ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ စင္ကာပူကိုသြားတဲ့သူအေတာ္မ်ာမ်ားရွိပါတယ္။ သူမ်ားေတြဘယ္လို စင္ကာပူသြားၾက သလဲ ေတာ့ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါဘူး။ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္၊ သံရံုးသြား၊ ျပီးေတာ့စင္ကာပူေရာက္။ ဒီေလာက္ပဲေပါ့ ကိုယ္ကိစၥမွမဟုတ္တာ လံုး၀စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ဟဲဟဲ နဖူးေတြ႔၊ ဒူးေတြ႕ဒါမ်ိဳး ေတြကိုယ္လည္းလုပ္ေရာ ကိုယ့္ဒုကၡမွ ဒုကၡလို႔ထင္တဲ့ လူမ်ိဳးဆိုေတာ့ ဒုကၡနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔အဲဒီမွာစေတြ႔ပါေရာ။
ကၽြန္မစင္ကာပူမွာေက်ာင္းေရွာက္ထားတာတဲ့ ကၽြန္မေက်ာင္း၀င္ခြင့္စာေမးပြဲကို စင္ကာပူမွာလာေျဖပါ ေျပာေတာ့ နာမည္ၾကီး စင္ကာပူကိုသြားဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာျပီေပါ့။ သြားတာကိစၥမဟုတ္ပါဘူး၊ သံရံု၀င္ဖို႔က လည္း သိပ္ျပီးခက္မယ္မထင္၊ ဒီလိုဘဲ ျပီးသြားမွာပါ ဘာခက္တာမွတ္လို႔။ အဲ အဲ့ဒီလုိဘဲထင္ျမင္ ေတြးေတာထားလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မေနတဲ့ေနရာက မေလးရွားႏိုင္ငံရဲ႕ အေရွ႕ဘက္အက်ဆံုးျမိဳ႕မွာပါ။ ကၽြန္မတို႔ျမိဳ႕ျပီးရင္ ဖိလစ္ပိုင္ဘဲ ရွိေတာ့တယ္။ စင္ကာပူသြားဖို႔ စာေရာက္တဲ့ေန႔နဲ႔ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ရက္က ၅ရက္ေလာက္ဘဲ ကြာပါတယ္။ ျပႆနာကအဲဒီကစတာ၊ ေမးလ္ဖြင့္ၾကည့္တာေနာက္က်လို႔ ညေနပိုင္းေလာက္မွသိတဲ့ကၽြန္မ ေလယာဥ္ လက္မွတ္၀ယ္ဖို႔ ဒုကၡစေရာက္ပါတယ္။ ျမိဳ႕ထဲကလက္မွတ္အေရာင္း ဌာနေတြအားလံုး ပိတ္ေနပါျပီ ရံုးခ်ိန္ေက်ာ္
သြားလို႔ပါ။ ေလးယာဥ္ကြင္းက လက္မွတ္အေရာင္းေကာင္တာမွာဘဲ လက္မွတ္ရေတာ့တယ္။ လက္မွတ္ရေတာ့
လည္း ေရြးစရာသိပ္ျပီးမက်န္ေတာ့ဘူး။ ရတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ KL ကိုေရာက္ေအာင္အျမန္သြားရေတာ့တာေပါ့။
ကၽြန္မရဲ႕ပထမဦးဆံုးျပင္ပသြားတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳလည္းျဖစ္ေနေတာ့ အေတာ္ေလးရင္ခုန္မိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္
တုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္-မႏၱေလး ပထမဆံုးအၾကိမ္ တစ္ေယာက္တည္းသြားတုန္းကလည္း ရင္ခုန္တာပါဘဲ။ ပထမဆံုးမို႔ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီတုန္းကလည္း ၀ယ္ထားတဲ့ရထားခ်ိန္က ေနာက္က်ေနလို႔ ေနာက္ထပ္လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ ၀ယ္ျပီးသြားခဲ့ရေသးတယ္။ အျမဲကံမေကာင္းတဲ့ ကၽြန္မ ဒီတစ္ခါဘာထပ္ျဖစ္မလဲဆိုျပီး ရင္ခုန္ေနတာ လည္းပါပါတယ္။ တသက္နဲ႔ တကိုယ္ ဆယ္တန္းေတာင္ အိပ္ျပီးေျဖလာတဲ့ကၽြန္မ ဒီတစ္ၾကိမ္က်မွဘာျဖစ္လို႔ အိပ္မေပ်ာ္မွန္းကို မသိပါဘူး။ နံနက္ ေစာေစာထျပီး သြားရပါမယ္ဆိုမွ ၁၂ နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ အိပ္လို႔ကို မေပ်ာ္ႏိုငါဘူး။ စလံုးက အေတာ္နတ္ၾကီးပံုရပါတယ္။
ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေတာ့လဲ စိတ္ပူျပီး အေစာၾကီး၀င္မိတာ ထံုးစံအတိုင္း အျမဲေနာက္က် တက္တဲ့ Air Asia နဲ႔ ဆိုေတာ့ အၾကားၾကီးေစာင့္ခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာ့ ငါျဖစ္ပါတယ္ဆိုျပီး အားေပးထားပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ အ၀င္ေပါက္နဲ႔အနီဆံုးေနရာမွာဘဲ ကၽြန္မေနရာယူလိုက္ပါတယ္။ အေ၀းၾကီးသြား ရမွာ ပ်င္းတာလည္း ပါတယ္၊ အဆင္းမွာျမန္ျမန္ဆင္းခ်င္တာလည္းပါပါတယ္။ ကၽြန္မေဘးမွာ အမ်ိဳးသမီး(၂) ေယာက္လာထိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မကစကားမေျပာရင္ မေလးမလိုလို၊ တရုတ္မလိုလိုမို႔ သူတို႔ကလည္း ကၽြန္မကို Local လို႔ဘဲထင္ပံုရတယ္။
မေလးလိုလာေျပာျပီး ထိုင္ခံုကိုလက္ညွိဳးထိုးျပေတာ့ ကၽြန္မခပ္တည္တည္နဲ႔ေခါင္းညိပ္ ျပလိုက္တယ္။ သူတို႔ကလည္း၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ တစ္လမ္းလံုးစီးလာတာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အဲ နဲနဲေလာက္ၾကာလို႔ မနက္စာ အတြက္ ေလယာဥ္မယ္ကမုန္႔လိုက္ေရာင္းမွ ကၽြန္မကအဂၤလိပ္လို ေျပာျပီးမွာေတာ့မွ ကၽြန္မေဘးကလူက ကၽြန္မကို မေလးမ မဟုတ္မွန္းသိပံုရပါတယ္။ ဘာလဲေပါ့ ျပဴးျပဴးၾကီးၾကည့္ ေနတယ္။ ဘုိလို သိပ္ျပီးေျပာခ်င္ ေနသလားေပါ့။ အထဲေအာ္ေနတဲ့ ပိုးမ်ိဳးရွစ္ဆယ္ ျငိမ္သြားေအာင္ အရင္လုပ္ရမွာဆိုေတာ့ အျမန္ျပီးေအာင္သာ မွာလိုက္ပါတယ္။
ဒီမွာက မေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဂၤလိ္ပ္လိုတက္ၾကေပမယ့္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းေျပာရင္ မေလးလို ေျပာတာမ်ားပါတယ္။ မေလးရုပ္ေပါက္ျပီး မေလးလိုမျပာရင္ ၾကီးက်ယ္တယ္လို႔ထင္ၾကတယ္။ ကၽြန္မအေဖ ဒီကို
ေရာက္ခါစက ဟိုတယ္မွာအခန္းယူဖို႔ အဂၤလိပ္လိုေျပာတာကို ဧည့္ၾကိဳေကာင္တာကေကာင္မေလးက မေလးလုပ္ျပီး အဂၤလိပ္လိုေျပာလိုဆိုျပီး ေဒါသထြက္ျပီးပညာျပလို႔ အေတာ္ရွင္းယူလိုက္ရပါေသးတယ္။ ငါ မေလးမဟုတ္ဘူး ႏိုင္ငံျခားသားလို႔ေျပာတာကို မရဘူး။ စိတ္ေတြဆိုးျပီး ဒါေနာက္စရာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာ ပါသတဲ့။ ကၽြန္မအေဖရုပ္ကလည္း မေလးလိုလို၊ ဖိလစ္ပိုင္လိုလို၊ ထို္င္းလိုလို ျဖစ္ေနတာ။ ဒီကလူေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္မတို႔လို ရုပ္မ်ိဳးေတြခ်ည္းပါဘဲ။ အဲ ကၽြန္မတို႔ေစ်းသြားရင္ မေလးနဲ႔တရုတ္ရ ျပီးေမြးထားတာလို႔ ထင္ေနၾကတာ။ စကားေျပာမွ ႏိုင္ငံျခားသားမွန္းသိတာ။ ေျပာေနတာနဲ႔ လိုရင္မေရာက္ ေတာ့ဘူး။
၂နာရီခြဲေလာက္ ေလယာဥ္စီးျပီး KLကိုလည္းေရာက္ေရာ ျမိဳ႕ထဲကိုသြားဖို႔ကားလက္မွတ္က၀ယ္ရေသးတယ္၊ ပစၥည္းကေရြးရေသးတယ္။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ဗ်ာမ်ားေနပါေတာ့တယ္။ ပစၥည္းထုတ္က ေလးထုပ္ လူကတစ္ေယာက္ထည္းနဲ႔ ဆပ္က ကေနသလားေအာက္ေမ့ရပါတယ္။ ကိုရီးယားကားထဲမွာေတာ့ ေလဆိပ္ကထြက္လာရင္ လွလွပပေလး။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ပစၥည္းထုတ္ေတြ တစ္ပံုတပင္နဲ႔။ ျမိဳ႕ထဲသြားမဲ့ကား ဆီအေရာက္ေျပးရပါတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ ကားေပၚတက္ခြင့္မေပးျပန္ပါဘူး။ ကားေပၚမွာ ထိုင္ခံုေနရာရွိမရွိ စစ္ေနလို႔ပါတဲ့။ မရွိရင္ေနာက္ထပ္တကားေစာင့္ရမွာပါ။ နဲနဲကံေကာင္း ခ်င္ေတာ့ကၽြန္မ ကားေပၚတက္ခြင့္ရ သြားပါတယ္ ကားေပၚမွာ ထိုင္ခံု ႏွစ္ေနရာစာပိုေနေသးလို႔ပါတဲ့။
ကားေပၚေရာက္ေတာ့လည္း စိတ္မေအးႏိုင္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ေန႔သံရံုး၀င္ဖို႔ရယ္၊ ဒီေန႔ကၽြန္မသြားမယ့္ ဟိုတယ္မွာအဆင္ေျပပါ့၊ ေျပပါ့မလား စတဲ့အေတြးေတြက ေခါင္းထဲမွာ အစီအရီ။ ျပီးေတာ့ ကားဂိတ္ကေန တည္တဲ့ ဟိုတယ္ေရာက္ဖို႔ အေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ပါလာတဲ့ အထုတ္ေလးထုတ္နဲ႔ ဘယ္လိုႏွစ္ပါးသြား ရမွန္းမသိလို႔ စိတ္ပူေနတာ ကားေပၚမွာ ကိုယ္တေယာက္ထဲ ပူလို႔အိုက္လို႔။ အိမ္ကိုလဲ ျပန္ျပီး သတင္းပို႔ရပါ ေသးတယ္။ မဟုတ္ရင္ တေယာက္တည္း လႊတ္လိုက္ရလို႔ အစကတည္းက စိတ္ပူေနတဲ့ ဖခမည္းေတာ္ၾကီး အျမတ္ေတာ္ထြက္ျပီး ေသြးတက္ေနမွာစိုးလို႔။
ေလဆိပ္ကေန KL Central (သူတို႔ကေတာ့ Sentaral) ကို ၁ နာရီေလာက္ ကားစီးရပါတယ္။ ျမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ တည္းမဲ့ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ အခန္းယူျပီး၊ အိပ္ကို အခန္းရတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပီး တေရးေမာအိပ္လိုက္ပါတယ္။ တမနက္လံုး စိတ္ပင္ပန္းလာတာ ခဏေတာ့အိပ္ေပ်ာ္သြားေပမယ့္ ၾကာၾကာမအိပ္လိုက္ရဘူး ေနာက္ေန႔ သံရံုးသြားဖုိ႔ အစီအစဥ္ဆြဲရဦးမွာကို။ ကားငွားစီရမွာလဲ ႏွေျမာလို႔ ရထားစီးဖို႔ လမ္းေၾကာင္းေတြ ၾကိဳၾကည့္ရေအာင္ KL Central ဘက္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မသြားခ်င္တဲ့ တိုက္ရိုက္ ေရာက္တဲ့ ရထားမရွိပါဘူး။ ရထားစီးခ်င္ရင္ေတာ့ KL Towel ကေနလမ္းေလွ်ာက္မွဘဲ စကၤာပူ သံရံုးကို ေရာက္မွာပါ။ သိတဲ့အတိုင္း ေျမပံုထဲမွာသာနီးတာ အျပင္မွာက လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျမပံုထဲေလာက္ မလြယ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ KL Central ထဲမွာ ဟိုၾကည့္၊ ဒီၾကည့္လုပ္ျပီး ညေနစာစားဖို႔ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေျခအေနၾကည့္ျပီး သြားရမွာဘဲလို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုတယ္နားက တရုတ္ဆိုင္မွာ ညေနစာ ထမင္းစားျပီး အခန္းျပန္လုိက္တယ္။ KL မွာက ေမွာင္ရင္ အျပင္မွာသိပ္ေနလို႔ မေကာင္းဘူးဆိုလို႔ ညေန ၄နာရီထိုးတာနဲ႔ အခန္းထဲမွာေအာင္းေနလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မေနတဲ့ အခန္းကေနလွမ္းၾကည့္ရင္ေတာ့ KL Twin Towel ၾကီးကို မီးေရာင္ထိန္ထိန္နဲ႔ လွမ္းျပီးျမင္ေနရပါတယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ကိုယ္တိုင္အိပ္မက္ မက္ေနသလိုပါဘဲ။ အညာသူကၽြန္မ ဒီတသက္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္လိမ့္မယ္ လို႔ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးပါဘူး။
ဆက္ရန္...
ကၽြန္မစင္ကာပူမွာေက်ာင္းေရွာက္ထားတာတဲ့ ကၽြန္မေက်ာင္း၀င္ခြင့္စာေမးပြဲကို စင္ကာပူမွာလာေျဖပါ ေျပာေတာ့ နာမည္ၾကီး စင္ကာပူကိုသြားဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာျပီေပါ့။ သြားတာကိစၥမဟုတ္ပါဘူး၊ သံရံု၀င္ဖို႔က လည္း သိပ္ျပီးခက္မယ္မထင္၊ ဒီလိုဘဲ ျပီးသြားမွာပါ ဘာခက္တာမွတ္လို႔။ အဲ အဲ့ဒီလုိဘဲထင္ျမင္ ေတြးေတာထားလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မေနတဲ့ေနရာက မေလးရွားႏိုင္ငံရဲ႕ အေရွ႕ဘက္အက်ဆံုးျမိဳ႕မွာပါ။ ကၽြန္မတို႔ျမိဳ႕ျပီးရင္ ဖိလစ္ပိုင္ဘဲ ရွိေတာ့တယ္။ စင္ကာပူသြားဖို႔ စာေရာက္တဲ့ေန႔နဲ႔ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ရက္က ၅ရက္ေလာက္ဘဲ ကြာပါတယ္။ ျပႆနာကအဲဒီကစတာ၊ ေမးလ္ဖြင့္ၾကည့္တာေနာက္က်လို႔ ညေနပိုင္းေလာက္မွသိတဲ့ကၽြန္မ ေလယာဥ္ လက္မွတ္၀ယ္ဖို႔ ဒုကၡစေရာက္ပါတယ္။ ျမိဳ႕ထဲကလက္မွတ္အေရာင္း ဌာနေတြအားလံုး ပိတ္ေနပါျပီ ရံုးခ်ိန္ေက်ာ္
သြားလို႔ပါ။ ေလးယာဥ္ကြင္းက လက္မွတ္အေရာင္းေကာင္တာမွာဘဲ လက္မွတ္ရေတာ့တယ္။ လက္မွတ္ရေတာ့
လည္း ေရြးစရာသိပ္ျပီးမက်န္ေတာ့ဘူး။ ရတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ KL ကိုေရာက္ေအာင္အျမန္သြားရေတာ့တာေပါ့။
ကၽြန္မရဲ႕ပထမဦးဆံုးျပင္ပသြားတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳလည္းျဖစ္ေနေတာ့ အေတာ္ေလးရင္ခုန္မိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္
တုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္-မႏၱေလး ပထမဆံုးအၾကိမ္ တစ္ေယာက္တည္းသြားတုန္းကလည္း ရင္ခုန္တာပါဘဲ။ ပထမဆံုးမို႔ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီတုန္းကလည္း ၀ယ္ထားတဲ့ရထားခ်ိန္က ေနာက္က်ေနလို႔ ေနာက္ထပ္လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ ၀ယ္ျပီးသြားခဲ့ရေသးတယ္။ အျမဲကံမေကာင္းတဲ့ ကၽြန္မ ဒီတစ္ခါဘာထပ္ျဖစ္မလဲဆိုျပီး ရင္ခုန္ေနတာ လည္းပါပါတယ္။ တသက္နဲ႔ တကိုယ္ ဆယ္တန္းေတာင္ အိပ္ျပီးေျဖလာတဲ့ကၽြန္မ ဒီတစ္ၾကိမ္က်မွဘာျဖစ္လို႔ အိပ္မေပ်ာ္မွန္းကို မသိပါဘူး။ နံနက္ ေစာေစာထျပီး သြားရပါမယ္ဆိုမွ ၁၂ နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ အိပ္လို႔ကို မေပ်ာ္ႏိုငါဘူး။ စလံုးက အေတာ္နတ္ၾကီးပံုရပါတယ္။
ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေတာ့လဲ စိတ္ပူျပီး အေစာၾကီး၀င္မိတာ ထံုးစံအတိုင္း အျမဲေနာက္က် တက္တဲ့ Air Asia နဲ႔ ဆိုေတာ့ အၾကားၾကီးေစာင့္ခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာ့ ငါျဖစ္ပါတယ္ဆိုျပီး အားေပးထားပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ အ၀င္ေပါက္နဲ႔အနီဆံုးေနရာမွာဘဲ ကၽြန္မေနရာယူလိုက္ပါတယ္။ အေ၀းၾကီးသြား ရမွာ ပ်င္းတာလည္း ပါတယ္၊ အဆင္းမွာျမန္ျမန္ဆင္းခ်င္တာလည္းပါပါတယ္။ ကၽြန္မေဘးမွာ အမ်ိဳးသမီး(၂) ေယာက္လာထိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မကစကားမေျပာရင္ မေလးမလိုလို၊ တရုတ္မလိုလိုမို႔ သူတို႔ကလည္း ကၽြန္မကို Local လို႔ဘဲထင္ပံုရတယ္။
မေလးလိုလာေျပာျပီး ထိုင္ခံုကိုလက္ညွိဳးထိုးျပေတာ့ ကၽြန္မခပ္တည္တည္နဲ႔ေခါင္းညိပ္ ျပလိုက္တယ္။ သူတို႔ကလည္း၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ တစ္လမ္းလံုးစီးလာတာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အဲ နဲနဲေလာက္ၾကာလို႔ မနက္စာ အတြက္ ေလယာဥ္မယ္ကမုန္႔လိုက္ေရာင္းမွ ကၽြန္မကအဂၤလိပ္လို ေျပာျပီးမွာေတာ့မွ ကၽြန္မေဘးကလူက ကၽြန္မကို မေလးမ မဟုတ္မွန္းသိပံုရပါတယ္။ ဘာလဲေပါ့ ျပဴးျပဴးၾကီးၾကည့္ ေနတယ္။ ဘုိလို သိပ္ျပီးေျပာခ်င္ ေနသလားေပါ့။ အထဲေအာ္ေနတဲ့ ပိုးမ်ိဳးရွစ္ဆယ္ ျငိမ္သြားေအာင္ အရင္လုပ္ရမွာဆိုေတာ့ အျမန္ျပီးေအာင္သာ မွာလိုက္ပါတယ္။
ဒီမွာက မေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဂၤလိ္ပ္လိုတက္ၾကေပမယ့္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းေျပာရင္ မေလးလို ေျပာတာမ်ားပါတယ္။ မေလးရုပ္ေပါက္ျပီး မေလးလိုမျပာရင္ ၾကီးက်ယ္တယ္လို႔ထင္ၾကတယ္။ ကၽြန္မအေဖ ဒီကို
ေရာက္ခါစက ဟိုတယ္မွာအခန္းယူဖို႔ အဂၤလိပ္လိုေျပာတာကို ဧည့္ၾကိဳေကာင္တာကေကာင္မေလးက မေလးလုပ္ျပီး အဂၤလိပ္လိုေျပာလိုဆိုျပီး ေဒါသထြက္ျပီးပညာျပလို႔ အေတာ္ရွင္းယူလိုက္ရပါေသးတယ္။ ငါ မေလးမဟုတ္ဘူး ႏိုင္ငံျခားသားလို႔ေျပာတာကို မရဘူး။ စိတ္ေတြဆိုးျပီး ဒါေနာက္စရာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာ ပါသတဲ့။ ကၽြန္မအေဖရုပ္ကလည္း မေလးလိုလို၊ ဖိလစ္ပိုင္လိုလို၊ ထို္င္းလိုလို ျဖစ္ေနတာ။ ဒီကလူေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္မတို႔လို ရုပ္မ်ိဳးေတြခ်ည္းပါဘဲ။ အဲ ကၽြန္မတို႔ေစ်းသြားရင္ မေလးနဲ႔တရုတ္ရ ျပီးေမြးထားတာလို႔ ထင္ေနၾကတာ။ စကားေျပာမွ ႏိုင္ငံျခားသားမွန္းသိတာ။ ေျပာေနတာနဲ႔ လိုရင္မေရာက္ ေတာ့ဘူး။
၂နာရီခြဲေလာက္ ေလယာဥ္စီးျပီး KLကိုလည္းေရာက္ေရာ ျမိဳ႕ထဲကိုသြားဖို႔ကားလက္မွတ္က၀ယ္ရေသးတယ္၊ ပစၥည္းကေရြးရေသးတယ္။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ဗ်ာမ်ားေနပါေတာ့တယ္။ ပစၥည္းထုတ္က ေလးထုပ္ လူကတစ္ေယာက္ထည္းနဲ႔ ဆပ္က ကေနသလားေအာက္ေမ့ရပါတယ္။ ကိုရီးယားကားထဲမွာေတာ့ ေလဆိပ္ကထြက္လာရင္ လွလွပပေလး။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ပစၥည္းထုတ္ေတြ တစ္ပံုတပင္နဲ႔။ ျမိဳ႕ထဲသြားမဲ့ကား ဆီအေရာက္ေျပးရပါတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ ကားေပၚတက္ခြင့္မေပးျပန္ပါဘူး။ ကားေပၚမွာ ထိုင္ခံုေနရာရွိမရွိ စစ္ေနလို႔ပါတဲ့။ မရွိရင္ေနာက္ထပ္တကားေစာင့္ရမွာပါ။ နဲနဲကံေကာင္း ခ်င္ေတာ့ကၽြန္မ ကားေပၚတက္ခြင့္ရ သြားပါတယ္ ကားေပၚမွာ ထိုင္ခံု ႏွစ္ေနရာစာပိုေနေသးလို႔ပါတဲ့။
ကားေပၚေရာက္ေတာ့လည္း စိတ္မေအးႏိုင္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ေန႔သံရံုး၀င္ဖို႔ရယ္၊ ဒီေန႔ကၽြန္မသြားမယ့္ ဟိုတယ္မွာအဆင္ေျပပါ့၊ ေျပပါ့မလား စတဲ့အေတြးေတြက ေခါင္းထဲမွာ အစီအရီ။ ျပီးေတာ့ ကားဂိတ္ကေန တည္တဲ့ ဟိုတယ္ေရာက္ဖို႔ အေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ပါလာတဲ့ အထုတ္ေလးထုတ္နဲ႔ ဘယ္လိုႏွစ္ပါးသြား ရမွန္းမသိလို႔ စိတ္ပူေနတာ ကားေပၚမွာ ကိုယ္တေယာက္ထဲ ပူလို႔အိုက္လို႔။ အိမ္ကိုလဲ ျပန္ျပီး သတင္းပို႔ရပါ ေသးတယ္။ မဟုတ္ရင္ တေယာက္တည္း လႊတ္လိုက္ရလို႔ အစကတည္းက စိတ္ပူေနတဲ့ ဖခမည္းေတာ္ၾကီး အျမတ္ေတာ္ထြက္ျပီး ေသြးတက္ေနမွာစိုးလို႔။
ေလဆိပ္ကေန KL Central (သူတို႔ကေတာ့ Sentaral) ကို ၁ နာရီေလာက္ ကားစီးရပါတယ္။ ျမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ တည္းမဲ့ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ အခန္းယူျပီး၊ အိပ္ကို အခန္းရတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပီး တေရးေမာအိပ္လိုက္ပါတယ္။ တမနက္လံုး စိတ္ပင္ပန္းလာတာ ခဏေတာ့အိပ္ေပ်ာ္သြားေပမယ့္ ၾကာၾကာမအိပ္လိုက္ရဘူး ေနာက္ေန႔ သံရံုးသြားဖုိ႔ အစီအစဥ္ဆြဲရဦးမွာကို။ ကားငွားစီရမွာလဲ ႏွေျမာလို႔ ရထားစီးဖို႔ လမ္းေၾကာင္းေတြ ၾကိဳၾကည့္ရေအာင္ KL Central ဘက္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မသြားခ်င္တဲ့ တိုက္ရိုက္ ေရာက္တဲ့ ရထားမရွိပါဘူး။ ရထားစီးခ်င္ရင္ေတာ့ KL Towel ကေနလမ္းေလွ်ာက္မွဘဲ စကၤာပူ သံရံုးကို ေရာက္မွာပါ။ သိတဲ့အတိုင္း ေျမပံုထဲမွာသာနီးတာ အျပင္မွာက လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျမပံုထဲေလာက္ မလြယ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ KL Central ထဲမွာ ဟိုၾကည့္၊ ဒီၾကည့္လုပ္ျပီး ညေနစာစားဖို႔ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေျခအေနၾကည့္ျပီး သြားရမွာဘဲလို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုတယ္နားက တရုတ္ဆိုင္မွာ ညေနစာ ထမင္းစားျပီး အခန္းျပန္လုိက္တယ္။ KL မွာက ေမွာင္ရင္ အျပင္မွာသိပ္ေနလို႔ မေကာင္းဘူးဆိုလို႔ ညေန ၄နာရီထိုးတာနဲ႔ အခန္းထဲမွာေအာင္းေနလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မေနတဲ့ အခန္းကေနလွမ္းၾကည့္ရင္ေတာ့ KL Twin Towel ၾကီးကို မီးေရာင္ထိန္ထိန္နဲ႔ လွမ္းျပီးျမင္ေနရပါတယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ကိုယ္တိုင္အိပ္မက္ မက္ေနသလိုပါဘဲ။ အညာသူကၽြန္မ ဒီတသက္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္လိမ့္မယ္ လို႔ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးပါဘူး။
ဆက္ရန္...
