမြ႔မွဳ႕ကို ကိုယ့္နည္းတူ ခံစားတက္တဲ့လူကိုေတာ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူလို႔ေခၚပါတယ္တဲ့။ ဟီးး ျပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္ နင္က ဒီေလာက္ ၾကမ္းတမ္းတာ ခ်စ္တက္မွမဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ။ ဟုတ္ပါရဲ႕ မိဘဆိုတာ သားသမီးကို သိတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္မ ရဲ႕ ႏုညံ့သိမ္ေမြ႔မွဳ႕ကို နားလည္တဲ့ မွွ်ေ၀ခံစားတက္တဲ့လူမရွိသလို။ ကၽြန္မလည္း အဲ့ဒီလို မွ်ေ၀ရေလာက္ေအာင္လည္း ႏုညံ့သိမ္ေမြ႔ မွဳေတြမေပါမ်ားေသးပါဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာ မွ်ေ၀ခ်င္းလို႔ သတ္မွတ္ရင္ ကၽြန္မ သိပ္ျပီးတြန္႔တိုတက္တဲ့လူတစ္ေယာက္ေပါ့။ ကၽြန္မမွာ ရွိတဲ့ ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြကို မွ်ေ၀ေပးဖို႔ တြန္႔တိုေနတုန္းဘဲ။ ေပးလိုက္လို႔ ေလွ်ာ့သြားမွာ စိုးရိမ္ေနတုန္းဘဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖက ေျပာတာထင္တယ္ ငါ့သမီး နင္ မခ်စ္တက္ေသးပါဘူးလို႔။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မဂၤလာတစ္ပါးပဲဆိုရင္ ကၽြန္မမွာ မဂၤလာ မရွိေသးဘူး။ အဲ့ဒီမဂၤလာအတြက္ ေပးဆပ္ရမယ့္အရင္းအႏွီးအလံုအေလာက္ ကၽြန္မမွာ မရွိေသးပါဘူး။ မခြန္ျမလွိဳင္ကေတာ့ သူ႔ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွဳေတြလုပ္ေပးတဲ့လူနဲ႔ ေတြ႔သြားေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ သိပ္ျပီး မထင္မိဘူးရယ္။ ေအာ္ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္မ မွာ မဂၤလာမရွိေသးေပမယ့္ အမဂၤလာေတာ့မျဖစ္ေသးဘူးေပါ့ေနာ္။
ဘေလာဂ့္မေရးတာၾကာတဲ့ ကၽြန္မကို ဘေလာဂ့္ေရးျဖစ္ေအာင္ တို္က္တြန္းတဲ့ အစ္မခြန္ျမလွိဳင္ကို လည္းေက်းွဇူးပါ။ ဒါေရးဖို႔ ေတာ္ေတာ္ကို စဥ္းစားယူရတယ္ ၁ ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္။ ကၽြန္မ မကၽြမ္းတဲ့ အပိုင္းကို။ ဘေလာဂ့္ျပန္ေရးဖို႔လည္း စိတ္ ျပန္၀င္စား သြားတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။
ႏွင္းဆီနီနီ။
