သမီးၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲလို႔ ေမးတိုင္းကၽြန္မက ေလွ်ာက္ျပီးေျဖတက္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ဆရာ၀န္၊
တခါေလမွာ ဘာမွမလုပ္ဘူးလုိ႔။ ၾကီးလာရင္ေလယာဥ္ပ်ံေမာင္းမွာေပါ့ လို႔လည္းမက္မက္ေမာေမာ ေျဖတက္ပါ
တယ္။ ျပီးေတာ့ စစ္သားလုပ္မယ္လို႔ လည္းေျဖဖူးပါတယ္။ ကေလးဘ၀ကေတာ့ မ်က္လံုးထဲမွာျမင္တာေတြ၊ ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးတာေတြ၊ ကိုယ္အထင္ၾကီးတဲ့ အရာေတြျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာၾကီးပါဘဲ။ တကယ္တန္းေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားေတာ အႏုပညာပါ။ အႏုပညာလို႔ ေျပာလိုက္လို႔ သိပ္ျပီးၾကီးက်ယ္သြားမယ္ ဆိုရင္ကၽြန္မကို ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မစိတ္၀င္စားတာ အႏုအလွေလးေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွႏုႏုလွလွ မေနဖူးပါဘူး။ အဲ ေရးရင္းနဲ႔ေခါင္းစဥ္လြဲသြားျပီ။
အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္အလွျပင္ရတာထက္ သူမ်ားလွေနတာကိုဘဲ ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္၊ ခံစားခ်င္တဲ့သူတစ္ ေယာက္ပါ။ မိန္းကေလးမို႔ အလွအပနဲ႔ ပက္သက္ရင္ ကၽြန္မစိတ္၀င္စားေပမယ့္ မိတ္ကပ္အလွဖန္းတီးရွင္ သာျဖစ္ခ်င္ခဲ့သူပါ။ ရွင္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြကို သေဘာက်တက္ေပမယ့္၊ ကၽြန္မက အခမ္းအနားဖန္တီး
သူသာရွင္ျဖစ္ပါရေစလို႔ ဆုေတာင္းေနသူပါ။ ျဖစ္နိဳင္ရင္ အ၀တ္အစား ဒီဇိုင္းပညာရွင္ေတာင္ကၽြန္မက ျဖစ္ခ်င္
ပါေသးတယ္။
ေနာက္ျပီး အစားအေသာက္နဲ႔ပက္သက္လို႔က၊ တရုတ္စာ၊ ဂ်ပန္စာ၊ အီတလီစာ၊ ေနာက္တိုင္းအစားအစာ ေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ႏိုင္တဲ့ စာဖိုမွဴးတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အဲ ေနာက္ထပ္ျပီးျဖစ္ႏိုင္ေသးရင္ အိမ္တြင္းပိုင္းအလွဆင္တဲ့သူလည္း ျဖစ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အာခီတက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ဖူး ပါတယ္။ ေဆာက္ဦးပံုစံလွလွေလးေတါနဲ႔ ေရွးက်က်အေဆာက္အဦး ေတြကို ရူးရူးမူးမူးလိုက္ လိုက္ၾကည့္ တက္ပါတယ္။ တခါတေလ ျပင္းတဲ့အခါေတြမွာ စိတ္ကူးထဲေဆာက္အဦး ဒီဇိုင္းေတြဆဲြလို႔။ ကိုယ္စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုယ္ေတာ့ ဧရာမဒီဇိုင္းပညာရွင္ၾကီးေပါ့။
ဒါေတြကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အိပ္မက္အပိုင္းအစေလးေတြဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္လဲ ကၽြန္မအိပ္မက္ေတြ ဘာတစ္
ခုမွမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔မသက္ဆိုင္တဲ့၊ ေရပန္းစားတဲ့ဘာသာရပ္တစ္ခုကိုသာေရြးခ်ယ္ျပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ ျပီး၊ ဒီအတိုင္းဘဲ ထိုင္ေနခဲ့ေတာ့ကၽြန္မစိတ္၀င္စားတဲ့ ဘာသာေတြကို ျပန္စဖို႔လည္း မ၀ံ့ရဲခဲ့ပါဘူး။ တခါတေလ သူမ်ားေတြ ၀ါသနာပါတာေတြကို လုပ္ေနတာျမင္ရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားမလိုအားမရနဲ႔။ ကိုယ္ၾကိုက္ႏွစ္သက္တဲ့ စိတ္ကူးေတြရုပ္လံုးေပၚေအာင္ မေဖၚခဲ့မိလို႔ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။
တကယ္လို႔မ်ား ကၽြန္မဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ကတည္းက ကၽြန္မ၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္တစ္ခုခုကိုသာ ေဇာက္ခ်
လုပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ကၽြန္မအခုအခ်ိန္ေလာက္ဆို သူေဌးျဖစ္ေနေလာက္ျပီးလို႔ တစ္ခါတေလေတြးမိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မသတၱိမရွိခဲ့တာကို ျပန္ျပီးေနာင္တရလို႔လည္း ထူးမွမထူးတာ။ ေနာက္ဆိုရင္သာ သတၱိရွိရွိနဲ႔ ရင္ဆိုင္သြားရမွာေပါ့။
တခါေလမွာ ဘာမွမလုပ္ဘူးလုိ႔။ ၾကီးလာရင္ေလယာဥ္ပ်ံေမာင္းမွာေပါ့ လို႔လည္းမက္မက္ေမာေမာ ေျဖတက္ပါ
တယ္။ ျပီးေတာ့ စစ္သားလုပ္မယ္လို႔ လည္းေျဖဖူးပါတယ္။ ကေလးဘ၀ကေတာ့ မ်က္လံုးထဲမွာျမင္တာေတြ၊ ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးတာေတြ၊ ကိုယ္အထင္ၾကီးတဲ့ အရာေတြျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာၾကီးပါဘဲ။ တကယ္တန္းေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားေတာ အႏုပညာပါ။ အႏုပညာလို႔ ေျပာလိုက္လို႔ သိပ္ျပီးၾကီးက်ယ္သြားမယ္ ဆိုရင္ကၽြန္မကို ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မစိတ္၀င္စားတာ အႏုအလွေလးေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွႏုႏုလွလွ မေနဖူးပါဘူး။ အဲ ေရးရင္းနဲ႔ေခါင္းစဥ္လြဲသြားျပီ။
အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္အလွျပင္ရတာထက္ သူမ်ားလွေနတာကိုဘဲ ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္၊ ခံစားခ်င္တဲ့သူတစ္ ေယာက္ပါ။ မိန္းကေလးမို႔ အလွအပနဲ႔ ပက္သက္ရင္ ကၽြန္မစိတ္၀င္စားေပမယ့္ မိတ္ကပ္အလွဖန္းတီးရွင္ သာျဖစ္ခ်င္ခဲ့သူပါ။ ရွင္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြကို သေဘာက်တက္ေပမယ့္၊ ကၽြန္မက အခမ္းအနားဖန္တီး
သူသာရွင္ျဖစ္ပါရေစလို႔ ဆုေတာင္းေနသူပါ။ ျဖစ္နိဳင္ရင္ အ၀တ္အစား ဒီဇိုင္းပညာရွင္ေတာင္ကၽြန္မက ျဖစ္ခ်င္
ပါေသးတယ္။
ေနာက္ျပီး အစားအေသာက္နဲ႔ပက္သက္လို႔က၊ တရုတ္စာ၊ ဂ်ပန္စာ၊ အီတလီစာ၊ ေနာက္တိုင္းအစားအစာ ေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ႏိုင္တဲ့ စာဖိုမွဴးတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အဲ ေနာက္ထပ္ျပီးျဖစ္ႏိုင္ေသးရင္ အိမ္တြင္းပိုင္းအလွဆင္တဲ့သူလည္း ျဖစ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အာခီတက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ဖူး ပါတယ္။ ေဆာက္ဦးပံုစံလွလွေလးေတါနဲ႔ ေရွးက်က်အေဆာက္အဦး ေတြကို ရူးရူးမူးမူးလိုက္ လိုက္ၾကည့္ တက္ပါတယ္။ တခါတေလ ျပင္းတဲ့အခါေတြမွာ စိတ္ကူးထဲေဆာက္အဦး ဒီဇိုင္းေတြဆဲြလို႔။ ကိုယ္စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုယ္ေတာ့ ဧရာမဒီဇိုင္းပညာရွင္ၾကီးေပါ့။
ဒါေတြကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အိပ္မက္အပိုင္းအစေလးေတြဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္လဲ ကၽြန္မအိပ္မက္ေတြ ဘာတစ္
ခုမွမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔မသက္ဆိုင္တဲ့၊ ေရပန္းစားတဲ့ဘာသာရပ္တစ္ခုကိုသာေရြးခ်ယ္ျပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ ျပီး၊ ဒီအတိုင္းဘဲ ထိုင္ေနခဲ့ေတာ့ကၽြန္မစိတ္၀င္စားတဲ့ ဘာသာေတြကို ျပန္စဖို႔လည္း မ၀ံ့ရဲခဲ့ပါဘူး။ တခါတေလ သူမ်ားေတြ ၀ါသနာပါတာေတြကို လုပ္ေနတာျမင္ရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားမလိုအားမရနဲ႔။ ကိုယ္ၾကိုက္ႏွစ္သက္တဲ့ စိတ္ကူးေတြရုပ္လံုးေပၚေအာင္ မေဖၚခဲ့မိလို႔ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။
တကယ္လို႔မ်ား ကၽြန္မဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ကတည္းက ကၽြန္မ၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္တစ္ခုခုကိုသာ ေဇာက္ခ်
လုပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ကၽြန္မအခုအခ်ိန္ေလာက္ဆို သူေဌးျဖစ္ေနေလာက္ျပီးလို႔ တစ္ခါတေလေတြးမိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မသတၱိမရွိခဲ့တာကို ျပန္ျပီးေနာင္တရလို႔လည္း ထူးမွမထူးတာ။ ေနာက္ဆိုရင္သာ သတၱိရွိရွိနဲ႔ ရင္ဆိုင္သြားရမွာေပါ့။
