အခုေလာေလာဆယ္ ၾကည့္ျဖစ္ေနတာကေတာ့ KBS World ကေနလာေနတဲ့ Mr. Goodbye ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္း တြဲေလးပါဘဲ။ ဇာတ္လမ္းက အေဟာင္းေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္မင္းသားကို အရမ္းၾကိဳက္တာမို႔ ၾကည့္ျဖစ္တာပါ။ ကိုရီးယားကားေတြ စၾကည့္ေတာ့ အဲ့ဒီမင္သားနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ လီဟန္နီလို လူသိမ်ားတဲ့ မင္းသမီးနဲ႔ကား စၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီကေနစျပီး အဲ့ဒီ မင္းသားကို ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ နာမည္အရင္ကေတာ့ Ahn Jae-wook ပါ။ 

အခုလည္း ဒီကားေလးစလာေတာ့ ဘယ္မင္းသားလဲ ခဏၾကည့္ရာကေန ဆက္ျပီး ၾကည့္ျဖစ္သြားပါတယ္။ Mysoju ကေနသြားျပီး ၾကည့္ရင္ ရေပမယ့္ တီဗြီကေန ေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့ အရသာကို ပိုၾကိဳက္ႏွစ္သက္မိလို႔ 

(အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ မင္းသားက အခ်စ္ေဟာင္းလည္းျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့က စိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရတာေလး သေဘာက်တာလည္း ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ :P) အဲ့ဒီကားကိုေတာ့ တီဗြီကေနဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ကိုရီးယားကားထံုးစံသမရိုးက် ထဲကေန သိပ္ျပီး ခြဲမထြက္ႏိုင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးလို႔ အခုေလာေလာဆယ္ ခန္႔မွန္းထားပါတယ္။ 

သူရဲ႕ ပထမဆံုးသိတဲ့ ဇာတ္ကားနာမည္ကေတာ့ Goodbye My Love ဆိုတဲ့ကားပါ။ အခ်စ္ကားေလးေပါ့။ ၾကံဳရင္ အဲ့ဒီကားေလကို ဆက္ၾကည့္လုိက္ၾကပါဦး။ ဇာတ္ကားက ေဟာင္းေနေတာ့ ရုပ္ရွင္ ၀ါသနာအိုးေတြ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္လို႔ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ အေတာ္ၾကိဳက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကားေလးပါ။ ဒီကားေလးေတြက ကိုရီးယားကားေတြကို စျပီး စြဲေစခဲ့တာပါ။

ဘေလာဂ့္မေရးတာလည္း ၾကာပါျပီ။ သၾကၤန္ေလာက္ကတည္းက ေရးမယ္ဆိုျပီး မေရးျဖစ္တာပါ။ မေရးဆို အလုပ္ေတြက မ်ားသားကလား။ လုိဘေတြအတြက္ အခ်ိန္ေတြရင္းႏွီးေနရလို႔။ တစ္ခါတေလ ကိုယ္လုပ္ေနတာေတြ သိပ္ျပီးမမွန္မွန္း သိေပမယ့္ရပ္တန္႔လို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ေရးခ်င္တာေတြ စိတ္ထဲမွာ အျမဲေရးေနေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔ မေရးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးဆိုးပါတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ လိုခ်င္တာေတြထဲကမွ အလိုခ်င္ဆံုးက အတည္တက်ရွိတဲ့ အလုပ္အကိုင္တစ္ခု လိုခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒါ အလိုခ်င္ဆံုး ပါဘဲ။ အဲ့ဒါရွိရင္ အားလံုးျပည့္စံုသြားျပီလို႔ စိတ္ထဲမွာခံစားရပါတယ္။ အဲ့ဒီအလုပ္အကိုင္ေလး တည္တံ့ဖို႔ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္တာ၀န္ေပါ့။

ဒီလေတြထဲမွာ အလုပ္ရွာတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္တာမ်ားပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ တိုးလာလိုက္၊ က်သြားလိုက္နဲ႔ စကၠန္႔နဲ႔ အမွ်ကို ေျပာင္းလဲေနလို႔။ ကိုယ့္တိုင္ ဘာျဖစ္ေနမွန္းကို ေသခ်ာ မသိေတာ့ တဲ့အထိတိုင္ေအာင္ကိုျဖစ္ေနမိတယ္။ ထင္ရာလုပ္။ ထင္ရာေျပာ။ ကိုယ္လုပ္တာအမွန္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလို စီးပြားပ်က္ကပ္မွ အလုပ္ရွာရတဲ့ လူရဲ႕အျဖစ္ကလည္း အေတာ့္ကိုဆိုးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုတေန႔ကေတာ့ ေနးတစ္ဖိုရမ္မွာ မပန္ဒိုရာဆိုတဲ့ နစ္နဲ႔ အစ္မတစ္ေယာက္ေရးထားတာ ဖတ္ျပီး အေတာ္ေလး အားတက္မိတယ္။ ပန္ဒိုရာဆိုတဲ့ နစ္လို႔ ေျပာရတာကေတာ့ အဲ့ဒီပန္ဒိုရာဆိုတာ ဘေလာဂ့္ေရးတဲ့ ပန္ဒိုရာလား ဆိုတာ ေသခ်ာမသိတာေၾကာင့္ပါ။ အဲ့ဒီအစ္မေရးထားတာကေတာ့ အလုပ္ဆိုတာသူေပးမွ ရတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အလုပ္ကို ကိုယ္က ရေအာင္ယူရတာလို႔ ေျပာထားတာကို ဖတ္ျပီး သေဘာေပါက္မိသြားတယ္။ အလင္းရသြားတယ္လို႔ ေျပာရပါမယ္။ အဲ့ဒီလို ေရးတဲ့အစ္မကိုလည္း ေက်းဇူးတင္သလို၊ အဲ့ဒီပိုစ့္ကို ဆြဲထုတ္လာတဲ့ အစ္မကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အရင္ ဖိုရမ္ဖတ္ေပမယ့္ ကိုယ္မဖတ္ခင္ ကေရးခဲ့တာေတြက်ေတာ့ မေျပာ၊ မျပရင္ မသိတဲ့အေနအထား။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ျပန္ျပီး ထဲထဲ၀င္၀င္ မဖတ္ေတာ့ အဲ့ဒီလို သတိတရနဲ႔ ဆြဲထုတ္လာတဲ့လူရွိမွ ဖတ္ရတာပါ။

အဲ့ဒီစာမဖတ္ခင္အထိ ကၽြန္မအျမင္ကေတာ့ အလုပ္ဆိုတာ ကံစပ္မွ၊ သူမ်ားေပးမွ ရတာလို႔ ျမင္ထားတာ။ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အလုပ္ဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ ဆံုဖို႔ အေတာ္မလြယ္တဲ့ကိစၥလို႔ လက္ခံထားတာပါ။ မထင္မွတ္ဘဲ အဲ့ဒီစာေလးထဲက အသိေလးရလိုက္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ေတြးမိရင္ ဆက္စပ္ျပီး ေလွ်ာက္ေတြးတက္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ တဆက္ထဲမွာေတြးမိလုိက္တာက ပညာရွာ ပမာသူဖုန္းစား ဆိုတဲ့ ျမန္မာ စကားပံုေလးပါ။ စကားပံုေလးရဲ႕ မူရင္းဆိုလိုရင္းက အမွန္လိုခ်င္ရင္ ဘာကိုမွ မရွက္မေၾကာက္ဘဲ ရယူႏိုင္ရတယ္ဆိုတာကို တကယ္ စားစရာမရွိ၊ ဘာမွမလုပ္တတ္တဲ့ အတြက္ တစ္ႏွပ္စာကို သိကၡာမေထာက္ ေတာင္းစားရတဲ့ သူဖုန္းစားနဲ႔ ခိုင္းႏွိုင္းထားတာေလးကို တစိမ့္စိမ့္ ေတြးမိပါတယ္။ အမွန္တကယ္သာ လိုခ်င္ရင္ ရေအာင္ယူတက္ ရတယ္ဆိုတာလည္း သိေပမယ့္ မျမင္မိတဲ့ ကၽြန္မ အခုမွ တေစ့ေစ့ေတြးျပီး တေရးေရးျမင္ေနမိပါတယ္။ အလုပ္ဆိုတာ ပညာနဲ႔တူျပီး လိုခ်င္ရင္ ရေအာင္ ကိုယ္တိုင္စြမ္းေဆာင္ ေတာင္းယူရတယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္မ အားတာနာလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လက္ခံထားတဲ့ အက်င့္တစ္ခု အတြက္လည္း ေဖ်ာက္ျပစ္ဖို႔ တြန္းအားတစ္ခုပါ ရရွိခဲ့ပါတယ္။

ဒီအေတာအတြင္း ထပ္ျပီး သိလုိက္ရတာက။ အတုမရွိဆိုတဲ့ စကားလံုးပါ။ အဲ့ဒီစကားလံုး ကို ေတာ္ေတာ္ေလးေတြးျပီး ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်မိပါတယ္။ အရင္တုန္းက ဘုရားစာေတြထဲမွာပါတဲ့ အမႊန္းတင္တဲ့ တခ်ိဳ႔တခ်ိဳ႕ေသာ စကားလံုးမ်ားကို ကၽြန္မစိတ္ဘ၀င္မက်ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္မသိ၊ နားမလည္သလို၊ သိေအာင္ နားလည္ ေအာင္လည္း မၾကိဳးစားခဲ့တာေၾကာင့္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ လက္ရွိသင္ၾကားျခင္း ခံေနရတဲ့ ဘ၀သင္ခန္းစာထဲက အေတြ႔အၾကံဳေတြအရ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ေရွးကစာဆိုအေက်ာ္အေမာ္ေတြ သံုးႏွဳန္းခဲ့တဲ့ အတုမရွိဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေတာ္ေတာ္ေလး ႏွစ္ျခိဳက္မိပါတယ္။ စကားလံုးရဲ႕ နက္ရွိဳင္းမွဳကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ လက္ခံမိတယ္။ ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္အားတိုင္း စိတ္ထဲမွာ ေရရြတ္မိတာက။ 

....သီလ၊ သမာဓိ၊ ဥာဏ္ပညာတို႔ျဖင့္ အတုမရွိျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားကို နေမာ စိတ္ညႊတ္ရို႕က်ိဳး  ရွိခိုးပါ၏လို႔....

အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ ေရရြတ္ မိပါတယ္။ ေရရြတ္ျပီးတုိင္း အတိုင္းမရွိ ၀မ္းသာျခင္းမ်ိဳးကို ခံစားရပါတယ္။ ဘယ္လို ခံစားရသလဲဆိုေတာ့ ျပန္ျပီး ေျပာမျပတက္ေအာင္ကို ၾကည္ႏူးျခင္းမ်ိဳး ခံစားရပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ ေကာင္းတဲ့အက်င့္လို႔ဘဲေခၚရမလား၊ ဆိုးတဲ့အက်င့္လိုပဲ ဆိုရမလား၊ ဘယ္လိုေခၚရမွန္းမသိတဲ့ တစ္ခါတေလ ေကာင္းက်ိဳးေပးျပီး တစ္ခါတေလ အက်ိဳးပ်က္ေစတဲ့ အက်င့္တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္တိုင္မသိဘဲ၊ စိတ္ထဲကမပါဘဲ ဘာမွကို လက္ခံလို႔မရတဲ့ အက်င့္ပါ။ စာေတာင္ နားမလည္ရင္ ဘယ္ေလာက္ က်က္က်က္ လံုး၀မရဘူး၊ ဦးေႏွာက္ကလက္မခံတတ္တဲ့ အက်င့္တစ္ခုပါ။ ဘာသာေရးနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ ကၽြန္မအခုအခ်ိန္ထိ လက္မခံႏိုင္ေသးတဲ့၊ မက်င့္သံုးႏိုင္ေသးတဲ့ အရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္။ သူမ်ားေတြလို စာေပေတြ မဖတ္ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ သေဘာေပါက္္္ဖို႔က ပါရမီ အေတာ္ထူးမွဆိုတာ သိေပမယ့္ အခုထိ ကိုယ္တိုင္ သေဘာ  မေပါက္ရင္၊ အထူးသျဖင့္ ဘာသာေရးနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြကို လက္မခံႏိုင္ေသးပါဘူး။ 

အေပၚက အေတြးတစ္ခုအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေတာ္ေလး ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ဘာသာေရးနဲ႔ ပက္သက္ျပီးလည္း အေတာ္ေလး သက္၀င္ယံုၾကည့္သူလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လက္ခံမိလိုက္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ တခ်ိဳ႔ေသာ သေဘာတရားေတြကို လက္ခံဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနသလို၊ လက္ခံေပမယ့္ မက်င့္သံုးႏိုင္ေသတဲ့ သေဘာ ဘာသာေရးနဲ႔ ပက္သက္တာေတြကိုေတာ့ အခြင့္ရွိရင္ သိခ်င္ပါတယ္။ ပါရမီရွိရင္ က်င့္သံုးခြင့္ရခ်င္မိပါတယ္။

ဒါေတြကေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္မအေတြး စိတ္ကူးေတြပါဘဲ။