အသားအေရနဲ႔ပက္သက္လုိ႕ ကၽြန္မသိသေလာက္ ကိုမွ်ေ၀ပါတယ္။ လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ကသိထားတဲ့ လဲြေနတဲ့ က်န္မားေရးနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ သိသင့္တဲ့အခ်က္ေလးေတြကို ဒီပိုစ့္ေအာက္မွာတင္သြားပါမယ္။ ကၽြန္မေရးထားတဲ့နည္းေတြဟာ ျမန္မာျပည္ကကၽြမ္းက်င္းသူေတြရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ေတြထဲက ကၽြန္မ မွတ္မိသေလာက္ အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္ေတြကို ျပန္ေရးထား တာျဖစ္ပါတယ္။ အမွားမ်ားျဖစ္လွ်င္ အခ်ိန္မွီျပင္ဆင္နိဳင္ရန္ ကြန္မန္႕ထဲမွာေရးေပးခဲ့ၾကပါ။ အခုေရးထားတာေတြဟာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ လိုက္နာက်င့္ သံုးေနေသာနည္းမ်ားျဖစ္ျပီး၊ အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳလည္းရွိပါတယ္။

အမ်ိဳးသမီးမ်ားသာမက အမ်ိဳးသားမ်ားပါ မိမိရဲ႕အသားအေရက်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္သင့္ေၾကာင္း ကၽြန္မသြားေရာက္ နားေထာင္ခဲ့တဲ့ ေဟာေျပာပြဲကတဆင့္ သိရွိခဲ့ပါတယ္။

ပထမဦးစြာ-မ်က္ႏွာသစ္မည္ဆိုရင္ အရင္ဆံုးမ်က္ႏွာကို အရင္ေရနဲ႔ သစ္ပါ။ ျပီမွမ်က္ႏွာသစ္
ဆပ္ျပာအနည္းငယ္ကို လက္ထဲတြင္ထည့္ျပီး၊ ျပီးလွ်င္ေရအနည္းငယ္ထည့္ပါ။
ထို႔ေနာက္လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ဆပ္ျပာမ်ားကိုအျမွဳပ္မ်ားထြက္လာေအာင္ပြတ္ပါ။
အျမွဳပ္မ်ားထြက္လာမွမ်က္ႏွာေပၚတင္ျပီး အသားအရာ ပြတ္ေပးပါ။ ပြတ္လွ်င္
လည္း ပါးေပၚတြင္ စက္၀ိုင္းသဏၭာန္ ေအာက္မွ၊အထက္သို႔ ပြတ္ေပးပါ။ ျပီးလွ်င္
ေရေဆးျပီး ေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ကို ပထမနည္းအတိုင္းလုပ္ေပးပါ။ အေကာင္း
ဆံုးကေတာ့ ႏွစ္ၾကိမ္္ေဆးေပးတာအေကာင္းဆံုးပါ။
သတိုျပဳရန္။ ။မ်က္ႏွာသစ္ဆပ္ျပာ ေၾကာ္ျငာေတြထဲကလို အမ်ားၾကီးထည့္ျပီးေတာ့သစ္စရာမလိုပါ။
ဆပ္ျပာကို မ်က္ႏွာေပၚတင္ျပီးမွ မ်က္ႏွာသစ္လွ်င္၊ မ်က္ႏွာကိုေရႏွင့္ေဆးသည့္အခါ
မ်က္ႏွာေပၚက ေခၽြးေပါက္ေတြဟာ ေရရဲ႕အေအးဓါတ္ေၾကာင့္ခ်က္ခ်င္းၾကံဳ႕သြားျပီး
မ်က္ႏွာေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ဆပ္ျပာေတြဟာ အေရျပားထဲကို အလြယ္တကူနစ္၀င္
သြားတက္တာ ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဆပ္ျပာကို လက္နဲ႔ပြန္ျပီးမွ၊ အျမွဳပ္
ထြက္လာ မွသာ မ်က္ႏွာေပၚကိုတင္ျပီး သစ္ေပးပါ။
ဒုတိယအခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ေလာက္ကစျပီးအသားအေရထန္းသိမ္းမွဳကို တက္ႏိုင္သေရြ႕ ၾကိဳးစားျပီးလုပ္သင့္ေၾကာင္းကိုလည္း သိခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ေငြေၾကးသံုးစဲြႏိုင္မွဳအေပၚမွာမူတည္ျပီး အသား အေရ ထိန္းသိမ္းမွဳပစၥည္းမ်ားကို ၀ယ္ယူသံုးစြဲသင့္တယ္လို႔လည္းေဟာေျပာသူကအၾကံေပးသြားပါတယ္။ အေရး အၾကီးဆံုးကေတာ့ မိမိအသားအေရကို ပံုမွန္ဂရုစိုက္ေနဖို႔ လုိအပ္ပါတယ္တဲ့။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အသားအေရပ်က္စီးမွသာ ဂရုစိုက္တက္ၾကပါတယ္။ အသက္ ၄၀ ေက်ာက္မွ အသားအေရထိန္းသိမ္းမွဳ ပစၥည္းေတြသံုးစြဲသင့္တယ္လုိ႔ ထင္ေနတာလည္းမွားေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပသြားပါတယ္။ အသက္အရြယ္ ကိုလိုက္ျပီးအသားအေရထန္းသိမ္းမွဳ ပစၥည္းေတြကို ေျပာင္းလည္းသံုးစြဲသင့္ေၾကာင္းကိုလည္း အၾကံျပဳသြား ပါတယ္။ သူဆိုလွ်င္ အသက္(၃၀) ေက်ာ္ကတည္းက သနပ္ခါးမလိမ္းေတာ့ေၾကာင္းလည္းေျပာျပသြားပါတယ္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မဘေေလာဒ့္နဲ႔ေ၀းေနတာ အေတာ္ေလးကိုၾကာေနပါျပီး။ အစက ရွိရင္းစဲြတင္းမလိပ္ကိုျပင္ဖို႔
ကၽြန္မဘေလာဒ့္ကိုခဏ ပိတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာလည္း ျမန္မာနိဳင္ငံအေရးနဲ႔ပက္သက္ျပီး သတင္းေတြ
မနားတမ္းဖတ္ေနရတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘေလာဒ့္ကိုေတာင္မဖြင့္ျဖစ္တဲ့ေန႔ေတြရွိပါတယ္။ သတင္းေတြက စကၠန္႔ မလပ္တင္ေနတာေၾကာင့္ လြတ္သြားမွာစိုးတာေၾကာ္င့္လညး္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ေတာ့ စာေရးျဖစ္
ေအာင္ေတာ့ေရးမယ္ဆိုျပီး ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္မဘေလာဒ့္မွာလာလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က
အလွအပနဲ႔ပက္သက္တဲ့ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာပိုစ့္ကို သူ႔ဘေလာဒ့္မွာတင္ထားတာျဖစ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ၀ါသနာပါတာေလးနဲ႔ ကၽြန္မဘေလာဒ့္ကိုအားျဖည့္ဖို႔စဥ္းစားထားပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဘေလာဒ့္ကိုလာလည္ ၾကတဲ့သူေတြကိုလည္း ကၽြန္မရဲ႕ခံစားခ်က္ေပၚမွာမူတည္ျပီး ကၽြန္မရဲ႕တင္းပလိပ္ေလးေတြကို ေျပာင္းလည္းျပင္ ဆင္သြားမွာျဖစ္တဲ့အျပင္၊ က်န္းမားေရးနဲ႔ပက္သက္တဲ့စာေတြေရးသြားဦးမွာ ျဖစ္ပါသျဖင့္ ဆက္လက္အားေပး
ၾကပါရန္ ေလးစားစြာပန္ၾကားအပ္ပါသည္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

မွ်ားျပာက ေဆာင္းအေၾကာင္းေရးပါဆိုျပီးတက္ေတာ့ ဘယ္ကေနဘယ္လိုစေရးမွန္းမသိခ့ဲ ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးလိုက္ေတာ့ အမွတ္ရစရာ အျဖစ္ေလးကေခါင္းထဲ၀င္လာလို႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါေလးဘဲ ေရးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေဆာင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔က ေဆာင္းတြင္းကိုၾကိဳက္တာကလြဲလို႔ ကၽြန္မ မွာမွ်ားျပာ တို႔လိုလြမ္းစရာ၊ ေဆြးစရာေတြမရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ျပီးရင္ေတာ့ ၾကိတ္ျပီးရယ္ပါေနာ္. အသံ ထြက္သြားရင္ ကၽြန္မအေၾကာင္းလူေတြသိသြားမွာစိုးလို႔ပါ။

ဒီဇာတ္လမ္းေလးကဒီလိုပါ။ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ျမိဳ႕ေလးဟာ အညာဆိုေတာ့ ေဆာင္းတြင္းဘက္ေတြမွာ ေန႔ခင္းေတြ
မွာအပူျပင္းေပမယ့္၊ ညဘက္နဲ႔မနက္ခင္းေတြမွာ အေတာ္ေလးေအးျပီး တခါတေလေတာ့အေအးၾကမ္း ပါတယ္။
စက္တင္ဘာလကုန္၊ ေအာက္တိုဘာလအစေလာက္ကစျပီး ေဆာင္း၀င္တက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နို၀င္ဘာ ေလာက္မွ ျမဴႏွင္းက်ပါတယ္။ ျမဴႏွင္းေတြက်ျပီဆိုရင္ ေဆာင္းဟာသိပ္လွတက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ျမဴႏွင္း ကို ႏွင္းလို႔ဘဲလြယ္လြယ္သံုးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ေဆာင္းကိုၾကိဳက္ရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ႏွင္းက်တဲ့ မနက္ခင္းေတြကိုသေဘာက်လို႔ပါဘဲ။ ေဆာင္းရန႔ံသင္းေနတဲ႔ ေဆာင္းမနက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္တာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ စက္ဘီးစီးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကၽြန္မကႏွစ္သက္ေနတက္သူပါ။ ႏွင္းေတြက်တဲ့ေဆာင္းတြင္းေန႔ေတြမွာဆို တခါတေလ ပန္းေတြ၀ယ္ျပီး(အထူးသျဖင့္ ႏွင္းဆီပန္းေတြေပါ့)စိတ္ကူးယဥ္တက္သလို၊ ႏွင္းေတြက်ကိုထိုင္ ၾကည့္ျပီး ေလာကအလွကို ယစ္မူးေနတက္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္မငယ္ငယ္ ကတည္းကအက်င့္ျဖစ္လို႔ ကၽြန္မအိမ္က ကၽြန္မဒီလိုရူးသြပ္တာကို ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနတက္ပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္ ေတြဆိုရင္အရူးမေလးတစ္ ေယာက္ေတာ ့အရူးထေနျပီဆိုျပီးေတာ့ ခြင့္လႊတ္ျပီးလြတ္ေပးထားတက္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရပါ ကၽြန္မကိုးတန္း ႏွစ္ကေပါ့။ ကၽြန္မတက္တဲ့ေက်ာင္းက ကၽြန္မေနတဲ့ေနရာကေနဆိုရင္ အေတာ္ ေလးကို ေ၀းပါတယ္။ ေက်ာင္းကိုသြားဖို႔ေတာ့ ေက်ာင္းကားရွိပါတယ္၊ ေက်ာင္းကားဂိတ္ေနရာကိုေရာက္ဖို႔ကို ေတာ့ ကၽြန္မအိမ္ကေန အေတာ္ေလးသြားရပါတယ္။ ေဆာင္းမနက္တခုမွာေပါ့ ကၽြန္မေက်ာင္းကားဂိတ္ကို သြားဖို႔ အိမ္ကထြက္လိုက္
တဲ့အခ်ိန္အိမ္အျပင္ဘက္မွာ ႏွင္းေတြက်ေနတာေတြလို႔ ကၽြန္မအေတာ္ေလးေပ်ာ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ႏွင္းေတြက အေတာ္ေလးကိုက်ေနျပီး၊ ေရွ႕ကိုလက္တကမ္း ေလာက္ ဘဲျမင္ရပါတယ္။ ႏွင္းေတြက တဖြဲဖြဲနဲ႔က် ေနလိုက္တာ ကၽြန္မ၀တ္ထားတဲ့ အေႏြထည္ေလးကို ခဏေလးနဲ႔ႏွင္းေပါက္ေတြျပည့္သြားပါ ေတာ့တယ္။ ႏွင္းေတာထဲမွာ စိတ္ကူးယဥ္ျပီးေက်ာင္းကားဂိတ္ကို လမ္းေလွ်က္လာလိုက္တာ ေက်ာင္းကား ဂိတ္နားကိုေရာက္ဖို႔ ေခၚေလာက္ အေရာက္မွာ။ (အဲ..ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းကားဂိတ္နားမွာ ဧကရစ္ပန္းပင္ တစ္ပင္ရွိပါ တယ္။ ေဆာင္းတြင္း မနက္ ေတြမွာဆို ဧကရစ္ပန္းေကာက္တဲ့သူေတြနဲ႔ ဧကရစ္ပင္နားမွာ လူစီေနခဲ့တာေပါ့။ ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းကလည္း အဲဒီဧကရစ္ပင္ေအာက္မွာပန္းေတြေကာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။) ငယ္ငယ္တုန္းက ဧကရစ္ပန္းေကာက္ခဲ့ ဖူးတဲ့ဘ၀ ေလးကို စိတ္ကူးယဥ္ျပီး ႏွင္းေတာထဲမွာလမ္းေလွ်က္လာလိုက္တာ ဧကရစ္ပင္ နားကိုလည္းေရာက္ေရာ ႏွင္းေတာထဲကအရိပ္တစ္ခုထြက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မထင္တာ လမ္းျဖတ္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေပါ့ ႏွင္းေတာ ထဲမွာမို႔ ကၽြန္မကိုမျမင္လို႔ ၀င္တိုက္မိေတာ့မလိုျဖစ္သြားတာလို႔ ထင္ျပီး ေရွာင္ေပး လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
အရိပ္ကကၽြန္မေရွ႕မွာရပ္သြားျပီး၊ လက္ၾကီးတဖတ္ထြက္လာပါတယ္။ လက္ထဲမွာ ေတာ့ စာအိတ္တခု၊ ျပီးေတာ့ အသံတစ္ခုက ညီမေလး..ဒီစာေလး ယူသြားေပးပါတဲ့။ ဗုေဒၶါ....ဘုရားတလုိက္ တာ စိတ္ထဲကပါ။ လူတကိုယ္လံုးထူးပူးသြား ပါတယ္။ တသက္နဲ႔တကိုယ္ဒါ ပထမဆံုးပါဘဲ။ ရွက္လိုက္တာ ေသေတာ့မွာဘဲ၊ ဒီေနရာမွာတင္လဲျပီးေသပါေတာ့လုိ႔စိတ္ထဲက ေျပာေနလိုက္မိတယ္္။ ခုနကၾကည္လင္ေနတဲ့ ကၽြန္မစိတ္ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး။ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းလည္းမသိ၊ ရွက္တာလည္း ကမ္းကုိကုန္းေနတာဘဲ။ ကၽြန္မမ်က္စိထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မကို၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ ပန္းေကာက္ေနတဲ့ ကေလး ေတြနဲ႔၊ ကၽြန္မေရွ႕ကိုေရာက္လာတဲ့ စာအိတ္။ ျပီးေတာ့နားထဲမွာလဲဘာမွ မၾကားေတာ့ပါဘူး။ စာလိုက္ ေပးတဲ့သူကေတာ့ ေျပာေတာ့ေျပာေနတယ္ဘာေတြေျပာ ေနမွန္မသိဘူး။ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ေျပး...ေျပး... ေျပးဆိုတာတစ္ခုဘဲၾကားေနတယ္။ ကဲဟာဆိုျပီး လြယ္ထားတဲ့လြယ္အိတ္ကို
လက္နဲ႔ျမဲေနေအာင္ကိုင္၊ သုတ္ေျခတင္ျပီးေျခဦးတည့္ရာကို ေျပးလိုက္တာ၊ သတိရလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းဂိတ္နားက ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ႏွင့္ေနျပီ။ စာေပးတဲ့သူလုိက္လာသလား လိုက္မလားဘူးလားလည္း မသိ ေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အိမ္ေရွ႕တံခါးကို အတင္းေခါက္လိုက္မိတယ္။ သူ႕အေမထြက္လာေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္း ကိုေက်ာင္းသြားဖို႔ လာေခၚတာလို႔
အေယာင္ေယာင္အမွားမွား၊ အထစ္တစ္အေငါ့ေငါ့နဲ႔ေျပာလုိက္မိတယ္။ ေအာ္ ေအး..သမီးရဲ႕ သမီးသူငယ္ခ်င္းက သြားျပီးလို႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းအေမေျပာေတာ့၊ ဟုတ္ကဲ႔ဆိုျပီး ေက်ာင္းကား ဂိတ္ဖက္ကိုျပန္လွည့္၊ ေျခတလွမ္းကို ကုေဋတစ္သန္းႏွုန္းနဲ႔ ေလွ်ာက္လိုက္မိတယ္၊ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့
ဟိုလူကို ေနာက္ထပ္ျပန္ေတြ႔မွာစိုးလို႔၊ ခုနကႏွစ္မိနစ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရတဲ့ ခရီးကိုဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ကို ၾကားသြားပါတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းကားဂိတ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းကားေရာက္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြေတာင္ ကားေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကပါျပီး။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မဖယ္ရီ ေပၚမွာေနရာေကာင္းေကာင္းမရခဲ့ပါဘူး။ အဲဲ့ဒီစာေပးတဲ့ သူလည္း ေနာက္ထပ္ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး။ သူေပၚလာလည္း ကၽြန္မကမွသူကိုမသိတာ။ တကယ္တမ္း ျပန္စဥ္းစား ၾကည္႔လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မကိုဘယ္သူက ေပးလို႔ေပးမွန္းမသိလိုက္တာကိုေတာ့စိတ္ထဲ တကယ္ဘဲ မေၾကခဲ့ဘူး။ တကယ္ဆို ဘယ္သူလဲဆိုတာေတာ့ ၾကည့္လိုက္ဖို႔ေတာ့ေကာင္းတာေပါ့ေနာ္ ဟိဟိ။ ဘာကိုမွ မေၾကာက္တက္ဖူးရယ္လို႔နာမည္ၾကီးသလို၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ကိစၥေတြအေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ေရွ႕ဆံုးကေန ကူညီေျဖရွင္းေနက် ကၽြန္မက ကိုယ့္အေရးက်ေတာ့ ထြက္ေျပးခဲ့ရတာမို႔ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မဘ၀မွာ ျပန္စဥ္းစားရင္ ဒီေလာက္ရယ္စရာေကာင္းျပီး ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္၊ အေမာတေကာထြက္ေျပးလိုက္ရတဲ့၊ ျပန္ေတြး လိုက္ရင္ေတာ္ေလးကို ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ ေဆာင္းမနက္ခင္းတစ္ခုကိုေတာ့ ေဆာင္းတြင္းေရာက္တိုင္း အမွတ္တရရွိေနခဲ့ပါတယ္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

မေန႔ကေတာ့ ကၽြန္မေနတဲ့ျမိဳ႕ေလးမွာရွိတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ တရုတ္ဗုဒၶဘာသာဘုရားေက်ာင္းကို ဒီကို ေရာက္ျပီးကတည္းက ပထမဦးဆံုးေရာက္ျဖစ္ခဲ့တာမို႔ ဘေလာဒ့္မွာတင္ဖို႔ဆံုျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ ဘုရားေက်ာင္း ကို ၁၉၈၇ ခုႏွစ္က ေဆာက္လုပ္ျပီးစီးခဲ့တာျဖစ္ျပီး၊ မေလးေငြ သန္းေပါင္း(၇)သန္း ကုန္က်ခဲ့ တယ္လို႔သိရပါ တယ္။ ဘုရားေက်ာင္းဟာ ဒီျမိဳ႔ေလးကို ေဘးအႏၱရာယ္ေပါင္းမွ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ အျပင္၊ စီးပြား လာဘ္လာဘတိုးေအာင္လညး္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတယ္လို႔ ဒီျမိဳ႕မွာေနၾကတဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြက ယံုၾကည္ တယ္လုိ႔ေဒသခံေတြကေျပာၾကပါတယ္။ ဘုရားးေက်ာင္းဟာအေတာ္ေလး သပယ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းကို ေတာင္ေပၚမွာတည္ထားတာျဖစ္ျပီး ဘုရားေက်ာင္းေပၚကေန ျမိဳ႕ၾကည့္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ အေတာ္ေလးကို လွတယ္လို႔ ေျပာတာေၾကာင့္ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ ကင္မရာယူသြားခဲ့ေပမယ့္၊ ယူသြားတဲ့ဓါတ္ခဲက အားကုန္ေနတာေၾကာင့္ ပံုေကာင္းေကာင္းမရခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုေတြထဲက အေကာင္းဆံုးလို႔ထင္ တဲ့ပံုေလး ေတြကိုေရြးျပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဘုရားၾကီးသံုးဆူပါ.

ဘုရားပံုေတာ္ေတြကို လွ်ပ္စစ္မီးပူေဇာ္ထားတာပါ...

ဘုရားေက်ာင္းအ၀င္က ပံုျဖစ္ပါတယ္...

အ၀င္မုဒ္ဦးကဒီလိုေလးပါ...

ဘုရားေက်ာင္းေပၚကေနျမိဳ႕ကို ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ ...

ဘုရားက်ာင္းကေလွကားနဲ႔ ပန္းျခံျမင္ကြင္းပါ .

ဘုရားက်ာင္းေပၚကိုတက္တဲ့ ေလွကားကို ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ .

ဘုရားက်ာင္းမ်က္ႏွာစာ ျမင္ကြင္းပါ...

မႏၱေလးအေၾကာင္းေရရင္ စနစ္တက်၊ စီကာပတ္ကံုးမေရးခ်င္ပါဘူး။ ဒီအတုိင္းဘဲ စိတ္ထဲေပၚရာကိုေရးလိုက္ ခ်င္ပါတယ္။ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ျဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ အရင္ဆံုးေတာင္ပန္ထားပါမယ္။ မႏၱေလးအေၾကာင္းကို ေရးမယ္ေရးမယ္ဆိုျပီး၊ ေရးလိုက္တာ သံုးေလးငါးခါေလာက္ ေရးလုိက္၊ မၾကိဳက္လို႔ဖ်က္ လိုက္နဲ႔ အေတာ္ေလးကိုၾကာသြားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး စိတ္ထဲရွိတာကို ခ်ေရးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္မွဘဲ အဆင္ေျပသြားပါေတာ့တယ္။ သည္းခံျပီးသာဖတ္ေပးၾကပါရန္ ထပ္ျပီးေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။

လူတိုင္းကုိယ္ေနဖူးတဲ့ ေနရာေတြကို အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ အခါမွာ သတိရမွာေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မေနဖူးတဲ့ ေနရာေလးေတြကို သတိရတက္ပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ နာမည္မၾကား ရရင္ မႏၱေလးကို ကၽြန္မ မလြမ္းပါဘူး။ မႏၱေလးက အစားအေသာက္ေတြကို မစဥ္းစာမိရင္ မႏၱေလးကိုမလြမ္းပါဘူး။ ေဆာင္းတြင္းမေရာက္ရင္ မႏၱေလးကို မလြမ္းပါဘူး။ ျပီးေတာ့ သၾကၤန္မေရာက္ရင္ မႏၱေလးကို မလြမ္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မႏၱေလးလို႔ ၾကားလိုက္ရင္၊ ေဆာင္းတြင္းေရာက္ရင္၊ သၾကၤန္ေရာက္ရင္၊ မႏၱေလးကအစားအစာလို႔ ေျပာျပီးစားတိုင္း မတူခဲ့ရင္ မႏၱေလးကို အတိုင္းမရွိလြမ္းပါတယ္။


မႏၱေလးလို႔ေျပာလုိက္တာနဲ႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းတာေရာ၊ ေပ်ာ္တာေရာ၊ လြမ္းတာေရာ ကိုပါအခါတည္း ခံစား လိုက္ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ တခါတုန္းက မႏၱေလးကုိကၽြန္မ အေသအလဲ ေၾကာက္ခဲ့ဖူးလုိ႔
ပါဘဲ။ အစဦးဆံုး ၀မ္းနည္းတာကစေျပာပါမယ့္။ ၀မ္းနည္းတာကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေအာင္ျမင္ တယ္လို႔ ယူဆခဲ့တဲ့ ဟာေတြအားလံုးဟာ မႏၱေလးျမိဳ႕မွာ ဆယ္တန္းသြားတက္မွဘဲ အားလံုးပ်က္စီးသြားခဲ့လို႔ပါ။
မႏၱေလးမွာ ဆယ္တန္းတက္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ဟာ မႏၱေလးကို ေနာက္ထပ္တေခါက္ ျပန္မသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို
ျဖစ္ေစခဲ့တာပါ။ အဲဒီေလာက္ထိကို မႏၱေလးကို ကၽြန္မေၾကာက္ခဲ့တာပါ။ မႏၱေလးလို႔ေျပာလိုက္တာနဲ့ အိမ္မက္ဆိုးတစ္ခုထဲ ျပန္ေရာက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရတာ၊ မႏၱေလးအေၾကာင္းမ်ားေယာင္လို႔ ေတာင္မွ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ျပန္မစဥ္းစားခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္မဘယ္ကဆယ္တန္းေအာင္တာလည္းလို႔ ေမးတိုင္း မႏၱေလးက ေအာင္တာပါလို႔ ေျဖရတုိင္း၊ မႏၱေလးဟာ ကၽြန္မအတြက္အေရးပါေစခဲ့ပါတယ္။

ဆယ္တန္းျပီးလို႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေက်းဇူးနဲ႔ မႏၱေလးမွာ ကြန္ပ်ဴတာဒီပလိုမာ သင္တန္းတခုတက္ဖို႔ျဖစ္ လာေတာ့ ကၽြန္မေရွ႕ေရအတြက္ မႏၱေလးနဲ႔ကင္းလို႔မရဘူးဆိုတာ ကိုသိခဲ့ရပါတယ္။ သင္တန္းတက္ေတာ့ အေပါင္းအေဖၚ သူငယ္ခ်င္းေတြရလာေတာ့ မႏၱေလးဟာ ကၽြန္မအတြက္ အရမ္းၾကီးေအးစက္စက္ မေနေတာ့ သလို မႏၱေလးကို လည္း ကၽြန္မ အရမ္းမေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး။ မႏၱေလးက်ံဳးၾကီးဟာ ကၽြန္မအတြက္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ၾကီးမေနေတာ့ပါဘူး။ (၂၂) လမ္း၊ လမ္း(၈၀)၊ (၇၃) လမ္း၊ (၃၅) လမ္း၊ ေစ်းခ်ိဳ၊ ရတနာပံုေစ်း(တရုတ္တန္း) ေတြမွာကို္ယ့္ေျခရာေတြ ခ်ည္းလားထင္ရေလာက္ေအာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္လိုက္၊ မုန္႔စားလိုက္ နဲ႔ ေအာ္.... အေတာ္ လည္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ မႏၱေလးပါလားေနာ္။

ၾကက္ဆီထမင္း၊ ေပါင္မုန္႕ေရခဲသုပ္၊ (၁၉)လမ္းျမီးရွည္၊ ဗထူးကြင္းနားကျမီးရွည္၊ (၂၂)လမ္းထိပ္က ဗရာေက်ာ္သုပ္နဲ႔ အေအး၊ ေရႊရြက္လွဒိန္ခ်ဥ္၊ နန္းခမ္းက အမဲလံုးေခါက္ဆြဲ၊ (၃၁)လမ္းက ဆီခ်က္၊ (၂၇)လမ္းကမတင့္၊ ဂ်ီတီအိုင္၀င္းနားကအေအးဆိုင္၊ ဦးပိန္တံတားနား က ထမင္းဆိုင္ေတြေတြကို အိပ္ကပ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြကို္ ေပးဖို႔ ကၽြန္မ၀န္ေလး မေနတက္ ပါဘူး။ ေမျမိဳ႕ဆိုတာ က ၾကံဳတိုင္းသြား၊ စေနနဲ႔တနဂၤေႏြ ဆိုတာကေတာ့ေစ်းခ်ိဳမွာ မုန္႔စား၊ ေစ်းလည္တဲ့ရက္မ်ားလားလို႔ေတာင္ထင္ရ ပါတယ္။ ဒီလိုေျပာေတာ့ မႏၱေလးမွာေက်ာင္းတက္တာမဟုတ္ဘဲ ေလွ်ာက္လည္တယ္လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ ၾကပါနဲ႔ ေက်ာင္းအားတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလည္တာေတြပါ။

မႏၱေလးမွာေနတုန္းကလည္း ဒီတသက္ေတာ့ မႏၱေလး မွာ ပဲေနရေတာ့မွာပါလို႔ဘဲ ထင္ခဲ့တာပါ။ ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ အဲ့ဒီေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမိဳ႕ေလးကို တေန႔မွာထားျပီးထြက္ သြားရလိမ့္ မယ္လို႔ ဘယ္ထင္ထားပါ့မလဲ။ မႏၱေလးက ေျပာင္းရမယ္ ဆိုေတာ့လည္း တကယ္ ေျပာရရင္ သိပ္ျပီး၀မ္းမနည္းမိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တန္းက်ေတာ့ မႏၱေလးကို ခ်စ္တာေတြဟာ သူနဲ႔ေ၀းေတာ့ မွဘဲသိေတာ့တာကို။ မႏၱေလးလို႔ ေျပာရင္ မႏၱေလးသူ၊မႏၱေလးသားေတြနဲ႔ မႏၱေလးကအစားအေသာက္ေတြကို ဘယ္ေမ့ထားလို႔ျဖစ္ပါ့မလဲ၊ ဒါေတြေပါင္းမွ မႏၱေလးလို႔ေခၚနိုင္တာမို႔ သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ခင္စရာေကာင္းတဲ့၊ ရိုးသား ျပီးပြင့္လင္းတာေတြကို မႏၱေလးမွာေနဖူးသူတိုင္း ျပန္မေျပာဘဲ မေနနိုင္သလို၊ မႏၱေလးကိုမလြမ္းဘဲ မေနနိုင္ ၾကပါဘူးလို႔ ကၽြန္မကေတာ့ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ျမန္မာနိဳင္ငံမွာ ေနတုန္းကေတာ့ မႏၱေလးကို္ အနည္းဆံုး (၁)ႏွစ္ကို (၂)ေခါက္(၃) ေရာက္ေအာင္ ျပန္နိဳင္ေပမယ့္၊ နိဳင္ငံရဲ႕ျပင္ပေရာက္္တဲ့ အခါမွာေတာ့........အင္း...မႏၱေလး....မႏၱေလး... အလွမ္းေ၀ လိုက္တာေနာ္လို႔ ေျပာရံုကလြဲလို႔ ဘာမွမတက္နိဳင္ခဲ့ပါဘူး။ မႏၱေလးကဘေလာဒ့္ဂါ ေတြေရးတဲ့စာေတြကိုသာ ဖတ္ရင္းမႏၱေလးကို အလြမ္းေျဖေနရပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား ဒီစာကို မႏၱေလးက ဘေလာဒ့္ကာ ထဲကမ်ား ဖတ္မိရင္...မႏၱေလးေၾကာင္းေလး ေတြကိုမ်ားမ်ား ေရးေပးပါလို႔။ မႏၱေလး မွာ ဘားပဲစားစား ဘေလာဒ့္ေရးတဲ့ ႏွင္းဆီနီနီကို သတိရပါလို႔ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

သရက္သီ၊ မင္းကြတ္သီး စားၾကပါဦး။

မေလးရွားက ပင္လယ္ငါးေျခာက္ေတြပါ။

ေဂၚဘီ၊ ပဲသီး၊ မုန္႔ညွင္းရြက္၊ ဗူးသီးေတြပါ။

ဗံုလံုသီး၊ ခ၀ဲသီး၊ ေရႊဖရံုသီးေတြ။

ၾကက္ေမာက္သီး၊ သမင္မ်က္လံုးသီး၊ ပိႏၷဲၾသဇာသီးေတြ စားၾကပါဦး။

ငွက္ေပ်ာသီး၊ ၾသဇာသီး၊ ေျမပ၊ဲ ႏွင္းသီး တို႔စားၾကပါဦး။

ပန္းေဂၚဘီ၊ စပါးလင္၊ ခ၀ဲသီး၊ ခရမ္းသီး၊ ခ်င္းေတြပါ။

မေလးရွားက ပုဇြန္ေျခာက္ပါ။

ျမန္မာျပည္က ဗမာခရမ္းခ်ဥ္သီးပါ(ရွမ္းသီးမဟုတ္) ေစ်းနဲနဲၾကီးပါတယ္။

အစကသူတို႔စကားကို နာေထာင္ရတာ နားထဲမွာတမ်ိဳးၾကီးပါ။ တရုတ္စကား၊ ကိုရီးယား
စကားေတြက ကိုယ္နားနဲ႔ ၾကားဖူးေနၾကမို႔ သိပ္ျပီးမစိမ္းေပမယ့္။ မေလးစကားကေတာ့
နားထဲမွာ ၾကားရတာအေတာ္ေလး ကန္႔လန္႔ျဖစ္ေနပါတယ္။ အသံထြက္ကတမ်ိဳးျဖစ္ေန
သလို၊ ေလယူေလသိမ္းကလည္း တမ်ိဳးမို႔ စိတ္ထဲမွာၾကားရတာ အေတာ္ေလးစိတ္ညစ္မိ
ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တန္းမွာေတာ့ သူတို႔ေျပာေနၾကတဲ့ စကားေတြက ကၽြန္မတို
႔ေျပာေနတဲ့ စကားေတြနဲ႔ သိပ္ျပီးမကြာတာကိုေတြလုိက္ရပါတယ္။ ဒီလိုတူတာေလးေတြ
ကုိခ်ေရးဖို႔ စဥ္းစားခဲ့တာၾကာခဲ့ေပမယ့္ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ေရလုိက္ပါဦးမယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ျပီးေရးျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မနားနဲ႔ၾကားလို႔တူတာေလးေတြကို ေရးထားတာျဖစ္
လို႔ အမွားပါရင္ေတာ့ျဖင့္ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။
တူတာေလးေတြကို ကၽြန္မသိသေလာက္ေျပာရရင္ေတာ့ျဖင့္-
ျမန္မာလို----------------------------------------မေလးလို
-------------------------------------------------------------
နဂါး---------------------------------------------- နာဂါး
အတြက္------------------------------------------ အြန္တြတ္
ကန္စြန္း------------------------------------------ ကန္ကြန္း
ကင္းပုန္းသီး-------------------------------------- ကက္ေဂ်းလ္ကင္းပံု (ကက္ေဂ်းလ္=ေသးေသာ)
ဘၾကီး-------------------------------------------- ပါေခ်႕
ဘ၀ဂ္=အထပ္အရပ္---------------------------- ဘ၀ဂ္=အထပ္အရပ္
ဘူမိ=ေျမၾကီး ------------------------------------ ဘူမိ=ေျမညီထပ္၊ ေအာက္အရပ္
တမံ=ဥယ်ာဥ္ ------------------------------------ တမံ=ဥယ်ာဥ္
ေဂၚဘီ -------------------------------------------- ေဂၚဘီ
သူရိယ၊ သူရိန္=ေန-------------------------------- စူရီအာ=ေန
အခ်စ္ --------------------------------------------- ခ်င္တာ
ႏိုင္ငံေတာ္ ----------------------------------------- နက္ဂါးရား(နီဂါရာ လို႔လည္းထြက္ပါတယ္။)
ေဘာလံုး------------------------------------------- ဘိုလာ
ဒူရင္းသီး ------------------------------------------- ဒူရင္း
နာနတ္သီး------------------------------------------ နာနားစ္
မ်က္ႏွာ -------------------------------------------- မူကား
မ်က္လံုး -------------------------------------------- မာတား
လက္ေမာင္း----------------------------------------- လက္ငန္း
ေပါင္ ----------------------------------------------- ပါဟား
ဆရာ----------------------------------------------- ဂုရု
မူလ(ပထမ)---------------------------------------- မူလ(ပထမ)
အရဟံ---------------------------------------------- အရဟံ(လမ္းညႊန္သည္)

ရယ္စရာအေနနဲ႔ကေတာ့ ပြမ္ပြမ္ လိုတာကမေလးလို ဂုဏ္သေရရွိအမ်ိဳးသမီးပါ။ ေလဆိပ္ေတြနဲ႔ ေလယာဥ္ေတြေပၚမွာေတာ့- ပြမ္ပြမ္ ဒမ္ တြမ္တြမ္ လို႔ Lady and Gentlemen ကို ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ကိုရီးယားကားေတြထဲက အိုပ ဆိုတာမေလးလိုဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ အဖြားလို႔ ေခၚလိုက္တာပါ။ မေလးလို ဒါဒါးဆိုတာ ရင္ဘက္ကိုေျပာတာပါ။
မေလးစာအုပ္ထည္းမွာ မတူတာေတြအမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္။ တူတာေလးေတြကို ကၽြန္မသိသေလာက္
ေရးျပတာက ဒီေလာက္ပါဘဲ။ ေနာက္ထပ္တူတာေလးေတြရွိရင္လည္း ဒီပိုစ့္ေလးမွာဘဲ ထပ္ ျဖည့္ထားပါ့မယ္။ အမွာပါရင္ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

ကၽြန္မရဲ႕ ဘေလာဒ့္ရဲ႕ နာမည္ကိုက ႏွင္းဆီနီနီဆိုေတာ့ ကၽြန္မကႏွင္းဆီပန္းကို အရမ္းႏွစ္သက္တဲ့ သူဆိုတာ ေတာ့ ေျပာစရာလိုမယ္ မထင္ပါဘူး။ ပန္းဆိုတာကိုေတာ့ ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၾကီဳက္ႏွစ္သက္ၾကသလို၊ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြကလည္း ပန္းမ်ိဳးစံုကိုအျမတ္တႏိုးနဲ႔ ပန္ဆင္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။
ႏွင္းဆီပန္းကိုေတာ့ မိန္းကေလးအေတာ္မ်ားမ်ားက ႏွစ္သက္ၾကတာေတာ့ အေသအခ်ာပါဘဲ။

ကၽြန္မကႏွင္းဆီပန္းကိုစသိတာ ႏွစ္သက္မိတာကေတာ့ ကၽြန္မပထမတန္းေလာက္တုန္းက၊ ကၽြန္မတို႔ ေနတဲ့
အိမ္ေနာက္ဘက္၊ ကၽြန္မတို႔အိမ္နဲ႔ ေဘးအိမ္ၾကားမွာ ဘယ္သူစိုက္သြားမွန္းမသိတဲ့ ျမန္မာႏွင္းဆီပင္ေတြက
အေလ့က်လိုေပါက္ေနျပီး၊ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြေျပာတာေတာ့ တခါမွပန္းမပြင့္ဖူးဘူးတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ေရာက္မွ ေမေမကဘုရားတင္ဖို႔ ဆိုျပီး ႏွင္းဆီရံုေဘးမွာေငြပန္းပင္ေတြကို စိုက္ထား တာေၾကာင့္ ညေနတိုင္း ေငြပန္းပင္ ကိုေရေလာင္းဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ ေရေလာင္းရတာလည္းပင္ပန္းတာမွ မဟုတ္တာေရပိုက္နဲ႔ လိုက္႔ရံုဆိုေတာ့၊ ေရေဆာ့ခ်င္တဲ့ကၽြန္မက ပန္းပင္ေရေလာင္းဖို႔ကို တာ၀န္ယူလိုက္ျပီး။ မနက္တခါ၊ ညေနတခါ ေရေလာင္းလိုက္ ေဆာ့လိုက္နဲ႔ေပါ့။ တေန႔မွာစိတ္ကူးရတာနဲ႔ အဲဒီႏွင္းဆီပင္ေတြကိုေတာ့ ေရေလာင္းၾကည့္ဦးမွဘဲေပါ့၊ ပြင္ခ်င္ လည္းပြင့္ေပါ့ မပြင့္ခ်င္လည္း ေရအၾကာၾကီးေဆာ့လို႔ရတယ္ေပါ့ ဆိုျပီးစိတ္ကူးရလို႔ ေရေလာင္းျဖစ္ပါတယ္။
တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ တခါမွ မပြင့္ဖူးတဲ့ ႏွင္းဆီပင္မွာ ႏွင္းဆီဖူးေတြနဲ႔။ ဘာအေရာင္မွန္းမသိဘဲ ေရ ေလာင္းေပးေနတဲ့ ကၽြန္မက ႏွင္းဆီပန္းေတြကို အျမန္ပဲ ပြင့္ေစခ်င္လွပါဘီ။ ေရကိုလည္းပိုျပီးေလာင္း၊ မနက္
စခါ၊ ညေနတခါ ႏွင္းဆီပန္းေတြပြင့္ လာမွာကိုသြားသြားျပီးၾကည့္ရတာ ေမာေနတာပါဘဲ။ ႏွင္းဆီပင္က ျမန္မာ
မ်ိဳးျဖစ္ေတာ့ ႏွင္းဆီဖူးေလးေတြကေတာ့ ေသးေသးေလးေတြပါ။ ျပီးေတာ့စိုက္ထားတာၾကာျပီျဖစ္လို႔ ႏွင္းဆီရံု
ၾကီးေတာင္ျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့၊ ႏွင္းဆီဖူးေတြကလည္း တရံုလံုးအျပည့္ပါ။ တမနက္မွာ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ အိမ္ ေနာက္ေဖးကို ထြက္လိုက္တာ မနက္ခင္းေလးေအးနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ႏွင္းဆီပန္းနံကိုရတာနဲ႔ကၽြန္မႏွင္းဆီရံုဆီကို တခါတည္းေျပးသြားလိုက္တာ ဟိုေရာက္ေတာ့ ပန္းေရာင္ႏွင္းဆီပန္းေတြ တရံုလံုးနီးပါဘဲ ပြင့္ေနလိုက္ၾကတာ။
တကယ္ပါဘဲ ၾကည့္လို႔ကိုမ၀ႏုိင္ပါဘူး။ မနက္ခင္းေနေရာင္ထဲမွာ ႏွင္းဆီပန္းေသးေသးေလးေတြက ခ်စ္စရာ
ေကာင္းေနသလို၊ အနံေလးကလည္းေမႊးေနတာမို႔ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ပိုျပီးေရေလာင္းေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူး လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ ကၽြန္မတေယာက္ႏွင္းဆီရံုနားမွာအလုပ္ရွဳပ္ေနတာ အခါတေလ
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကစားဖို႔ ခ်ိန္းထားတာေတာင္ေမ့ေနတက္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ေဘးအိမ္မွာလည္း ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိတာေၾကာင့္ကၽြန္မရဲ႕ ႏွင္းဆီပန္းပင္ကို စိတ္ပူရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္အိမ္
ၾကားမွာ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွကိုယ့္ရဲ႕ ႏွင္းဆီပင္လို႕ေျပာလို႔မရတာေၾကာင့္သူတို႔လိုခ်င္လို႔ ခူးလည္း
ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ႏွင္းဆီပင္ေလးကို ေရေလာင္းဖို႔တာ၀န္ မပ်က္ခဲ့သလို ႏွင္းဆီ
ပင္ေလးကလည္း မနက္တိုင္းႏွင္းဆီပြင့္ ေတြပြင့္ဖို႔ကို မပ်က္ကြပ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ကၽြန္မႏွင္းဆီပန္း
ကိုႏွစ္သက္ခဲ့တာပါ။ ပြင့္ေတာ့မည့္အဖူးေလးေတြကို ထိုင္ၾကည့္ရတာၾကိဳက္သလို၊ ပြင့္ျပီးသားပန္းပြင့္ေလးေတြ ရဲ႕အနံေမႊးေမႊးေအးေအးေလးကို ရွဴရတာလည္းၾကိဳက္ပါတယ္။ ပန္းပြင့္ေလးေတြအနာ ကိုလာတဲ့လိပ္ျပာေလး ေတြကိုလည္းၾကည့္ရတာ ၀တယ္လို႔ိကိုမရွိပါဘူး။ ႏွင္းဆီပင္ေလးနဲ႔ ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျဖစ္ခဲ့ သလို၊ ကၽြန္မပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့မနက္တြရဲ႕ အလွဆံုး၊အေကာင္းဆံုးမနက္ေတြကို ဖန္ဆင္း ေပးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွစလို႔ ႏွင္းဆီးပန္းဟာ ကၽြန္မဘ၀မွာ အေရးပါခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့အိမ္မွာ
ႏွင္းဆီပန္းပင္ေတြ မစိုက္ျဖစ္ေတာင္မွ အေၾကာင္းရွာျပီး စေနနဲ႔ တနဂၤေႏြ ေတြမွာႏွင္းဆီပန္းေတြကို ၀ယ္ျပီး အိမ္ကအလွပန္းအိုးမွာထိုးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မဘ၀မွာႏွင္းဆီပန္းနဲ႔ပက္သက္ခဲ့တာေတြမ်ားေပမယ့္ဒီအေၾကာင္း
ေလးကေတာ့ အမွတ္တရေလးျဖစ္လို႔ ဘေလာဒ့္ေလးကို နာမည္ေပးမယ္ဆိုတုန္းကလည္း ႏွင္းဆီဆိုတဲ့ နာမည္
ေလးကိုေပးဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မအတြက္ ကံေကာင္းေစမယ့္ အနီေရာင္ေလးကိုပါတဲြျပီး ႏွင္းဆီနီနီရယ္လို႔
ေပးလိုက္တာပါ။ စကားမစပ္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ပန္းနီနီဆိုရင္ ခ်စ္ဦးသူနဲ႔လြဲ လိမ့္မယ္လို႔ ေတာ့ ေျပာပါတယ္။ လြဲမလြဲေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္မွဘဲျဖစ္လို႔ အဲဒီေၾကာင္းကေတာ့ ဆက္ရန္ပါ၊
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။ ။

ဒီရက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မသံုးတဲ့ အင္တာနက္လိုင္းက ပ်က္တာနဲ႔၊ ကၽြန္မကြန္ပ်ဴတာက ပ်က္တာနဲ႔
online ကိုမ၀င္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဘေလာဒ့္ကိုလည္းမ၀င္ျဖစ္ပါဘူး။ ေရးမယ္လို႔ စဥ္းစားထား
တာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပါဘဲ။ ဒီရက္ပို္င္းမွာေတာ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားကလာတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ
ကိုသာ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ အဲဒီ့ အစီအစဥ္ေတြကိုဘဲ ကၽြန္မအျမင္ေတြနဲ ျပန္ေရးဖို႔စိတ္ကူး
ထားပါတယ္။


ပထမဆံုးၾကည့္ျဖစ္တာက ေအာ္ပရာ၀င္းဖေရးရွိဳးမွာက တကယ္အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ တကယ္တန္း
လူေတြရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို သူတို႔ ဘယ္လုိေျဖရွင္းတယ္၊ဘယ္ေလာက္
ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာေတြကို ေမးခြန္းေလးေတြေမးျပီး လူေတြကိုသိေစတာပါ။ ေနာက္ၿပီး သူရဲ႕ ေအာ္ပရာ အိန္ဂ်ယ္အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ လူေတြကိုကူညီတာေတြနဲ႔ တျခားစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ အစီ
အစဥ္မ်ားစြာပါ၀င္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းႀကီးမဟုတ္ေတာ့ သူေျပာတာေတြ အကုန္
နားမလည္ေပမယ့္ နားလည္သေလာက္ကို ကၽြန္မခံစားမိသေလာက္ျပန္ေရးျပဖို႔ စိတ္ကူးရွိတာေၾကာင့္
ဒီပိုစ့္ေလးကိုေရးျဖစ္သြားတာပါ။ မႏွစ္က အေမရိကားမွာ ေရေတြၾကီးေတာ့ လူေတြအိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္
ၾကပါတယ္။ ဒါေတြကို ေအာ္ပရာကလိုက္ၾကည့္ျပီး အကူအညီေပးနိုင္မဲ့သူေတြကို စည္းရံုးၿပီး ဒုကၡေရာက္
တဲ့သူေတြကို ကူညီခဲ့တာေတြကို ေအာ္ပရာကသူ႔ရဲ႕ ရွိဳးမွာထုတ္လႊင့္တာျဖစ္ပါတယ္။ ေဟာလိ၀ုဒ္က
ရုပ္ရွင္မင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ Matthew McConaughey ကသူပိုင္တဲ့ ေရွးေဟာင္းကားတစ္စီကို
ေရာင္းျပီး ဒုကၡသည္ေတြ ေနဖို႔စီစဥ္ထားတဲ့ေနရာမွာ ကေလးကစားကြင္းကို ေန႔ခ်င္းျပီးေဆာက္ေပးတဲ့
အျပင္ သူကိုယ္တိုင္ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ ပါ၀င္လိုက္ပါေသးတယ္။ နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္ Bon Jovi က
ေဒၚလာ(၁)သန္းကို ဒုကၡသည္ေတြေနဖို႔ အိမ္ေတြေဆာက္ေပးတယ္။ အိမ္ေဆာက္ေပးတယ္ဆိုတာက
အိမ္ေတြထဲမွာ အိမ္ေထာင္မွဳ ပစၥည္းေတြ၊ မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းေတြ၊ လူ႔အသံုးေဆာင္ပစၥည္းေတြအားလံုး
ပါျပီးသာပါ။ အိမ္ေဆာက္ၿပီ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္မွ ေပးရမည့္သူကို အလွဴရွင္ကအိမ္ေသာ့အပ္လိုက္
တာပါ။ အိမ္အစားျပန္ရတဲ့သူေတြက ေတာ့ငိုလိုက္ၾကတာ၊ ကေလးေတြကလည္းေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကတာ။
ၾကည့္ရတဲ့ ကၽြန္မေတာင္ မ်က္ရည္လည္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သူတို႔ေျပာသြားတဲ့ အထဲမွာကၽြန္မအၾကိဳက္
ဆံုးကေတာ့"We have to help each other in order to keep community alive,"လုိ႔ Bon Jovi
ေျပာသြားတဲ့ စကားေလးကိုအႀကိဳက္ဆံုးပါဘဲ။ ကမၻာေပၚမွာ လူတိုင္းဟာ၊ ေန႔တိုင္း ဒီလိုစီတ္ထားႏိုင္ခဲ့ရင္ ကၽြန္မတို႔ ကမၻာၾကီးဟာ ဒီထက္ပိုၿပီးလွပေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

Reference from:http://www.oprah.com/about/press/releases/200509/press_releases_20050920.jhtml
http://www.oprah.com/tows/slide/200609/20060920/slide_20060920_350_106.jhtml

မာေဒးကားတဲ့...ဒီေန႔က မေလးရွားႏိုင္ငံရဲ႕လြတ္လပ္ေရးေန႔ပါ။ သူမ်ားႏိုင္ငံရဲ႕လြတ္လပ္ေရးေန႔က ကိုယ္နဲ႔ဘာဆိုင္ပါသလညး္လို႔ ေမးရင္ေတာ့ မဆိုင္ဘူးလို႔ဘဲ ေျဖရမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ မေလးရွားဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္(၅၀)ကမွ သူတုိ႔ရဲ႕လြတ္လပ္ေရးကို အဂၤလိပ္လက္က ရရွိခဲ့တာပါ။ လြတ္လပ္ေရးမေပးခင္(၁၀)ႏွစ္မွာ အဂၤလိပ္က ေမးပါသတဲ့ မင္းတို႔အခုလြတ္လပ္ေရးယူမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ငါတို႔လက္ေအာက္မွာ ေနာက္ထပ္(၁၀) ႏွစ္ေနမလားတဲ့၊ တကယ္လို႔ ေနာက္ထပ္(၁၀) ႏွစ္မွ ဆိုရင္ ငါတုိ႔မင္းတို႔ကို ဘာလုပ္ေပးခဲ့ရမလဲတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ က မေလးရွားေခါင္းေဆာင္က ရပါတယ္ငါတို႔ လြတ္လပ္ေရးကို အခုခ်က္ျခင္းမယူေသးပါဘူးတဲ့။ေနာက္(၁၀)ႏွစ္
မွယူလည္း ကိစ္စမရွိပါဘူးတဲ့၊ ငါတုိ႔ႏိုင္ငံအတြက္၊ ငါတို႔လူမ်ိဳးအတြက္ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပညာေရးကိုသာ ဖြံ႕ျဖိဳး ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့ပါလို႔ေတာင္ဆိုပါသတဲ့။ အဂၤလိပ္ကလည္း သူတို႔ကတိ အတိုင္း ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမားေရး ဘက္မွာ ဖြံၿဖိဳးေအာင္လုပ္ေပးခဲ့ပါသတဲ့။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ မေလးႏိုင္ငံသား မေလးလူမ်ိဳးေတြကိုအစိုးရက က်န္းမာေရးနဲ႔ ပက္သက္ျပီး အခမဲ့ ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါတယ္တဲ့၊ ေဆးရံုကုေနမေကာင္းလို႔သြားရင္ စာရင္းသြင္းဖို႔ ေငြ(၁၀) ေလာက္ပါရင္ရ ပါျပီတဲ့။ စာစရိတ္ေနစရိတ္ကို အစိုးရကက်ခံပါသတဲ့။ လူနာအတြက္ လူနာစာ သီးသန္႔ေပးသလို၊ လူနာေစာင့္အတြက္ လည္း စားဖို႕တာ၀န္ယူပါသတဲ့။

မေလးရွားႏိုင္ငံမွာ ေက်းလက္ေနလူထုအတြက္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ဆိုျပီး ရဟတ္ယာဥ္တစ္စီးနဲ႔ ေန႔တိုင္း ေဆးကုေပးပါသတဲ့။ ရြာေတြမွာ အေရးေပၚလူနာရွိရင္လည္း အဲဒီရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ဘဲ သြားေခၚၿပီးေဆးရံုကို အခ်ိန္မွီပို႔ေပးပါသတဲ့။ ပညာေရးနဲ႔ ပက္သက္ျပီး ကေတာ့ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့သူေတြကို ေက်ာင္းေနခြင့္ အလကားေပးတဲ့အျပင္၊ ေက်ာင္း၀တ္စံု၊ ဖတ္စာအုပ္ စတာေတြအျပင္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ စက္ဘီးကိုပါ တစ္ခါတည္း ထုတ္ေပးပါသတဲ့။ ဒါကေတာ့ အေျခခံပညာေရးဘဲရွိပါေသးတယ္၊ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးမွာ ပံ့ပိုးေပးတာမပါေသး ပါဘူး။မေလးရွားႏို္င္ငံသားတရုတ္လူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ပညာေရးေရာ စီပြားေရးကိုေရာ စိတ္၀င္စားျပီး ေအာင္ျမင္ၾကေတာ့ အစိုးရက မေလးလူမ်ိဳးေတြ အခြင့္အေရး မရမွာဆိုးတာေၾကာင့္ မေလးလူမ်ိဳးေတြကို အစိုးရရံုးေတြမွာ ပိုျပီေရးေပးျပီးခန္႔ပါသတဲ့။ မေလးစာ တက္မွသာ အစိုးရရံုးေတြမွာခန္႔ပါသတဲ့၊ company ေတြမွာလည္း မေလးလူမ်ိဳးေတြကိုသာ ေလးေပးခန္႔ထားပါသတဲ့။

လြတ္လပ္ေရးရျပီး ႏွစ္(၅၀)ၾကာျပီးမွာ မေလးရွားႏိုင္ငံဟာ အေ႔ရွေတာင္အာရွမွာ စင္ကာပူျပီးရင္ေတာ့ အခ်မ္း သားဆံုးႏိုင္ငံပါဘဲ။ "The Spirit of the unity is our secret of success " ပါ တဲ့။ သူတို႔ကဒီလို ေအာင္ျမင္
တာဟာ စည္းလံုးညီညြတ္လို႔ပါတဲ့။

မုဒိတာပြားႏိုင္ၾကပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။