ကင္ဆာေရးရင္နဲ႔ ဆက္ေရးဖို႔ က်န္ေသးေပမယ့္ အလုပ္ေတြရွိေနလို႔ အဆင္ေျပရင္ေတာ့ တင္ျဖစ္မွာပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ ကၽြန္မအီးေမးလ္အေဖါက္ခံလိုက္ရလို႔ အေတာ္အလုပ္ရွုပ္သြားပါတယ္။ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းက စာေတြကၽြန္မဆီကိုမေရာက္ဘဲ ျဖစ္ေနလို႔။ အေတာ္ကို ရွင္းယူလိုက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းကေက်ာင္းသားေနထိုင္ခြင့္ေတြဘာေတြ လုပ္ေနျပီျဖစ္လို႔ ခ်င္ကာပူေတာ့ သြားဖို႔ေသခ်ာေနပါျပီ။ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ခ်င္ကာပူ သြားဖို႔ နဲနဲအလုပ္ရွုပ္မွာျဖစ္လို႔( သြားဖို႔ကလည္း ၅ ရက္ေလာက္ဘဲလိုေတာ့တာကို) ဘေလာဂ့္ကို ေန႔တိုင္း အပ္ထိပ္မလုပ္ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္ကို အသိေပးတာပါ။

ေက်ာင္းတက္ရမွာျဖစ္လို႔ ဘေလာဂ့္ကို ျပင္လိုက္တာပီးဘို ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မဘေလာဂ့္မွာ မ်က္စိထဲ
ေနာက္ေနတာေတြ၊ အခုျပင္လုိက္တဲ့ တင္းပလိပ္နဲ႔ အဆင္မေျပတဲ့ အျပင္အဆင္ေတြကို နဲနဲျပန္ျပင္ထားပါတယ္။ အဲ့ဒါေတြအတြက္ အခ်ိန္ ၁ရက္ၾကီးမ်ားေတာင္ ဘာမွလုပ္ဘဲ ေပးထားတာေတာင္ ဘေလာဂ့္က စိတ္ၾကိဳက္မျဖစ္ေသးပါဘူး။ အင္းေလ ဒီလို ခဏခဏ ျပင္ေနသမွ်ေတာ့ စိတ္ၾကိဳက္က ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မဘေလာဂ့္ကို သိပ္ျပီးကလိျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ စာေတြကိုေတာ့ ေရးျဖစ္ေနမွာပါ။

ေၾသာ္ ကၽြန္မ Welcome 2008 တုန္းက ႏွစ္သစ္မွာ ေက်ာင္းက ေခၚစာလာရင္ ေကာင္းမွာဘဲလို႔ ေရးဖူးတာ။ ဒီႏွစ္ ႏွစ္သစ္မွာ ကၽြန္မေတာင္းတဲ့ဆုေတြထဲက ၁ခုတိတိ ျပည့္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကို ကံၾကမၼာက ၾကိဳးစားဖို႔ အခြင့္အေရးတစ္ခုေပးလိုက္ ျပန္ျပီလို႔႔ျမင္ပါတယ္။ အဆင္ေျပေအာင္၊ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖုိ႔က ကၽြန္မတာ၀န္ကို။ အဆင္ေျပေအာင္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္လို႔ေတာ့ အားတင္းထားပါရဲ႕။

ဒီႏွစ္မကူးမီ မွာ စိတ္ထဲမွာေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ကၽြန္မကဘဲ ကံမေကာင္းလို႔လား၊ အလွည့္က်လို႔လား မသိပါဘူး။ ကၽြန္မေမးလ္ကို အေဖါက္ခံလိုက္ရျပီး အေရးၾကီးတဲ့ စာတခုဘဲ အဖ်က္ခံရ တာပါ။ က်န္တာေတာ့ ဘာမွအဖ်တ္ထားေတာ့ ကၽြန္မကလည္း သတိမထားမိဘူးေပါ့။ ၀မ္းနည္းမိတာက ငါကို မုန္းတဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား မ်ားရွိေနၾကသလဲဆိုျပီးေတာ့။ ဟိုတေလာကလည္း ဆီဗံုးထဲမွာလာ ျပီးဆဲသြားပါတယ္။ သူမ်ားေတြလည္း အဆဲခံေနရတာဘဲ ဆိုျပီး ေျဖၾကည့္ေပမယ့္။ သူမ်ားေတြက ပါဆင္နယ္ သိပ္မပါဘူးထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘာမွလည္း သိပ္ျပီးမေရးဘဲ လာဆဲတာဆိုေတာ့ လူကိုမုန္းလို႔ လို႔ဘဲ ထင္ပါတယ္။ လူကလည္း ခ်စ္စရာေလးကို။ ဆဲခ်င္စရာ။ စကားေျပာရင္ရိုက္ေပါက္ခ်ည္းဘဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဘဲလာဆဲတာထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္လည္း ေလာကမွာ မုန္းတဲ့သူမ်ားတာက မေကာင္းဘူးေလေနာ္။ ကိုယ့္ကို ခ်စ္တဲ့၊ ခင္တဲ့သူမ်ားမွ ေကာင္းတာဆိုေတာ့ ကၽြန္မေတြးျပီး ၀မ္းနည္းရပါတယ္။ (အဲ့ဒီအေၾကာင္းကၽြန္မ ေရးျပီးပလား မေရးရေသးဘူးလား ဆိုတာေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။)

ကၽြန္မဘေလာဂ့္ေရးတာ သိပ္ျပီး တက္လြန္းေတာ္လြန္း၊ လူတြင္က်ယ္ျဖစ္ခ်င္လြန္းလို႔( ဘေလာဂ့္ေရတာ လူတြင္က်ယ္ ျဖစ္ခ်င္လို႔ ေရးၾကတာလို႔ ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မကို ရင္ႏွီးတဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္မကို လူတြင္က်ယ္ သိပ္လုပ္တာဘဲလို႔ အေတာ္မ်ားမ်ားက ျမင္ေနၾကလို႔ပါ။)ေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ စိတ္ညစ္လို႔ စိတ္ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔၊ အခ်ိန္အားေတြကို ဒီအတိုင္းမကုန္လြန္ခ်င္လုိ႔ပါ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဦးေႏွာက္ကို ဒီအတိုင္းမထားဘဲ တခုခုကို စဥ္းစားခိုင္းထားတာပါ။ စာေရးတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားရပါတယ္။ စဥ္းစားေတာ့ ဦးေႏွာက္အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ စာေတြ လိုက္ဖတ္ရပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဘေလာဂ့္ေရးတာပါ။

ဘယ္သူ႔ဘေလာဂ့္မွာလဲ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ စာေတြလိုက္ဖတ္ျပီး ဘ၀အတြက္ ၀မ္းစာျဖည့္တာပါ။ ကိုယ့္သိတာကို သူမ်ားေတြကို ေျပာျပတာကို သူမ်ားကို ၀မ္းစာျဖည့္ေပးတာပါ။ ႏွစ္ခုလံုး မဂၤလာရွိတဲ့လုပ္၊ ကုသိုလ္ရတဲ့အလုပ္ခ်ည္းဘဲမို႔ ကၽြန္မ အခ်ိန္ေတြ၊ လူေတြ အပင္ပန္းခံျပီး ဘေလာဂ့္ေရးပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ကၽြန္မဘေလာဂ့္က လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို အက်ိဳးယုတ္ေစတယ္၊ နစ္နာေစတယ္၊ စိတ္ဓါတ္ေတြ ယို႔ယြင္း ေအာင္ ျပဳလုပ္သလိုျဖစ္သြားတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မ အႏုအညြတ္ေတာင္ပန္ပါတယ္။ ကၽြန္မဘယ္သူ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထိခိုက္ေအာင္ မေရးဖူးပါဘူး၊ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ကၽြန္မဘေလာဂ့္ကို ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္တခု၊ မွတ္တမ္းတခု၊ ကၽြန္မရဲ႕ေပ်ာ္စရာပတ္၀န္းက်င္တခု အေနနဲ႔သာ ရည္ရြယ္ျပီး စတင္ခဲ့ေပမယ့္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘေလာဂ့္ဂါၾကီးေတြရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြလိုဘဲ အလည္လာတဲ့သူေတြကို တခုခု ရသြားေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မတက္ႏိုင္သေလာက္၊ ပါရမီ ရွိသေလာက္ၾကိဳးစားျပီး ေရးသြားဖို႔ စဥ္းစားထာပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္က စကားေျပာမညက္တာ၊ သိပ္ျပီး ႏုညံ့သိမ္ေမြ႕မွဳမရွိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မေရးတဲ့ စာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ဖက္ရတာ တမ်ိဳးျဖစ္ေနတက္ပါတယ္။ ကၽြန္မၾကိဳးစားျပီး ျပင္သြားမွာပါ။

ႏို၀င္ဘာေလာက္ကစျပီး အဲ ေအာက္တိုဘာလကုန္ကတည္းက ထင္ပါရဲ႕ သိပ္ျပီးေနမေကာင္းလို႔တာေရာ အိမ္က နဲနဲဆူတာေရာနဲ႔ သူမ်ားဘေလာဂ့္ေတြကို သိပ္ျပီးမလည္ျဖစ္တာ ၾကာပါျပီ။ ကိုယ့္ဆီကို အလည္လာ တဲ့သူေတြနဲ႔ အခ်ိန္ရွိရင္ ရွိသေလာက္ လက္လွမ္းမွီရာ ဘေလာဂ့္မ်းကို အလည္သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္လ အနည္းဆံုး သံုးေလးေခါက္ေလာက္ေတာ့ အလည္ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အရင္ကေန႔တိုင္း ေရာက္ျဖစ္တဲ့ ဘေလာဂ့္သူငယ္ခ်င္းေလးေတြဆီကို မေရာက္ျဖစ္ေတာ့လုိ႔ မခင္ဘူး၊ သူတို႔ ေရးတဲ့စာေတြကို ေကာင္းလုိ႔၊ မႏွစ္သက္လို႔ လို႔ မလည္မလာတာလို႔ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္မ တကယ္ဘဲ အခ်ိန္မရလို႔ အလည္မလာရတာကို ခြင့္လႊတ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ဘေလာဂ့္က ကၽြန္မရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ေလး၊ အစိတ္အပိုင္းေလး တစ္ခုလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

အခု ဘေလာဂ့္ေရးတဲ့အက်ိဳးေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕ ျမန္မာစာ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုေတြ အေတာ္တိုးတက္ျပီး အမွားနည္းလာပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ အမ်ားျမင္နိုင္ ဖတ္နိုင္တဲ့စာေတြ ေရးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ စိတ္ထားကို အေတာ္သိမ္ေမြ႕ေအာင္ထား ရလို႔စိတ္လည္းအရင္ကထက္ အမ်ားၾကီး ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ ကၽြန္မဖတ္ဖူး တဲ့စာေတြ၊ လူမွဳဘ၀ေတြ၊ အေတြးေတြ လူအမ်ားနဲ႔အတူ ေ၀မွ်ခံစားရေအာင္ ကၽြန္မဘေလာဂ့္ ေရးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာဂ့္ေတြေရးလို႔ ဖတ္လုိ႔ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ကၽြန္မဘ၀အတြက္အေရးၾကီးေသာ သင္ခန္းစာေတြအမ်ားၾကီး ရလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မကို ဘေလာဂ့္ေတြနဲ႔ ရင္ႏွီးေအာင္ ဖိတ္ေခၚခဲ့တဲ့ ေမာင္ေလးမွ်ားျပာကိုလည္း သိပ္ျပီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူလည္း ကုသိုလ္ေတြမ်ားၾကီးရမယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မေကာင္းတာ၊ မွန္တာ၊ တခုလုပ္တိုင္း၊ ျဖစ္တိုင္း သူကုသိုလ္ တစ္ခါ ရတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ၂၀၀၈ မွာ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အားအင္းေတြ၊ အၾကံေတြ၊ စိတ္ဓါတ္ေတြထားတက္ေအာင္ ဘေလာဂ့္က ၂၀၀၇ မွာ အျပည့္အ၀ ကူညီေပးလုိက္ပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕မေတာက္တခါက္၊ အဆင္မေခ်ာတဲ့ စကားလံုးၾကမ္းၾကမ္းေတြကို အျမဲလာျပီးအားေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သိပ္ျပီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္ ဒီဘေလာဂ့္ေလး အသက္ဆက္ေနရတာပါ။ ကၽြန္မစိတ္ဓါတ္ေတြ ရခဲ့ရတာပါ။ အမွားေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ကၽြန္မကို ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။ ၂၀၀၈မွာ ၂၀၀၇ ကအမွားေတြကို ျပင္ဆင္ျပီး (ဟဲဟဲ တသက္လံုးလုပ္လာတဲ့ အမွားေတြလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။) စိတ္သစ္နဲ႔ ဘေလာဂ့္ေရးဖို႔ ၾကိဳးစားသြားပါ့မယ္။

အားလံုးဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစ။
အားလံုးကို ခ်စ္ေသာ
ႏွင္းဆီနီနီ။။

အမွန္ေတာ့ ကင္ဆာဆိုတာ ေသခ်ာ ျမင္ဖူးၾကားဖူးတာ၊ ၾကားဖူးတာက ငယ္ငယ္တုန္းက အရပ္ထဲက သိပ္ျပီးလွတဲ့ အန္တီၾကီး ရင္သားကင္ဆာျဖစ္တုန္းက တခါ။ အဲ့ဒီတုန္းက ကိုယ္က ၃ တန္းဘဲရွိေသးတာ။ ကင္ဆာနဲ႔ေသတာတဲ့၊ ေသခါနီးမွာ အရမ္းပူတာတဲ့၊ ဆံပင္ေတြကၽြတ္ကုန္တာတဲ့ စသည္ျဖင့္ ကင္ဆာရဲ႕ ေကာင္းေၾကာင္းမ်ားကို ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က ကေလးဆိုေတာ့ ေဆးရံုလည္းမသြားၾကည့္ရဘူး။ နားနဲ႔ဘဲ သတင္းေတြၾကာခဲ့ ရတာ ပါ။ အဲ့ဒီ အန္တီၾကီးမွာ ကိုယ္နဲ႔ ရြယ္တူ ေကာင္မေလးတေယာက္ က်န္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို သနားတယ္ ဒါေလာက္ပါဘဲ။ ေနာက္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလမွာ ကၽြန္မ သူငယ္တန္းတုန္းက အတန္းပိုင္ဆရာမပါ။ သားအိမ္ကင္ဆာနဲ႔ ေသသြားပါတယ္။ ဆရာမဆံုးေတာ့ သူ႔မွာ ၆ တန္းအရြယ္သမီးေလးနဲ႔ ၅ ႏွစ္ေလာက္ဘဲရွိတဲ့ သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကေလးေတြက ငယ္ေသးလို႔ေလ။ အဲ့ဒီတုန္းကလည္း ကၽြန္မဆယ္တန္းမို႔ သတင္းဘဲ နားေထာင္လိုက္ရပါတယ္။အဲ့ဒါေတြက ကၽြန္မဘ၀မွာ ပထမဆံုးၾကားဖူးတဲ့ ကင္ဆာဆိုတဲ့စကားလံုးေတြပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ပါဘဲ။ ေၾသာ္ ကင္ဆာဆိုတာ ျမန္ျမန္ေသတယ္ေပါ့၊ ဒီေလာက္ပါဘဲ။

ကင္ဆာျဖစ္ရင္ေသတာဘဲလို႔ လူေတြအမ်ားေျပာၾကတာပါဘဲ။ ကင္ဆာဆိုတာ ျမန္မာလိုဆိုရင္ေတာ့ ျမစ္ပြားနာလို႔ ေခၚမလားဘဲ ကင္ဆာျဖစ္ေစတဲ့အျမစ္ေတြက ပြားျပီးဘာမွလုပ္လို႔ မရေတာ့တာလို႔ထင္ပါတယ္။ ကင္ဆာနဲ႔ပက္သက္ျပီး ခုထိ ေဆးပညာသေဘာတရားေတြကို မသိေသးပါဘူး။ သိေအာင္လည္း မၾကိဳးစားမိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကင္ဆာ ျဖစ္ရင္ ကင္ဆာေဆးေတြဘာေတြ သြင္းရင္ေတာ့ သက္သာတယ္၊ လံုး၀ေပ်ာက္ကင္းတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္လို႔ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ သတင္းေတြထဲမွာ ၾကားမိပါတယ္။ အဲ့ဒါကလည္း ၁၀၀ မွာ ၁၀ ေယာက္ ၁၅ ေယာက္ထက္ ပိုမယ္လို႔မထင္မိပါဘူး။ အဲ့ဒီထက္ေတာင္ နည္းခ်င္ နည္းႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မအျမင္မွာေတာ့ တခ်ိန္ေတာ့ ေသၾကရမွာပါဘဲ။ ကင္ဆာျဖစ္တယ္ဆိုတာ လူဘ၀မွာ ေသမင္းတမန္ဆီကေန အေၾကာင္းၾကားစာ ရလုိက္သလိုပါဘဲလို႔ သူမ်ားေတြေရးတာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူ႔ဘ၀မွာ ဘယ္အခ်ိန္ေသမလဲဆိုတာသာ မသိတဲ့ ဘ၀မွာကိုယ္က ငါ မၾကာခင္ ေသေတာ့မွာပါလားလို႔ သိေနတာက တမ်ိဳးေကာင္းေနသလိုဘဲ။ အဲ့ဒါကလည္း ကၽြန္မအေတြးပါေလ။
ကင္ဆာျဖစ္တဲ့ လူနာေတြအတြက္ကေတာ့ ကၽြန္မအျမင္ ၾကိဳတင္အၾကာင္းၾကားစာ ရေတာ့ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ေတာင္ရေနသလိုပါဘဲ။ ကိုယ္ေသေတာ့မွာ ေပါ့ ကိုယ့္အတြက္ ဘာေတြလုပ္ရမလဲဆိုတာေတြ၊ ကိုယ္ဘာေတြလုပ္ဖို႔က်န္ေသးတာေတြ နဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြ အဲ့ဒါေတြကို အေၾကာင္းၾကားစာ ရျပီးတာ နဲ႔ ျပင္ဆင္လို႔ ရေနျပီေလ။ အဲ့ဒီလို ကၽြန္မကျမင္ပါတယ္။ ကၽြန္မအျမင္က သူမ်ားေတြအတြက္ သင့္ေတာ္ခ်င္မွ သင့္ေတာ္မွာပါ။ ကိုယ္ခ်င္မွမစာလို႔ ေျပာရင္ လည္း ခံရမွာပါဘဲေလ။ မဟုတ္လည္း လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးဆိုေတာ့ တေန႔ေသရမွာဘဲ။ ကိုယ္က ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ထားေတာ့ သူမ်ားေတြထက္ပိုျပီး အခ်ိန္ရေနလို႔ အဆင္ေျပမလား ဆိုျပီး အဲ အဲ့ဒီလိုေတြးမိပါတယ္။ ဘာမွမလုပ္ဘဲ၊ ဘာမွမသိဘဲ ေသသြားတာမ်ိဳးၾကီးၾကေတာ့ ကံမေကာင္းသလိုဘဲလို႔ အခုစာေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေတြးေပါက္မိပါတယ္။

အဲ ကၽြန္မ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္ေတြထြက္ျပီးတဲ့အခ်ိန္ ေလာက္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အရပ္ထဲက ကၽြန္မတို႔နဲ႔အေတာ္ရင္ႏွီးတဲ့ အိမ္၂ အိမ္ကို အိမ္ရွင္ ေတြရဲ႕ အေမေတြအလည္လာၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီအိမ္ရွင္ ေတြရဲ႕ အေမႏွစ္ေယာက္လံုးကို အိမ္ရွင္ေတြက က်န္းမာေရးစစ္ေပးၾကပါတယ္။ ပထမ အိမ္ရွင္ရဲ႕ အေမ က အစာအိမ္ကင္ဆာရွိပါတယ္။ သံုးလေလာက္ဘဲ ခံေတာ့မယ္လို႔ ဆရာ၀န္ကေျပာပါတယ္။ ဒုတိယ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အသည္းကင္ဆာျဖစ္ေနပါတယ္ သူ႕ကို ေတာ့ ခဲြၾကည့္ဦးမယ္လုိ႔ေျပာၾကပါတယ္။

ပထမ တစ္ေယာက္က ေမျမိဳ႕ကပါ။ ကၽြန္မတို႔မိတၳီလာက သူ႔သားရဲ႕အိမ္ကို အလည္လာရင္းနဲ႕ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ မိတၳီလာက စစ္ေဆးရံုက ဆရာ၀န္ေတြ ထိုင္တဲ့ေဆးခန္းမွာ ေဆးသြားစစ္တာ အစာအိမ္ကင္ဆာဆိုေတာ့ သားျဖစ္တဲ့သူဆိုတာ မ်က္ႏွာကိုမေကာင္းဘူး။ အေမကိုေတာ့ ကင္ဆာဆိုတာ လံုး၀မေျပာ ပါဘူး။ ဒိအတိုင္ဘဲ မန္းေလးကို ျပန္ေခၚသြားၾကတယ္။ မန္းေလးမွာလည္း သူ႔သားသမီးေတြ ရွိတာကို။ အဲ့ဒါနဲ႔ မန္းေလးက ကင္ဆာေဆးရံုမွာ ကင္ဆာေဆး ေတြဘာေတြသြင္းၾကပါတယ္။

အဲ့ဒီအဖြားက စာတက္ေတာ့ သူ႔ကို ကင္ဆာေဆးသြင္းတာ သိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔သြင္းတာလည္းလို႔ေမးေတာ့ ကင္ဆာဆာစပတ္ ဆိုျပီး သားသမီးေတြကေျပာလို႔၊ သူကဘာမွမေျပာဘဲ ကင္ဆာေဆးမွန္မွန္သြားသြင္းပါတယ္။ သူက အစကေတာ့ ေပ်ာက္မယ္ထင္ပံုရတယ္။ ခုလိုတိုးတက္တဲ့ ေခတ္မွာက ကင္ဆာဆိုတာ ေပ်ာက္ႏိုင္ေၾကာင္းဆုိတာကလည္း သူကသိတာကို။ ဒါေပမယ့္ ပထမအၾကိမ္ ကင္ဆာေဆးသြင္ျပီးေတာ့ သူမခံႏိုင္ေတာ့ဘူးဆို တာသူသိ သြားပါတယ္တဲ့။ ဒုတိယအၾကိမ္လည္း သြားသြင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုတိယအၾကိမ္သြင္းျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ေဆးမသြင္းေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာျပီး သူ႔ အိမ္ရွိရာ ေမျမိဳ႕ကို ျပန္ျပီး ၄ လေက်ာ္ ၅ လေလာက္မွာဘဲ ဆံုးသြားပါတယ္။

အဲ့ဒီအဖြားက ရယ္ဒီမိတ္ေတြအရမ္းစားတာပါတဲ့။ ၾကက္ကင္ေတာင္ ရယ္ဒီမိတ္ၾကက္ကင္စားတာပါတဲ့။ ေခါက္ဆြဲထုတ္ဆိုလည္း သူသိပ္ျပီးၾကိဳက္တာ။ အားလံုးကေတာ့ ရယ္ဒီမိတ္စားလြန္းလို႔ အစာအိမ္ကင္ဆာ ျဖစ္တာလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီအဖြားဆံုးျပီးေတာ့ ရယ္ဒီမိတ္သတိထား ဆိုျပီး အရပ္ထဲ ေခတ္စား လိုက္ပါေသးတယ္။

ဒုတိယအဖြားကေတာ့ အသည္းကင္ဆာျဖစ္တာပါ။ ဆရာ၀န္ေတြက အသည္းဆိုတာက ခြဲလိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာလို႔ ေျပာျပီး မိတၳီလာမွာဘဲ ခြဲဖို႔ျပင္ၾကပါတယ္။ ေဆးရံုေတြဘာေတြတက္၊ ခြဲဖို႔ လည္းေဆးေတြဘာေတြစစ္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ ခြဲလည္းခဲြျဖစ္ေရာ ဆရာ၀န္က အေျခအေနကအေတာ္ဆိုးေနတာမို႔ အသည္းကိုမလွီးဘဲ ဒီအတိုင္ျပန္ပိတ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအဖြားကိုေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြက သိပ္ျပီးၾကာၾကာ ခံမွာမဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအဖြားက ဗန္းေမာ္ကလာတာမို႔ အျပန္ကို ဗန္းေမာ္ကို ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ ေခၚသြားလုိက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ ဆံုးသြားပါတယ္။

သူသားကေတာ့ သူရွိရာ ေနရာမွာဘဲ ေနေစခ်င္ေပမယ့္ အဖြားက သူ႔ေမြးရပ္မွာဘဲ ေသခ်င္တာေၾကာင့္ ဗန္းေမာ္ကိုဘဲ ျပန္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ေရာဂါသဲေနတဲ့ၾကားကေန ျပန္ပို႔လိုက္ ရတာပါ။ မဆံုးခင္မွာ အေတာ္ခံစားသြားရေၾကာင္းလည္း ျပန္လည္းၾကားသိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖြားက တရားအျမဲမွတ္ေနေတာ့ တခ်က္ေလးေတာင္မညည္းသြားဘူး(နဲနဲေတာ့ ညည္းမွာေပါ့ေနာ္ သူမ်ားေတြလို ေအာ္ဟစ္မေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။)လို႔ လည္းျပန္လည္ၾကားသိရပါတယ္။
start from here
အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း ကင္ဆာနဲ႔ ပက္သက္တဲ့အေၾကာင္းေတြ မၾကာခဏဆိုသလို ၾကားေနရပါတယ္။ အဲ့ဒီႏွစ္မွာဘဲ အေမ့ ညီမ၀မ္းကြဲရဲ႕ ေယာက္်ားလည္း အသဲကင္ဆာနဲ႔ဘဲဆံုးသြားပါတယ္။ သူကေတာ့ အစကတည္းက အသည္း မေကာင္းတာကို အားေဆးသြင္းျပီး မိတၳီလာကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ဘဲ အလည္လာတာပါ။ ဖ်ားတာ မသက္တာလို႔ ေဆးရံုတင္ေတာ့ ဗိုက္က ေရဖ်င္းဆဲြလို႔ အေတာ္ပူေနပါဘီ။ အဲဒီ့အျပင္ လူက စီပိုး ျဖစ္ေနေတာ့ ၾကာၾကာခံမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆရာ၀န္ကေျပာပါတယ္။ မိသားစုကို အေၾကာင္းၾကာေတာ့လို႔လည္း ဆရာ၀န္ကေျပာ ေနပါဘီ။ သူကေတာ့ မိသားစုကို မေခၚနဲ႔ဦးလို႔ေျပာေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔က အသက္မမွီမွာဆိုးလို႔ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါတယ္။ ဒီေန႔အေၾကာင္းၾကား ေနာက္ေန႔ဘဲ သူ႔ေရဖ်င္းကို ေဖါက္ျပီး ဆံုးသြားပါတယ္။

အဲ့ဒီဘၾကီးကေတာ့ အသက္ထြက္တာျမန္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုးရင္း အသက္ပါသြားလို႔ပါ။ အသည္းက အေတာ္ကၽြမ္းေနလို႔ လို႔လည္း ဆရာ၀န္ကေျပာပါတယ္။ သူကေတာ့ နာတာရွည္ အသည္းမေကာင္းရာကေန အသည္ကင္ဆာဘက္ကို ကူးသြားတာလို႔လည္း ဆရာ၀န္ကေျပာ ပါတယ္။ ေဆရံုတက္တာနဲ႔ဘာနဲ႔ဆို အမ်ားဆံုး ၁၀ ရက္ေလာက္ဘဲ ၾကာမယ္ထင္ပါတယ္။

ဆက္ရန္.....