Reader Digest ဖတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ရွည့္ျပီး ပ်င္းစရာေကာင္းမယ္ထင္တာေတြ မဖတ္တက္ပါဘူး။ တိုတို ေလးနဲ႔ ျမန္ျမန္ျပီးမယ့္ ဟာသေတြကိုေရြးဖတ္တာမ်ားပါတယ္။ တေန႔က ဟာသေတြဖတ္ရင္းနဲ႔ ဖတ္မိတဲ့ ဟာသေလး ေတြကို ပိုစ့္တင္ရင္ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစာမိပါတယ္။ အမွန္မွာေတာ့ အၾကံကုန္ေတာ့ ဂဠန္ဆားခ်က္ လုပ္ရတာပါ။ မိမိ အဆင္ေျပသလို ဘာသာျပန္ထားပါသျဖင့္ အဆင္မေျပမွဳမွားကို ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။

ဘယ္လိုသိသလဲ
ေမာင္ေမာင္ တေယာက္ထဲ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ယင္ဖမ္းတဲ့ ယပ္ေတာင္တခုနဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနပါတယ္။
မမ။ ။ ေမာင္ေမာင္၊ နင္ဘာေတြလုပ္ေန တာလဲ။

ေမာင္ေမာင္။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ယင္ေကာင္လိုက္ဖမ္းေနတာ၊ မမရဲ႕။
မမ။ ။ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ မိျပီတုန္း။ ယင္ေကာင္ က။

ေမာင္ေမာင္။ ။ ဒီမွာ အထီးႏွစ္ေကာင္၊ အမ တစ္ေကာင္မိျပီဗ်။
မမ။ ။ ဟင္.. ေနပါဦး။ မင္းက ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ယင္ေကာင္ကို အထီးမွန္း၊ အမမွန္း သိသလဲ။

ေမာင္ေမာင္။ ။ ေၾသာ္..ဘာခတ္တာမွတ္လို႔။ ႏွစ္ေကာင္က ဘီယာဘူးေပၚမွာ နားေနတယ္။ တစ္ေကာင္က
တယ္လီဖုန္းေပၚမွာ နားေနတာေလ။

ဖမ္းမယ္
ေႏြရာသီျဖစ္လို႔ မယ္တင္နဲ႔ သူအမ်ိဳးအသား သာယာတဲ့ ေရကန္တခုမွာ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ၾကပါတယ္။ မယ္တင္က ကန္စပ္မွာ စာဖတ္ျပီး သူ႔ရဲ႕ အမ်ိဳးသားက ငါးဖမ္းးပစၥည္း အျပည့္အစံုပါတဲ့ ေလွတစီးနဲ႔ ကန္ထဲမွာ ငါးဖမ္းပါသတဲ့။ တေနကုန္ ငါးျမွားေပမယ့္ ငါးတစ္ေကာင္မွ မရလို႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ မယ္တင့္အမ်ိဳးသား ကမ္းေပၚ ျပန္တက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေန အေတာ္ေစာင္းေနပါျပီ။ မယ္တင္ကလည္း ေရကန္ထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ္ခ်င္တာေၾကာင့္ သူ႔အမ်ိဳးသားအသံုးျပဳထားတဲ့ ေလွနဲ႔ဘဲ ကန္ထဲကို ထြက္လာ ခဲ့ပါတယ္။ စာဖတ္လို႔ သိပ္ျပီးမၾကာခင္မွာဘဲ ရဲ အရာရွိတစ္ဦးေယာက္လာပါတယ္။

ရဲ။ ။ အမၾကီး ကို ငါးျမွားခ်ိန္ျပင္ပ ငါးျမွားတဲ့ အတြက္ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရပါမယ္ခင္ဗ်ာ။
မယ္တင္။ ။ ကၽြန္မက ငါးျမွားေနတာ မဟုတ္ပါဘူးရွင္။ ကၽြန္မစာဖတ္ေနတာပါ။ ငါးျမွားကိရိယာ ေတြက ကၽြန္မအမ်ိုဳးသား မနက္က သံုးထားတာေတြပါ။

ရဲ။ ။ မရပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ အမၾကီးမွာ ငါးျမွားကိရိယာ အျပည့္အစံုရွိတဲ့ အတြက္ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
မယ္တင္။ ။ ဒါဆိုရင္ ရွင့္ကိုလည္း ကၽြန္မက လိမ္ဆိုင္ရာ အဓမၼၾကံစည္မွဳနဲ႔ တရားဆြဲမယ္။

ရဲ။ ။ ဗ်ာ.....(အံ့ၾသစြာျဖင့္။)
မယ္တင္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ ရွင့္မွာ ျပစ္မွဳက်ဴးလြန္ဖို႔ ပစၥည္းအျပည့္အစံုရွိေနတာကို။

ကၽြန္မေနမေကာင္းျဖစ္ခ်င္ေနတာ အေတာ္ၾကာပါျပီ။ အဓိကအမွားကေတာ့ ေရခ်ိဳးမွားျခင္းပါ။ ညေနဘက္ေတြမွာ ေရခ်ိဳးေနာက္က်ရင္ အျမဲျဖစ္ေနက်ေပမယ့္၊ ကၽြန္မလည္း ဆင္ခ်င္ခဲပါတယ္။ ေရခ်ိဳးမွာလို႔ ခႏၶာကိုယ္က ျပင္ပအပူခ်ိန္နဲ႔ မကိုက္ခင္မွာဘဲ ေနာက္တရက္မွာ ညေနပိုင္းကိုဘဲ ေခါင္းေလွ်ာ္လိုက္မိပါတယ္။ ကၽြန္မဆံပင္ေတြက သိပ္ျပီးမထူေပမယ့္ ေခါင္းေလွ်ာ္ျပီးရင္ေတာ့ ေရေျခာက္ဖို႔ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ရပါတယ္။ ဘလိုရာနဲ႔ မွဳတ္ေပမယ့္လည္း ေခါင္းက အေတာ္နဲ႔ မေျခာက္တက္ျပန္ပါဘူး။ အနဲဆံုး ၃ နာရီေလာက္ၾကာျပီး၊ အမ်ားဆံုး ၅ နာရီေလာက္ ၾကာတက္ပါတယ္။


ညေနပိုင္းေခါင္းေလွ်ာ္ျပီး ေနာက္ေန႔ကစျပီး ေခါင္းကိုက္ပါတယ္။ အေအးမိသြားတာထင္ပါရဲ႕။ ေဆးေတာ့ေသာက္ပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေတာ္ေလး သက္သာသြားျပန္ေတာ့ ေခါင္းျပန္ေလွ်ာ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဟဲဟဲ ကၽြန္မအေဖကေတာ့ ေခါင္းမေကာင္းလို႔ အဲ့ဒီလိုလုပ္တာပါတဲ့ေလ။ :P ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ကိုေျပာတက္ ေပမယ့္ ဒီၾကားထဲမွာ ဘေလာဒ့္ကဆဲြေနေတာ့ ေနမေကာင္းဘူးေျပာရင္ ဘေလာဒ့္မေရးနဲ႔လို႔ဘဲ ေျပာမွာဆိုးလို႔ ေနေကာင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ။ အေျခအေနက အေတာ္ဆိုးေနပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာကို မၾကည့္ႏိုင္ ေလာက္တဲ့ အထိျဖစ္ေနတာ။ အေအးမိရံုမက စာၾကည့္တာမ်ားလို႔လည္း ျဖစ္တာပါ(ေက်ာင္းစာမ်ားမဟုတ္ပါ)။

ေက်ာင္းစာဆိုရင္ေတာ့ သိပ္ျပီး ေလာဘမၾကီးေပမယ့္ အျပင္စာဆိုရင္ေတာ့ သဲသဲမဲမဲစိတ္၀င္စား တက္တာေၾကာင့္ သူမ်ားပိုစ္ေတြ အသစ္တင္ျပီးဆိုရင္ ျပီးေအာင္ဖတ္တက္ပါတယ္။ အဆင္ေျပရင္ အေဟာင္းေတြပါ ေမႊေႏွာက္ျပီးဖတ္တက္ပါတယ္။ စာဖတ္လို႔မျပီးရင္ စားမ၀င္၊ အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ေနလို႔.... ျမန္မာဘေလာဒ့္ဂါေတြကလည္း အမ်ားသား။ တေန႔တေန႔ သူတို႔ ဘေလာဒ့္ေတြ ကုန္ေအာင္မသြားႏိုင္ပါဘူး။ လက္လွမ္းမွီရာ၊ ဆီဗံုးထဲ လာေအာ္သြားတဲ့ သူေတြဆီ၊ အလည္သြားတဲ့ အိမ္မွာေတြ႔တဲ့ လိပ္စာေတြ ေလာက္ေတာ့ လည္ျဖစ္ပါတယ္။ သိပ္ျပီး မမ်ားေပမယ့္ တေယာက္ဆီသြားေခၚလို႔ ေနာက္တေယာက္က ျမင္သြားရင္ သူတို႔ကို မခင္ဘူး ထင္မွာဆိုးတာနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ္နဲ႔လက္လွမ္းမွီသေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ေအာင္သြား ျပီးေအာ္ရပါေသးတယ္။

စာၾကည့္ဆိုရင္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာက စာေတြေသးလို႔ဆိုျပီး ၾကည့္ခ်င္မွၾကည့္မွာ။ အခုေတာ့ ဘေလာဒ့္ ေတြကစာေတြကို မနက္(၈)နာရီကစၾကည့္ပါတယ္။ ေလွ်ာက္လည္ပါတယ္။ေလွ်ာက္ေအာ္ပါတယ္။ ထမင္းစား ခ်ိန္ ၁နာရီ ေလာက္ေတာ့ နားပါတယ္။ အဲ ေလွ်ာက္လည္ခ်င္း၊ သူမ်ားဘေလာဒ့္ေတြမွာ စာဖတ္ခ်င္း၊ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေအာ္ခ်င္းေတြကို ညေန (၅) နာရီမွာ နားပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ဂ်ီေတာ့မွာ စကားေျပာပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာစကုိင္ကတည္းက မနားတဲ့ မ်က္စိ အြန္လိုင္းက ထြက္ေတာ့လည္း တာ၀န္နဲ႔ ၀တၱရားအရ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားကို ၾကည့္ျပီး ေဒါသထြက္ရပါေသးတယ္။ သတင္းေတြနားေထာင္းျပီး သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္းေျပာရပါေသးတယ္။ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕တေန႔တာေတြက ဟိုဟိုဒီဒီ လုပ္ရင္းကုန္ဆံုး ရပါတယ္။

ေရာဂါအသဲအသန္ၾကီးျဖစ္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ ေနာင္က်န္းမာေအာင္၊ စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ႏိုင္ေအာင္ အေကာင္းဆံုးက အနားယူရံုတင္မကဘဲ၊ စာေရးခ်င္း၊ ေလွ်ာက္လည္ခ်င္း၊မ်က္စိအနားေပးခ်င္းမ်ားကို သူမ်ားေျပာစရာမလိုဘဲ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ကေျပာတဲ့ စကားကို အတိအက်လိုက္နားေထာင္းရင္း ဘေလာဒ့္မွာ ေၾကျငာခ်က္ထုတ္လုိက္မိပါတယ္။ ဘေလာဒ့္ေရးျခင္း ခဏနားမယ္လို႔၊ ေလွ်ာက္လည္တာ လည္းခဏနားမယ္လို႔။

အဲဒီလိုေရးလို႔ စိတ္ပူျပီး အလည္လာသတင္းေမး၊ ေဆးတိုက္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ ေရာဂါတ၀က္သက္သာေသာ္ျငားလည္း လံုး၀အရွင္းမေပ်ာက္ေသးတာေၾကာင့္ တ၀က္ေလာက္ေတာ့ ဘေလာဒ့္ေရး၊ ေလွ်ာက္လည္ျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ပါေတာ့မယ္။ အျပည့္အ၀ေတာ့ လုပ္ႏုိင္မယ္မထင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မိုးခ်စ္သူက အေအးမိရင္ဂရုစိုက္ဖို႔နဲ႔ ထိပ္ခပ္နာမျဖစ္ေအာင္ ဂရုစိုက္ဖို႔ သူ႔ဘေလာဒ့္မွာ
ေရးထားတာေၾကာင့္ ထိပ္ခပ္နာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္ဖူးရံုတင္မက အေအးခဏခဏမိတက္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ေတာ့ ေနာင္အရွည္ဘေလာဒ့္ေရးႏိုင္ေအာင္ က်န္းမာေရး နဲနဲဂရုစိုက္ ပါဦးမယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။

အခုေတာင္ ေရးရင္နဲ႔ ပါးေၾကာေတြတင္းလာတယ္ :P ။ မ်က္လံုးကအာရံုစိုက္ရလို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မမွာလည္း ဒုကၡပါ စိတ္၀င္စားအရာ တခုခုကို အာရံုစိုက္မိျပီဆိုရင္ မ်က္ေတာင္မခက္ၾကည့္တက္တဲ့ အက်င့္က ကၽြန္မအတြက္ အလြန္ဆိုးပါတယ္။ လူမွုေရးအရ မ်က္လံုးစိမ္းနဲ႔ ၾကည့္တယ္လို႔ အေျပာခံရျပီး၊ က်န္းမာေရးအရ မ်က္ၾကည္လႊာကို ေအာက္စီဂ်င္ရရွိမွဳနည္းေစလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီအက်င့္ကိုေဖ်ာက္ျခင္ပါတယ္။ အခုေတာ့..
ကၽြန္မေရးးေသာ အစီအစဥ္မက်၊ သတ္ပံုမွားတဲ့ ပိုစ္ေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ဖတ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို
ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုတဲ့ စကားထက္ေကာင္းတဲ့ စကားရွိရင္ ေျပာခ်င္ပါေၾကာင္း။
အားလံုးဘဲ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ကၽြန္မအေတာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနပါသျဖင့္ ဘေလာဒ့္မွ ခဏအနားယူထားမွာျဖစ္ျပီး။ သူငယ္ခ်င္းဘေလာဒ့္မ်ား၀င္ ၀င္ေရာက္ျပီး ႏွုတ္ဆက္ေျပာဆိုျခင္းမ်ားကိုလည္း ခဏမွ်ရပ္နားထားမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလံုးအဆင္ေျပပါေစလို႔ ဆုေတာင္း ေပးပါတယ္။

သံုးမိနစ္ပဲေစာင့္..... အဲ့ဒီစကားလံုးေလးဟာ မားမား ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ျငာ ကစကားလံုးေလးပါ။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္ ကေတာ့ အသင့္စားေခါက္ဆြဲေတြ သိပ္ျပီးေခတ္မစားခဲ့ေပမယ့္။ အခုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အသင့္စား ေခါက္ဆြဲေတြကို လူအေတာ္မ်ားမ်ား အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြသာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ေခါက္ဆြဲဆို အေသအလဲ ၾကိဳက္လဲၾကိဳက္ စားလဲစားတဲ့သူပါ။ ငယ္ငယ္က ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ အေမက ေခါက္ဆြဲ စားခြင့္ေပးလို႔ ခဏခဏ ေနမေကာင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္တက္ပါတယ္။ ေခါက္ဆြဲစားခ်င္လို႔။

ကၽြန္မ ကိုးတန္းႏွစ္က မနက္ေစာေစာ က်ဴရွင္သြားရင္ ယမ္ယမ္ေခါက္ဆြဲစားျပီးမွ သြားတက္ပါတယ္။ ကိုးတန္းႏွစ္ မွာဘဲ ကၽြန္မအစာအိမ္ေရာဂါ စျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုဘဲ မ်ိဳးရိုးလိုက္တယ္ဘဲ ထင္ေနတာ။ ေနာက္ဆယ္တန္း ႏွစ္တႏွစ္လံုး ယမ္ယမ္နဲ႔ဘဲ ႏွစ္ပါးသြားေနခဲ့တာ။ အျမဲဗိုက္ေအာင္လို႔ အစာအိမ္ေဆးအျမဲ ေသာက္ရတာ မုန္းေတာင္ေနတယ္။ ဒီလို ဒီလို ေတြျဖစ္ေနေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္မွန္းေတာ့လံုး၀ မသိခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အေမေပးလိုက္တဲ့ တခုတည္းေသာ အစာအိမ္ေလး ေဆးေသာက္လိုက္၊ ေခါက္ဆြဲစားလိုက္နဲ႔ လံုးလည္ ခ်ာလည္လိုက္ေနခဲ့တာ ၂၀၀၃ကိုေရာက္မွ၊ ကၽြန္မသြားတက္တဲ့ သင္တန္းတခုမွာ အလည္လာတဲ့ ဂ်ပန္က ဆရာကိုျမင္မွဘဲ ေခါက္ဆြဲစားရမွာ အေတာ္ေၾကာက္သြားခဲ့ပါတယ္။

သိၾကတဲ့အတိုင္း ဂ်ပန္ေတြက ေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြသိပ္စားၾကတာ၊ သူတို႔ ဆီကထုတ္တဲ့ ေခါက္ဆြဲထုတ္ ေတြကလည္း အရမ္းစားလို႔ေကာင္းတာ။ ကၽြန္မေတာ္ တခါတေလ City Mart ကေန ဂ်ပန္ေခါက္ဆြဲထုတ္ ေတြကုိ စားခ်င္လို႔ ေစ်းၾကီးၾကီးေပးျပီး ၀ယ္စားျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ ဂ်ပန္ဆရာကို ကၽြန္မတို႔က အနည္းဆံုး ၃၅၊ ၃၆ အဲ့ဒီေလာက္ရွိျပီးလို႔ ထင္ေနၾကတာပါ။ ဆရာကလည္း ထင္ခ်င္စရာဘဲကို ေနာက္စိက ဆံပင္က သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ နဖူးနဲနဲေျပာင္ခ်င္ေနျပီ။ အဲ အဲ့ဒီလိုျဖစ္ေနတာ။ မထင္ဘူး သူက သူ႔အသက္ကိုေျပာေတာ့မွ ၂၇ ဘဲရွိပါေသးတယ္တဲ့ေလ။ အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္မအသက္ ၂၃ ဘဲရွိေသးတာ။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အသက္သိပ္မကြာတဲ့ အဲ့ဒီဂ်ပန္က လာတဲ့ဆရာကို ၾကည့္ျပီး အေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားပါတယ္။ အဲ သူက အရမ္း ဦးေႏွာက္ေတြ သံုးလို႔ ဆံပင္ေတြမရွိေတာ့တာလို႔ ေတြးလဲ ေတြးလို႔ရပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔နဲ႔ သင္တန္းတက္တဲ့ အမတစ္ေယာက္ကေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒါ ေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြ စားတာမ်ားလို႔တဲ့ေလ။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ ကၽြန္မနဲ႔အသက္ သိပ္မကြာတဲ့ သူက ဒီေလာက္ဆံပင္ေတြ ေျပာင္ေနတာ အေတာ္ဘဲ တုန္လွုပ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မကလဲ အေသအလဲ ေခါက္ဆြဲထုတ္စားတာကို။ ကိုယ့္ေခါင္းကို ျပန္စမ္းၾကည့္ရေသးတယ္။ ဆံပင္ေတြရွိေသးရဲ႕လားလို႔။ ငယ္ငယ္က ပါးလြန္းလို႔ မနည္းေမြးယူ ခဲ့တဲ့ ဆံပင္ေတြ ကၽြတ္ထြက္ျပီး ေျပာင္ေျပာင္ၾကီး ျဖစ္ေနမွာေတ့ာ ကၽြန္မအေတာ္ေၾကာက္ မိပါတယ္။ ေယာက္်ားေလးေတြ ေခါင္းေျပာင္တာ သိပ္ျပီး ၾကည့္ရမဆိုးေပမယ့္။ မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ေတာ့ အေတာ္ၾကည့္ရဆိုးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြစားတာ နဲနဲေလွ်ာ့သြားပါတယ္။ အျပင္မွာ ေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြ သိပ္မစားျဖစ္ ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မအသိတေယာက္ ကေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြ သတိထားလို႔ေျပာလာပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အေမရိကားက သူ႔မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ကေျပာပါတယ္တဲ့။ သူတို႔ဆီမွာ ေခါက္ဆြဲထုတ္နဲ႔ ပက္သက္ျပီး စမ္းသပ္ခ်က္ေတြရွိေနပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္မတို႔ စားတဲ့ အစာေတြကို အစာအိမ္က ေခ်ဖ်က္ႏိုင္ေအာင္ အသည္းက အစာေခ်ရည္ေတြထုတ္ေပးရပါတယ္။ ေခါက္ဆြဲထုတ္ တစ္ထုတ္ စားျပီး ခ်ိန္မွာေတာ့ ေခါက္ဆြဲေတြကို တာရွည္ခံေအာင္ ထည့္ထားတဲ့ ဓာတုပစၥည္းေတြ၊ ေခါက္ဆဲြေလးေတြ တြန္႔တြန္႔ေလး ေတြျဖစ္ေအာင္ ထည့္ထားတဲ့ ေကာ္ေတြကို ေက်ခ်က္ရန္ အသည္းက ၃၇ အလုပ္လုပ္ျပီး အစာေခ်ရည္ ထုတ္မွသာ အဲ့ဒီ့ ဓာတုပစၥည္းေတြက လူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေက်ညက္သြားပါတယ္။

ဒါဆို ကၽြန္မတို႔ ေခါက္ဆြဲတထုတ္စားျပီး ေနာက္ ၃၇ ရက္ေလာက္ေနမွ ေနာက္ထပ္ ေခါက္ဆြဲတထုတ္စားသင့္ တာေပါ့။ အဲ့ဒါဆို ဒုကၡပါဘဲ။ ကၽြန္မက ေခါက္ဆြဲထုတ္ကို တခါတေလ တေန႔ကို ၂ထုတ္ေလာက္စားျဖစ္တာပါ။ ကၽြန္မ မိတ္ေဆြကေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြ မစားပါနဲ႔လို႔ ကၽြန္မကိုေျပာပါတယ္။ တကယ္လို႔ စားခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပထမဆံုး ေခါက္ဆြဲကို အရင္ျပဳတ္၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေရကို သြန္ျပီး၊ ေနာက္ထပ္တေရ ထပ္ျပဳတ္ျပီး မွစားရင္ အေကာင္းဆံုးလို႔ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သူကေျပာပါေသးတယ္ ေခါက္ဆြဲထုတ္က ေခါက္ဆြဲေတြျပဳတ္ျပီး မစားျဖစ္လို႔ ေျမာင္းထဲကို သြန္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ပုတ္မသြားတာလကိုလည္း ေတြ႔တာေတြ ရွိတဲ့ေၾကာင္းကိုပါ ထည့္ေျပာသြားလို႔ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မေခါက္ဆြဲထုတ္စားတာေတြကို ျဖတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ကို္ယ္ၾကိဳက္တဲ့ အစားအစာဆိုေတာ့ ျဖတ္ရတာ အေတာ္ခတ္ပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ကင္တင္းေတြ သြားတိုင္း ရတက္တဲ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္နံ႔ေလးက ကၽြန္မကိုဆြဲေဆာင္ေနမယ့္။ မေကာင္းဘူးဆိုေတာ့လည္း ျဖတ္ရတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့လည္း စားေနမက်ေတာ့ အက်င့္ျဖစ္ျပီး အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ေခါက္ဆြဲထုတ္ ျဖတ္ျပီးေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အစာအိမ္နာ ေရာဂါဟာ အေတာ္ သက္သာသြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီေရာက္ျပီး ေနာက္ပိုင္းမွ၊ ဒီကမိတ္ေဆြတေယာက္ အီးေမလ္လွမ္းပို႔ပါတယ္။ ေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြ သတိထား စားဖို႔နဲ႔ အျဖစ္မေန စားခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူက ဘယ္လို ျပဳတ္ျပီး စားရတယ္ဆိုတာကို အေသးစိတ္ ေရးထားပါတယ္။ ေမးလ္ကိုေတာ့ ဘာသာျပန္ျပီး ထည့္လိုက္ပါတယ္။
ပထမ
ေခါက္ဆြဲကို ေရဆူဆူမွာအရင္ျပဳတ္ပါ။ျပီးရင္အဲ့ဒီ အရည္ကို သြန္ျပစ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယ
ေနာက္ထပ္ ေရေႏြးထပ္တည္ျပီး ေခါက္ဆြဲျပန္ျပဳတ္ရပါမယ္။ ၁ မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ မီးပိတ္၊ မီးပိတ္ျပီးမွ ေခါက္ဆြဲထုတ္မွာပါတဲ့ အရသာမွဳန္႔အထုတ္ေတြ ထည့္ရပါမယ္တဲ့။

သူကေတာ့ ေခါက္ဆြဲေတြကု အတြန္႔ေတြေျပာက္သြားေအာင္ ျပဳတ္ဖို႔နဲ႔၊ မီးဖိုေပၚမွာ မီးမပိတ္ေသးဘဲ အရသာအထုတ္ေတြ မထည့္ဖို႔ မွာထားပါတယ္။ အရသာအထုတ္ေတြက မီးအပူေၾကာင့္ ဓာတ္ျပဳျပီး ကင္ဆာ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။

အထက္က ကၽြန္မမိတ္ေဆြ ေျပာထားတာတဲ့ အနည္းငယ္ဆင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ေခါက္ဆြဲထုတ္ၾကိဳက္ၾကတဲ့ သူမ်ား သတိထားျပီး ဆင္ျခင္ႏုိင္ေအာင္ တင္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေဆးပညာနဲ႔ ပက္သက္လို႔ သိပ္ျပီး တိတိက်က်မသိေပမယ့္ စိတ္၀င္စားစရာ သတင္းေလးမို႔ တင္လိုက္ခ်င္းျဖစ္ပါတယ္။ အမွားပါရင္ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါရွင္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒီေရာက္မွ ေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြ ျပန္စားမိျပီး မျဖတ္ႏိုင္ျဖစ္ ေနလို႔ အထက္ကနည္းအတိုင္း ျပဳတ္စားေနပါေၾကာင္း။:P သံုးမိနစ္ေစာင့္ဆိုတဲ့ စကားေလးက ေျပာလို႔ေကာင္း ေပမယ့္ တကယ္သူေျပာသလိုသာ စားမိရင္ေတာ့.....

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

Good Health ဂ်ာနယ္ အမွတ္(၃၆) တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေဒါက္တာရဲႏိုင္၏ "အသည္းနဲ႔ တည္ေအာင္ေနပါ" ေဆာင္းပါး ကို ျပန္ကူးထားတာပါ။ မအိပ္မေန စာေတြရိုက္ျပီး တင္ေနတက္တဲ့ ဘေလာဒ့္ဂါမ်ား အတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး ျပန္ကူးထားတာပါ။ သိမ္းထားခ်င္တာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အသည္းဆိုတာ ခႏၵၶာကိုယ္ရဲ႕ ဓါတ္ခြဲခန္း(သို႔) ဓာတုေဗဒစက္ရံုၾကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဇိ၀ယႏၵရားၾကီး ပံုမွန္လည္ပတ္ ဖို႔အတြက္ အစာအဟာရကို ကုန္ၾကမ္းျပဳျပီး လိုအပ္တဲ့ ဇီ၀ပစၥည္းေတြ ထုတ္လုပ္ေပးပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ ခႏၶာကိုယ္တြင္းကို ေရာက္လာတဲ့ အဆိပ္အေတာက္ေတြ(ဥပမာ-အရက္နဲ႔ ဓာတုပစၥည္းေတြ)ကိုလည္း ေခ်ဖ်က္စြန္႔ ထုတ္ေပးေနပါတယ္။

ဒီတာ၀န္ကို အသည္းဟာ အျခားအဂၤါေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းျပီး ၂၄ နာရီထမ္းေဆာင္ရာမွာ ဇီ၀နာရီရဲ႕ အခ်ိန္ဇယား အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ လူေတြဟာ ဒီအခ်ိန္ဇယားနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနထိုင္စားေသာက္အိပ္စက္တက္ရင္ အသည္းလည္းက်န္းမာမယ္။ လူလည္း အသက္ရွည္မယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ အသည္းရဲ႕အခ်ိန္ဇယား အံမ၀င္ခြင္မက်ျဖစ္ေနေတာ့ အသည္းလည္း ပ်က္စီးလြယ္ျပီး လူလည္းက်န္မာေရး ထိခိုက္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ကို္ယ့္ရဲ႕အသည္းနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ခ်ိန္ကိုက္ညီ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္တက္ဖို႔ အသည္းရဲ႕အခ်ိန္ ဇယားကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

ည ၉ နာရီမွ ၁၁ နာရီ

ဒီအခ်ိန္မွာ အသည္းဟာ လင့္က်ိတ္(Lymph nodes)ကတဆင့္ ကိုယ္ခံစြမ္းအားစနစ္နဲ႔ အဆိပ္အေတာက္ေတြ ကို ေခ်ဖ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ လူရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ အနားယူရမယ့္ အခ်ိန္ပါ။ ေတးဂီတ၊ တီဗြီ၊ ဗီဒီယိုၾကည့္ အပန္းေျဖရမယ့္ အခ်ိန္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္ေဇာကပ္တဲ့ ေယာက္်ားေတြ၊ ေန႔မွာ စီးပြားေရးလုပ္ျပီး ညက်မွ အိမ္မွဳကိစၥေတြလုပ္ရတဲ့ အိမ္ရွင္မေတြ ဒီအခ်ိန္အထိ အလုပ္လုပ္တုန္းဆိုရင္ေတာ့ အသည္းရဲ႕ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ လြဲေခ်ာ္ေနျပီဆိုတာ သတိထားသင့္ပါတယ္။

ည ၁၁ နာရီမွ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁ နာရီ

အသည္းဟာ သည္းေျခအိတ္နဲ႔အတူ အဆိပ္အေတာက္ေတြ ဖယ္ရွားေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ လူဟာလည္း အိပ္စက္အနားယူရမယ့္ အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္အထိ မအိပ္ေသးဘဲ ေဖ်ာ္ေျဖမွုေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါး ေနရင္ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ႏိုင္ပါတယ္။

နံနက္ ၃ နာရီမွ ၅ နာရီ

အသည္းဟာ အဆုတ္မွ တဆင့္ အဆိပ္အေတာက္ေတြဖယ္ရွားေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ေခ်ာင္းဆိုးၾက တာဟာ သလိပ္နဲ႔အတူ အဆိပ္အေတာက္ေတြကို စြန္႔ထုတ္ေနတာမို႔ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးေတြ မေသာက္ သင့္ဘူးလို႔ ဆိုထားပါတယ္။

နံနက္ ၅ နာရီမွ ၇ နာရီ

အသည္းဟာ အူမၾကီးမွတဆင့္ အဆိပ္အေတာက္ေတြကို စြန္႔ထုတ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိပ္သာတက္၊ ဆီး၊ ၀မ္းသြားတာအက်င့္ျဖစ္ေနဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္သာမတက္၊ မစြန္႔ထုတ္ျဖစ္ေသးရင္ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြ (ျမန္မာလို အပုပ္အစပ္ေတြ)ကို သိမ္းဆည္းသိုေလွာင္ထားသလို ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။

နံနက္ ရ နာရီမွ ၉ နာရီ

အူသိမ္ထဲက အစာအဟာရေတြကို အသည္းက စုပ္ယူေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အူသိမ္ထဲမွာ အစာသစ္ ရွိေနရမွာျဖစ္လို႔ နံနက္ခင္းစာကို စားထားျပီးျဖစ္ေနသင့္ပါတယ္။ မက်န္းမာတဲ့သူဆိုရင္ နံနက္ ၆ နာရီခြဲ ကတည္းကစားထားရမယ့္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အိပ္ရာထေနာက္က်လို႔ ၉နာရီေက်ာ္မွ နံနက္ခင္းစာစားရင္း လည္း မိမိအက်င့္နဲ႔ ဇိ၀နာရီ အခ်ိန္ဇယားက လြဲေခ်ာ္ေနျပီးလို႔ မွတ္ယူရပါမယ္။

ဒီေတာ့ အသည္းကို ပ်က္စီးေစမယ့္ အမူအက်င့္ေတြကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္-

• -ညဥ့္နက္မိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ အလုပ္လုပ္တာ၊ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ထိ မအိပ္ေသးတဲ့အက်င့္ဟာ မေကာင္းပါဘူး။
• -သန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္မွ နံနက္ ၄ နာရီ အတြင္းမွာ ရိုးတြင္းျခင္ဆီက ေသြးအသစ္ထုတ္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္မို႔ ဒီအခ်ိန္ထိ မအိမ္ေသးရင္ ပိုဆိုးပါတယ္။
• -နံနက္ေစာေစာမထဘဲ အိပ္ရာထေနာက္က်လို႔ အိမ္သာေစာေစာ မတက္ျဖစ္တာ၊ နံနက္ခင္းအစာကို မစားျဖစ္တက္ၾကတာ ေတြကလည္း က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ပါတယ္။
• -အစားၾကဴးတာ၊ အရက္၊ ေဆးလိပ္နဲ႔ မလိုဘဲ ေဆး၀ါးနဲ႔ ဓါတုပစၥည္းေတြ၊ ေရာင္ျခယ္ပစၥည္းအနံအရသာ ပိုေကာင္းေအာင္(ဥပမာ- အခ်ိဳမွဳန္႔) ပါတဲ့ အစားအစာေတြဟာ အသည္းကို တာ၀န္ပို၊ ၀န္ပိေစပါတယ္။
• -မသန္႔တဲ့ဆီနဲ႔ ေၾကာ္ခ်က္တဲ့ အစားအစာေတြဟာ အသည္းနဲ႔မတည့္ပါဘူး။(သံလြင္ဆီဟာ အသည္းအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။) ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို အစိမ္းသန္႔သန္႔စား၊ ေၾကာ္စားမယ္ဆိုရင္လည္း အက်က္မလြန္ေစနဲ႔။ ေၾကာ္ထားတဲ့ အသီးအရြက္ေတြကို တခါတည္းနဲ႔ အျပတ္စား၊ က်န္တာကို သိမ္းျပီးေနာက္မွ တခါျပန္စားတာလည္း က်န္းမာေရနဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ မွတ္သားထားရပါတယ္။ ကိုယ့္အသည္းနဲ႔ကိုယ္ တည့္ေအာင္ေနတက္ဖို႔ လိုပါတယ္။
  

ဘေလာဒ့္ဂါအားလံုး က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္တုန္းက ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းေတာ္ သုေမဓါရေသ့က ကႆပဘုရား ၾကြမယ့္လမ္းကို စ်ာန္တန္းခိုး အဘိညာဥ္အသံုးမျပဳဘဲ ကာယစြမ္းအားနဲ႔ ကႆပဘုရားၾကြမယ့္ လမ္းကို ျပဳျပင္ေပးခဲ့ျပီး၊ ၾကာငါးခိုင္နဲ႔လည္း ဘုရားဆုပန္ခဲ့ပါတယ္။ ကႆပဘုရားကလဲ သုေမဓါရေသ့ကို ေနာင္လာမယ့္ ဘဒၵကမၻာမွာ ေဂါတမဘုရားအျဖစ္မယ္လို႔ ဗ်ာဒိတ္ေပးေတာ္မူပါတယ္။ ဘုရားေလာင္း သုေမဓါရွင္ရေသ့ကို သေဘာက်ႏွစ္သက္လို႔ ေတာထြက္ျပီး ရေသ့ရဟန္းျပဳတဲ့ သူေတြ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက အေတာ္မ်ားပါသတဲ့။ အဲ့ဒီအထဲက သတို႔သားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘုရားအေလာင္းရေသ့ကို ခ်ည္းကပ္ျပီး တရားအေၾကာင္းေဆြးေႏြးပါသတဲ့။ တရားကို ခ်စ္ခင္၊ တရားကို ျမတ္ႏိုးလို႔ တရားနဲ႔ေမြ႔ေပ်ာ္တဲ့ သူအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းၾက ျခင္းျဖစ္ပါတယ္တဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ ဘုရားအေလာင္း သုေမဓါရေသ့ဘ၀ကေန ေသလြန္ျပီး ေနာင္ဘ၀ေတြမွာလည္း ဘုရားအေလာင္းမို႔၊ တရားကိုခ်စ္ခင္၊ တရားကိုႏွစ္သက္ တရားနဲ႔ေမြ႔ေလွ်ာ္သူ မိတ္ဆြအေပါင္းအသင္းေတြ နဲ႔ေတြ႔ဆံုေပါင္းသင္း ေတြနဲ႔သာေတြ႔ရေပမယ့္၊ ဘုရားအေလာင္းရဲ႕ မိတ္ေဆြ အဲဒီသတို႔သားကေတာ့ လူဆိုးလူမိုက္မ်ားနဲ႔ ေပါင္းေဖၚမိ ပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းမွားလို႔ မေကာင္းမွဳဒုစရိုက္ အကုန္လုပ္၊ အရက္ေသစာေသာက္စာ မူးယစ္ရံုသာမက၊ အေမကိုပါ ျပန္သတ္တဲ့အထိ အကုသိုလ္ေတြလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဘ၀လြန္ျပီးေနာက္မွာ ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ သမုဒၵရာထဲမွာ ငါးၾကီး(ၿပိတၱာ) သြားျဖစ္ပါတယ္။

ဘုရားအေလာင္းရေသံကေတာ့ ၄သေခၤ်နဲ႔ ကမၻာ၁ သိန္း ပါရမီျဖည့္ျပီးေနာက္ ေဂါတမျမတ္စြားဘုရားအျဖစ္ သို႔ေရာက္ရွိ ျပီတဲ့အထိ ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္က တရားကိုႏွစ္သက္၊ တရားကိုျမတ္ႏိုးလို႔ ဘုရားရွင္နဲ႔ အေဆြခင္ပြန္း ဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ သတို႔သားကေတာ့ သမုဒၵရာထဲမွာ ငါးၾကီးျဖစ္တဲ့ဘ၀ကေန မကၽြတ္ေသးပါဘူးတဲ့။ ၁ သေခၤ်မွာ ၁၀၀,၀၀၀,၀၀၀,၀၀၀,၀၀၀ ကမၻာရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီသတို႔သားဟာ ၄သေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ငါးၾကီးဘ၀နဲ႔ သာရွိေနပါတယ္။

တစ္ရက္.....သမုဒၵရာထဲငါးဖမ္းထြက္တဲ့ ေလွတစ္စင္းကို ငါးၾကီးကသြားေတြ႔တဲ့အခါမွာ ငါးဖမ္းေလွရဲ႕ေဘးမွာ အစားအစာေတာင္းတဲ့ အေနနဲ႔သြားေပၚ ပါသတဲ့။ အဲ့ဒီအခါမွာေတာ့ ေလွေပၚမွာပါရွိတဲ့ ငါးဖမ္းသမားေတြဟာ၊ အိမ္ေလာက္ရွိတဲ့ ငါးၾကီးကိုေတြ႔ျပီး ေၾကာက္လြန္းလို႔ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား ကယ္ေတာ္မူပါ၊ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား ကယ္ေတာ္မူပါလို႔ ျမတ္စြာဘုရားကို တၾကပါတယ္တဲ့။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ၿပိတၱာငါးၾကီးက ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ကုသိုလ္ သီလ၊ ပါရမီေၾကာင့္၊ ေဂါတမနာမည္လဲၾကားေရာ အတိတ္ဘ၀ကို အမွတ္ရျပီး၊ ေၾသာ္...ငါနဲ႔ တရားအတူအားထုတ္ဖူးတဲ့ သုေမဓါရွင္ရေသ့ေတာင္ ေဂါတမဘုရားျဖစ္ေနပါေပါ့လား ဆိုျပီး အသိတရား၀င္ အေရွးမေႏွာင္းမွာဘဲ ငါးၾကီးဘ၀ကေန စုေတသြားပါတယ္။(စုေတ=ေနရာေရြ႕သည္။ ေသသည္။)

အရင္ဘ၀က ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ကုသိုလ္ ပါရမီေၾကာင္း ငါးျပိတာၾကီးဘ၀က ေသလြန္ျပီးေသာအခါမွာေတာ့ သာ၀တၳိက သူၾကြယ္လင္မယားဆီမွာ လူအျဖစ္ျပန္၀င္စားပါတယ္။ ငါးႏွစ္အရြယ္မွာ ျမတ္စြားဘုရားရဲ႕ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကို သြားခ်င္ေၾကာင္း မိဘမ်ားကို ပူစာတာေၾကာင့္။ မိဘမ်ားက ေဇတ၀န္ေက်ာင္းကို လိုက္ပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီသူငယ္ဟာ သုေမဓါရေသ့ ဘ၀က တရားလိုခ်င္လို႔ ခ်ဥ္ကပ္ခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြ ျဖစ္တာကို ျမင္ျမင္ခ်င္းသိတာေၾကာင့္ မေတြ႕တာၾကာပါေပါ့လားလို႔ ႏွုတ္ဆက္လိုက္ပါသတဲ့(အမွန္က ဆရာေတာ္ တရားထဲမွာ နာမည္ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မမမွတ္မိေတာ့လို႔ပါ။)။ သူငယ္ကလဲ ျပန္ျပီး အရွင္ေဂါတမ မေတြ႔တာအေတာ္ၾကာပါျပီလိုု႔ ျပန္ျပီး ႏွုတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက အဲ့ဒီ့ေန႔မွာေတာ့ သူငယ္ေလးရဲ႕ ေရွးဘ၀ကအေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္ျပီး တရားေဟာပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းမေကာင္းလို႔ ၄ သေခၤ်နဲ႔ ကမၻာ ၁ သိန္းလံုး ငါးျပိတာၾကီး ဘ၀နဲ႔ ေနခဲ့ရတာကို လူအမ်ားျမင္ေအာင္ တရားအျဖစ္ ေဟာၾကားဆံုးမခဲ့ပါတယ္။ ထိုသူငယ္ေလးကေတာ့ တရားျပီးဆံုးခ်ိန္မွာ ေသာတပန္တည္သြားခဲ့ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ အရွင္ေဆကိႏၵ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားကို ကၽြန္မမွတ္မိသမွ်၊ မွ်ေ၀တာျဖစ္ပါတယ္။ စာလံုး ေပါင္းမွာျခင္းႏွင့္တကြ အျခားမွားျခင္းမ်ားရွိႏိုင္ပါေသာ္လည္း အေပါင္းအသင္းမွားျခင္းေၾကာင့္ သံသရာတြင္ မကၽြတ္မလြတ္ႏိုင္ဘဲရွိတဲ့ ပံုျပင္ေလးကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား သိေစခ်င္တာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ၁ သေခၤ်မွာ သုညဘယ္ႏွစ္လံုး ရွိသလဲဆိုတာ မသိခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ ဒီတရားနာျပီးမွာ သိခဲ့ရလို႔၊ ကၽြန္မလို သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သိေစခ်င္တာေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္ကို တင္ျဖစ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

ိကုန္ေအာင္စားပါဦး
တခါကရြာ တစ္ရြာတစ္ရြာမွာ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ရွိပါသတဲ့။ မိဘမ်ား မရွိၾကေတာ့လို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကပါသတဲ့ေလ။ အကိုၾကီးက ရိုးသားျပီး၊ ညီငယ္ေလးကေတာ့ လူရည္လည္ပါသတဲ့။ သူတို႔ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ဟာ ေတာထဲမွာ ထင္းခုတ္ျပီး ျမိဳ႕ေပၚတက္ျပီး ထင္းေရာင္းရင္း အသက္ေမြးၾကပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ လူလြတ္ေတြျဖစ္လို႔ အစားအေသာက္အတြက္ စီစဥ္ေပးမယ့္သူ မရွိလို႔ ျဖစ္သလိုသာ ေနထိုင္ေနၾကပါတယ္။

တရက္မွာ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ ေတာထဲကို ထင္းခုတ္ထြက္ရာမွာ ထမင္းထုတ္က ထမင္းနဲ႔ ငရုပ္သီးေထာင္းသာ ပါျပီး။ ဘာမွ မပါလို႔ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္ညစ္ေနပါသတဲ့ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ညီလုပ္တဲ့ သူက အကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာဟင္းမွလဲ မပါဘူး။ ဒီလိုလုပ္ပါလား တေယာက္တလွည့္စီ ထမင္းစားမယ္။ တေယာက္စားေနခ်ိန္မွာ တေယာက္ကေဘးကထိုင္ျပီး စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ ေျပာေပးရင္ ထမင္းမိန္ တာေပါ့လို႔ ေျပာပါသတဲ့။

အဲ့ဒါနဲ႔ ရိုးသားတဲ့ အကိုက ကဲကဲ ငါကအၾကီးဆိုေတာ့ မင္းအရင္စား ငါကေဘးကေန စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ ေတြ ထိုင္ျပီး ေျပာေပးမယ္လို႔ ဆိုပါသတဲ့။ ညီငယ္က ထမင္းတလုပ္သြင္းလိုက္တိုင္း အကိုလုပ္သူက ညီေလးစာကြ ၾကက္ေကာင္လံုးေၾကာ္ၾကီး။ ေနာက္ထပ္တလုပ္သြင္းေတာ့ ညီေလး ၾကက္သားဆီျပန္စားကြ။
ေနာက္တလုပ္က်ေတာ့ ၀က္သားအလွဴခ်က္ကြ စားကြာ အားမနာနဲ႔။

အဲဒီလိုေျပာေပးလိုက္တာ သူ႔ညီထမင္းျပီးသြားတဲ့ အထိပါဘဲတဲ့။ ဒီတခါေတာ့ သူထမင္းစားမယ့္ အလွည့္ဆိုျပီး ငါ့ညီ ငါထမင္းစားရင္ ငါၾကိဳက္တက္တာေလးေတြ ေျပာေပးေနာ္လို႔ ေျပာပါသတဲ့။ ညီလုပ္တဲ့သူကလဲ စိတ္ခ်ပါ အကိုၾကီးရာ အကိုၾကီးၾကိဳက္တာေတြ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေပးပါ့မယ္ စိတ္ခ်ဆိုျပီး ေျပာပါသတဲ့။ အကိုၾကီးစ စားတဲ့ အခ်ိန္မွာဘဲ သူက အကိုၾကီး ၾကက္ေကာင္လံုးေၾကာ္ၾကီး စာဗ်ာလို႔ ေျပာေတာ့ အကိုၾကီးက ထမင္းတလုပ္ သြင္းလိုက္ပါသတဲ့။ ေနာက္ထပ္တလုပ္စားဖို႔ ျပင္ေနခ်ိန္မွာ သူညီဆီက အေျပာကိုေစာင့္ ေနပါသတဲ့။ သူညီက ဘာမွ မေျပာတဲ့ အဆံုး။ ဟ ေျပာပါဦး ဒီမွာ ေနာက္တလုပ္စားဖို႔ ေစာင့္ေနတယ္ကြလို႔ ေျပာပါသတဲ့။ အဲ့ဒီ အခါမွာေတာ့ ညီလုပ္တဲ့သူက ဘာျပန္ေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ ခုနက ၾကက္ေကာင္လံုးေၾကာ္ကိုဘဲ ကုန္ေအာင္ စားပါဦးတဲ့။ ။
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ဆံုက်ိမ္းလို႔
တခါက ရြာတရြာက ထင္းခုတ္ထြက္ၾကတဲ့ ထင္ခုတ္သမားတစုဟာ ေတာထဲကိုထင္ခုတ္ဖို႔ ေရာက္လာပါသတဲ့။ အားလံုးသာ ထင္ခုတ္ထြက္လို႔ ထမင္းခ်က္မယ့္သူ မရွိရင္ ဒီေန႔ေတာ့ သူတို႔ ထမင္းငတ္ရခ်ည္ရဲ႕ဆိုျပီး။ သူတို႔ထဲက တေယာက္ကေတာ့ ထမင္း၊ ဟင္း ခ်က္ဖို႔ ေနခဲ့ရမွာျဖစ္တယ္လို႔ တိုင္ပင္ၾကပါသတဲ့။ ထမင္းခ်က္ ကိုလည္း ရလာတဲ့ထင္းေတြထဲက ညီညီမွ်မွ်ေ၀ ေပးပါမယ္လို႔ အားလံုးက သေဘာတူပါသတဲ့ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ အားလံုးထဲက ခ်က္တက္ျပဳတ္တက္တဲ့ တေယာက္က မပင္ပန္းဘဲ ရမဲ့ ေ၀စုကို မက္ျပီး သူထမင္းခ်က္ဖို႔ တာ၀န္ယူမယ္ဆိုျပီး ေနခဲ့ပါသတဲ့။

အားလံုးထြက္သြားေတာ့ စခန္းခ်ရာေနရာ အနီးက မက်ီးပင္က မက်ီးရြက္ခူးျပီး ခ်ဥ္ေရဟင္းခ်က္ လိုက္ပါသတဲ့။ ျပီးေတာ့ ပါလာတဲ့ ငါးေျခာက္ေလးေလးကို ေၾကာ္လိုက္ပါသတဲ့။ ျပီးေတာ့ မက်ီးသီ ေလးေတြ ေတြ႔လို႔ မက်ီးသီးေထာင္း တခြက္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ အားလံုးျပန္ေရာက္ေရာ ဟင္းနံ႔ကလဲေမႊး၊ ဟင္းေတြကလဲ စားေကာင္းလို႔ ထမင္းျမိန္တဲ့ အေၾကာင္းကို ထမင္းခ်က္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာပါသတဲ့။ မက်ီးသီေထာင္း ကေတာ့ အလြန္ဘဲ စားလို႔ေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းပါသတဲ့။ ထမင္းခ်က္ကေတာ့ မသက္မသာမ်က္ႏွာနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တာ ကေတာ့..........

-ေအး မင္းတို႔ ကသာ စားလို႔ေကာင္းေန ဒီမွာက ဆံုက်ိမ္းတယ္ကြတဲ့။

-မက်ီးသီေထာင္းဖို႔ ငရုပ္ဆံု မပါလို႔ အံနဲ႔က်ိတ္ထားရတာ ဒီမွာ ထမင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မစားႏိုင္ပါဘူးတဲ့။

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

ဘယ္သူလဲငါ။ ငါဘယ္သူလဲ။ ဘယ္လိုေရးရပါ့မလဲ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုေျပာ ဆိုေတာ့ ဘယ္ကေန စေျပာရမွာလဲ။ ကဲ... ေျပာဆိုေတာ့လဲ ေျပာတာေပါ့။ ဘယ္လိုေျပာရင္ ေကာင္းမလဲ ေကာင္းတာေတြ ေရြးေျပာေတာ့လဲ မသူေတာ္ဆိုျပီး အတင္းေျပာၾကဦးမယ္။ မေကာင္းတာေတြခ်ည္း က်ေတာ့လဲ မေျပာခ်င္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ ယံုတမ္းစကားေတြကို တကယ္ ထင္သြားရင္ ငရဲၾကီးဦးမယ္။ စဥ္စား.. စဥ္စား..

ဘာဘဲ ျဖစ္္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ မ်က္စိမွိတ္၊ နားပိတ္ျပီး ကၽြန္မေရးတာကိုဖတ္ပါ၊ နားေထာင္လိုက္ပါေနာ္။ စာဖတ္တဲ့သူက ကၽြန္မကို သိမွ မသိတာ ကၽြန္မေျပာတာဘဲ ယံုရေတာ့မွာေပါ့။ ကဲ ရႊီး အဲ ေရးပါေေတာ့မယ္။

ေမေမ့ဗိုက္ထဲတုန္းက ညာဘက္မွဘဲ အျမဲေနလို႔ ေယာက္်ားေလးဘဲလို႔ ေဗဒင္တြက္တဲ့သူေတြက ေျပာေပမယ့္ တကယ္ ေမြးေတာ့ မိန္းကေလး။ ေမြးခါစက ပိစိေကြးေလးမို႔ မိဘေတြ စိတ္ပူျပီး ဂရုစိုက္လိုက္လို႔ ေလထိုးသလို
ထြားလာလိုက္တာ။ အခုထိမရပ္ေတာ့ဘူး။ ေမြးခါစက ေျပာင္းဖူးေမြးေရာင္ ဆံပင္ႏုႏုေလးေတြကို မိန္းကေလးမို႔
မလွမွာ ဆိုးျပီးခဏခဏရိပ္ေပးတက္တဲ့ မိဘေတြေက်းဇူးနဲ႔ အခုေတာ့ အေတာ္ဘဲ ထူလွတဲ့ ဆံပင္နီနီေလး ေတြ ပိုင္ထားတဲ့ ေကာင္မေလး(အပ်ိဳၾကီးလို႔ ေခၚတာ လံုး၀မၾကိဳက္ပါ။)။ ေမြးကတည္းက အေမေျဖာင့္ေပးလိုက္တဲ့ ဆံပင္က ဘယ္ဆိုင္မွာေျဖာင့္ထားတာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲလို႔ ေမးခံရတဲ့အထိ တာရွည္ခံျပီး၊ လွေနတဲ့ ဆံပင္ေတြထက္ ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြး ဆံပင္ေတြကို ပိုသေဘာက်တဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္။

ရယ္လိုက္ရင္ အပ္ရွရာေလာက္သာရွိတဲ့ မ်က္လံုးေမွးေမွးေလးေတြက ကၽြန္မရဲ႕ သေကၤတ။ အညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းကို က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ ေမွ်ာ့ႏွစ္ေကာင္ကရံရံု သာမကဘဲ မွန္တခ်ပ္ ေနာက္ထဲမွာ သိပ္ထားတာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေနပါဘီ။ တရုတ္လား၊ ရွမ္းလား၊ ကခ်င္လား၊ ကရင္လားလို႔ သြားသမွ် ေနရာမွာ အမ်ိဳးစပ္ခံရတဲ့ Lဆုိင္းစီလိုလို၊ ပန္းျဖဴလိုလို၊ ဘာလိုလို ညာလိုလို ႏွာေခါင္းျပားျပားနဲ႔ ေကာင္မေလး။ ကို္ယ့္ႏွာေခါင္းကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပားတယ္ရယ္လို႔ မထင္။ ႏွင္းဆီဖူးသ႑န္ ႏွုတ္ခမ္းက ပန္းေသြးေရာင္ ထလို႔။ ၁၆ ႏွစ္သမီးေလးလားလို႔ အေမးခံရေလာက္ေအာင္ ျပည့္တင္းေနတဲ့ ပါးမို႔မို႔ ေလးမွာ ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးေတြ ယွက္ျဖာေနတာကလဲ သူမ်ားေတြ မနာလိုခ်င္စရာ။

ကမၻာေပၚမွာ ဆြဲေဆာင္မွ အရွိဆံုးလို႔ေျပာတဲ့ ေမးေစ့ေလးရယ္၊ သြယ္လြန္းလွတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္သူေတြ အားက်ျပီးလိုက္တုမွာ ဆိုးလို႔ ရုပ္ဖ်က္ျပီး ၀ိုင္းခ်င္ေရာင္ေဆာင္ထားပါတယ္။ ပုလဲလံုးေလးေတြ စီထားသလို ျဖဴျပီး ညီေနတဲ့ သြားေတြကို သူမ်ားေတြ မနာလိုျဖစ္ျပီး ငရဲၾကီးမွာစိုးလို႔ ႏွင္းဆီဖူးထဲမွာ ထည့္ျပီး သိမ္းထားတက္ေပမယ့္ အမွတ္တမဲ့ ျပံဳးလိုက္လွ်င္.... မေျပာေတာ့ဘူး မနာလိုျဖစ္မွာ ဆိုးလို႔။ ေနာက္ျပီး စံဇာဏီဘို မွာထားတာက ပုရိသမ်ားေရွ႕မွာ အသံထြက္ေအာင္မရယ္ပါနဲ႔တဲ့၊ ခ်ိဳလြင္လြင္အသံေလးၾကားျပီး ပုရိသမ်ား ရူးမွာဆိုးလို႔ပါတဲ့။

မယ္ကမၻာရွံဳးတဲ့ ကိုယ္လံုးနဲ႔အခ်ိဳးအဆစ္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးတူခ်င္း ႏွစ္ခါျပန္ၾကည့္ရတဲ့၊ မနာလိုစရာေကာင္းတဲ့ ျမန္မာဆန္ဆန္လွတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေလး ကၽြန္မ။ စိတ္ထားေလးက ေကာင္းလြန္းလို႔ အျမဲ မလိုနာ အဲ ေလ
မနာလိုတဲ့သူေတာ့ အမ်ားသား။ ကိုယ္က စိတ္ရင္ေကာင္းတယ္ ဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြကို ခြင့္လႊတ္ေပးထားပါတယ္ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ကိုယ့္ကိုမနာလို ျဖစ္ျဖစ္။ ၀ါေရႊေရာင္အဆင္းနဲ႔ ပပရွံဳးေလာက္ေအာင္ လွတဲ့အသား။ ကဲ ကဲ ေမာေနပါဦးမယ္ ေရေလးဘာေလး ေသာက္ျပီးမွ စိတ္ေနစိတ္ထားေလး ဆက္ျပီးဖတ္ေနာ္။ သြားျပီး ေရေသာက္ ခ်ည္လွည့္ဦး။

ကဲ ရုပ္ကေလးေခ်ာတယ္လို႔ ေျပာရင္မနာလိုျဖစ္မွာ ဆိုးလို႔ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ စိတ္ေကာင္းရွိျပီး ရိုးသားလြန္းလို႔ ခဏခဏ အလိမ္ခံရေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ရိုးသားတဲ့စိတ္ကို အဆံုးရွံဳးမခံတဲ့ေကာင္မေလး။ စိတ္ထားမေကာင္းတဲ့ သူေတြကေတာ့ အလိုက္မသိဘူးလို႔ ေ၀ဖန္တက္ၾကတယ္။ သူတို႔ေျပာတာမယံုနဲ႔ သိလား။ သစၥာကို သိပ္တန္ဖိုးထားတက္ လြန္လို႔ လူေတြၾကားထဲမွာ ကိုးလို႔ ကန္႔လန္႔ အျမဲျဖစ္တက္တဲ့ ေကာင္မေလး။ သီခ်င္းဆို ဘယ္သီခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳက္တက္ေပမယ့္ နားညီးတဲ့သံခ်ပ္ေတြကိုေတာ့ သူခ်စ္တဲ့ စိုင္းစိုင္းကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ သီခ်င္းမွ နားမေထာင္ပါဘူးတဲ့။ မ်ိဳးၾကီးကို အေသအလဲ ၾကိဳက္တဲ့ မ်ိဳးၾကီးရဲ႕အမာခံ ပရိတ္သတ္ ျဖစ္သလို၊ ဒိုးလံုး ကိုလည္း ၾကိဳက္ပါတယ္တဲ့။

ရင္ဖံုးအကီၤ်နဲ႔ ခ်ိတ္ထမီကုိ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ျမန္မာမေလးေတြထဲက ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ေပါ့။ ေရွးထံုးလည္းမပယ္နဲ႔ ေစ်းသံုးလည္း မလြယ္နဲ႔ ဆိုတဲ့အတိုင္း ဘ၀မွာ ေရွးဆန္တာ ၾကိဳက္သလို။ အေတြးအေခၚမွာေတာ့ ေခတ္နဲ႔သင့္ေတာ္တဲ့ အေတြးေလးေတြ ရွိခ်င္တဲ့ ေကာင္မေလးက ကၽြန္မေပါ့။ သူငယ္ခ်င္ဆို မိန္းမ၊ ေယာက္်ား ခြဲမထားတက္တဲ့ ေကာင္မေလကလဲ ကၽြန္မပါဘဲ။ သိပ္ျပီးေတာ္တဲ့ ေကာင္မေလး မဟုတ္ေပမယ့္၊ မညံ့ေအာင္ေတာ့ အျမဲၾကိဳးစားေနတဲ့ ေကာင္မေလး၊ လဲက်တက္တာ သဘာ၀ ေပမယ့္ လဲက်တဲ့အခ်ိန္တိုင္း အျမဲ ျပန္ထႏိုင္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္ေတြ အဆင္သင့္ျပင္ထားတက္တာလဲ ဒီေကာင္မေလးပါဘဲ။

ဘ၀ဆိုတာ အေသမခ်င္း ပြဲမျပီးပါဘူး ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ ဘ၀ၾကီးကို ဒူးနဲ႔တိုက္ဖို႔ၾကံေနတဲ့ ေကာင္မေလး ဆိုရင္ေရာ အဲ.... အဲ့ဒါလဲ....ကၽြန္မပါဘဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္က်သည္ ဟူ၍မရွိပါ ဆိုတဲ့ စကားလံုး လက္ကိုင္ထားျပီး ဘ၀ကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္သန္းသြားခ်င္တာလဲ ကၽြန္မဘဲေပါ့။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတက္
တဲ့ကၽြန္မကို ခပ္ေပါေပါလို႔ထင္တက္တဲ့ သူေတြကိုေတာ့ အေသအလဲ မုန္းပါသတဲ့ေလ။(ေပါေတာ့ ေပါတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ မေပါဘူး။) လွ်ာအရိုးမရွိတိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာတက္တဲ့ သူေတြဆို အဆက္အဆံမလုပ္ခ်င္ ပါဘူတဲ့ေလ။ သစၥာမရွိတဲ့ သတၱ၀ါေတြကို ဆိုရင္ေတာ့ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ခ်င္တာလဲ ကၽြန္မပါဘဲ။ မာနၾကီးတယ္ေျပာလဲ ခံလိုက္ရံုဘဲ။ အဲ့ဒီလို လူေတြဆို သိတယ္လို႔ေတာင္ မေျပာခ်င္ဘူး။

အဲ..အဲ့ဒီေကာင္မေလးရဲ႕ အိပ္မက္ကေတာ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္သိပ္ျပီးမဟုတ္ေပမယ့္ ေလာကၾကီးမွာ ေလာကၾကီး အတြက္ အုပ္တခ်ပ္၊ သဲတပြင့္ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ပါသတဲ့။ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာ့ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္းေလး တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ဖြင့္ခ်င္ပါသတဲ့။ အခြင့္ရွိရင္ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္ပါ သတဲ့။ အခြင့္ရွိရင္ ဗုဒၶရဲ႕တရားကို လည္းျပန္႔ပြားေအာင္ လုပ္ခ်င္ပါသတဲ့။ အခြင့္ရွိရင္ သူခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံအတြက္ တစ္ခုခုေတာ့.... တစ္ခုခုေလာက္ေတာ့...အုပ္တစ္ခ်ပ္ေလာက္... သဲတပြင့္ေလာက္ေတာ့...

အခုေတာ့ အရင္ႏွစ္ေတြက သိပ္ပင္ပန္းခဲ့လို႔တဲ့ သူခြင့္ရက္ရွည္ယူျပီး ကမၻာၾကီးရဲ႕တစ္ေနရာ ရင္ခြင္ေႏြးေႏြးမွာ အပန္းေျဖေနျပီး ေနာက္ထပ္လာမဲ့တိုက္ပြဲေတြ အတြက္ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ ကေတာ့ ကၽြန္မႏွင္းဆီနီနီပါ။ ပညာရွိမ်ား ပီပီ ခ်င့္ခ်ိန္ျပီးမွ ယံုၾကပါရန္။

(မွတ္ခ်က္။။ ရုပ္ရည္နဲ႔ပက္သက္လို႔ မယံုမရွိနဲ႔ တကယ္ေျပာတာ။ဟဲ ဟဲ မယံုရင္လဲ ပံုျပင္လို႔သာမွတ္။ ေရးစရာေတြ ရွိေနေသးေပမယ့္ စာဖတ္သူ မလိုနာျပီး ငရဲၾကီးမွာ ဆိုးသျဖင့္ ဒီတင္ဘဲ အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မေရးထားတာေတြ မဟုတ္ဘူးထင္ရင္ ကြန္းမန္႔ပြက္ခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။။ အျပင္မွာ ကၽြန္မကို ျမင္ဖူးသူမ်ား လံုး၀မေရးရ။) ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့ တက္ခ်င္ေသးတယ္ မမျမရြက္ေ၀ကို။ ကိုဇူလိုင္ကို တုထားပါ သျဖင့္ ဆင္တူရိုးမွာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ မတက္ရင္ စိတ္ဆိုးမွာ စိုးပါ သျဖင့္
လင္း
ေမပ်ိဳ
ႏွင္းပြင့္ျဖဴေလး
မေရႊဂ်မ္း တို႔ကိုတက္ပါျပီရွင္။)
ရင္ခြင္ေႏြးေႏြး = မိဘရင္ခြင္။

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းကေတာ့ ဗီဒီယိုအေခြေတြ သိပ္ျပီးမၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး။ အဲ မၾကည့္ျဖစ္ဖူး ဆိုေပမယ့္ ၅၀ ရာႏွုန္းေလာက္ေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာ မရွိလို႔။ တေနကုန္ေအာင္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ ျဖစ္တဲ့ ရက္ေတြရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အစီအစဥ္ေတြက လာျပီးသားေတြ ထပ္လာရင္ ေရြးစရာရွိရင္ မၾကည့္ေပမယ့္။ ေရြးရာမရွိရင္ေတာ့ စကားေျပာနားေထာင္တဲ့ အေနနဲ႔ေတာ့ ၾကိဳက္ၾကိဳက္မၾကိဳက္ၾကိဳက္ ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ၾကိဳက္သြားတက္ေရာ :P။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ၾကိဳက္သြားတဲ့ကားေလးေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပခ်င္လို႔။ တခ်ိဳ႕ေတြက ၾကည့္ျပီးသားကားေတြျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ မၾကည့္ရေသးတာလဲ ရွိခ်င္ရွိမွာပါ။ ဓါတ္ပံုေတြကိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သူမ်ားဆီကေန ခိုးကူးထားပါေၾကာင္း။ ဟဲဟဲ မရွိလို႔ပါရွင္။

ပထမဆံုး ေက်ာင္းသားေတြကို အေျခခံျပီးရိုက္ထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးကို ေရးေပးခ်င္ပါတယ္။ သူက Coach Carter ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ Cover ပံုက ေအာက္ဘက္မွာပါ။


ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဘက္စကက္ေဘာ ကစားတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို သင္ေပးတဲ့ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးကို အေျခခံျပီး ရိုက္ထားတာပါ။ အစပိုင္းေတာ့ နဲနဲပ်င္းစရာေကာင္း သလိုလိုဘဲ။ ပြားးတာေတြမ်ားလို႔ အသံထြက္နားေထာင္ခ်င္လို႔သာ နားေထာင္ေနရတယ္။ အေတာ္ပ်င္းစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သင္ေပးတဲ့ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ျပႆနာတက္ၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြက ဘက္စကက္ေဘာဘဲ ကစားခ်င္ၾကတာ၊ ေက်ာင္းစာကို သိပ္ျပီးမလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ အစမ္းစာေမးပဲြမွာ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲက်တဲ့သူေတြမ်ားလို႔၊ ေလ့က်င့္ေရးကိုေလွ်ာ့ျပီး စာလုပ္ခ်ိန္ တိုးရမယ္လို႔ ေျပာျပီး ကစားကြင္းကိုပိတ္လိုက္လို႔။ ေက်ာင္းသားေတြက သေဘာမတူ၊ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ၾကိမ္း၊ ေက်ာင္းသားမိဘေတြက ဆႏၵျပနဲ႔ အေတာ္ကို ျပႆနာ တက္ေနၾကတာ။ နည္းျပၾကီး Carter ရဲ႕သားကလည္း ကစားသမားေတြထဲမွာပါျပီး သူ႕ကလည္း စာသိပ္မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ သူက ဘက္စကက္ေဘာ ကစားခ်င္လို႔ ေက်ာင္းေျပာင္းလာတာ။

အဲ့ဒီထဲမွာ Coach Carter ေျပာတဲ့ စကားေလးတခြန္းကိုနားလည္သြားလို႔ အဲ့ဒီကားကိုၾကိဳက္သြားတာပါ။ သူေျပာ
တာကေတာ့ (နားလည္သလို ဘာသာျပန္လိုက္တာပါ။ အတိအက်ေတာ့ ဟုတ္ဘူး။ ဆြဲေတြးလိုက္တာ။) အေမရိကားမွာ လူမည္းေတြအမ်ားၾကီးဘဲ ရွိပါတယ္တဲ့ အဲ့ဒီအထဲမွာ ၈၀% ေလာက္က ဒုစရိုက္မွဳေတြ၊ ဆင္းရဲ ဒုကၡေတြနဲ႔ ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနရပါတယ္တဲ့။ အားကစားသမားေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြရွိေပမယ့္ ျပႆနာ ေတြနဲ႔ပါတဲ့။ အဲ့ဒီလို ျဖစ္ရတာက ပညာမတက္လို႔ပါတဲ့။ အားကစားလုပ္တာ အေရးၾကီးပါတယ္တဲ့။ လုပ္လဲလုပ္သင့္သလို လုပ္လဲလုပ္ရပါမယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အသိၪာဏ္ေတြရွိဘို႔၊ အမွန္အမွားဆံုးျဖတ္နိုင္ဖို႔ ပညာတက္ေတြျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္ပါေသးတယ္တဲ့။ ပညာတက္မွ လူၾကားထဲမွာ လူရာ၀င္မွာ ျဖစ္လို႔ သူေက်ာင္းသား ေတြ အားကစားတစ္ခုထဲကို ထူးခၽြန္ေအာင္ၾကိဳးစာၾက၊ အေရးၾကီးတဲ့ အတန္းတင္စာေမးပဲြအတြက္လဲ ျပင္ဆင္ရမယ္တဲ့။

အဲ့ဒါကို မၾကိဳက္လို႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က အဖြဲ႔ကေနထြက္သြားပါတယ္။ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရတဲ့ ေမွာင္ခိုသြားလိုပ္တာ အတူလုပ္တဲ့သူ ကို္ယ့္ေရွ႕မွာ ေသသြားမွ။ ဆရာေျပာတာ သတိရျပီး ဆရာဆီကိုျပန္လာတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး Scholar ရသြားၾကတယ္ နာမည္ၾကီး တကၠသိုလ္ေတြမွာပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အရင္က ဖက္ဖူးေရာင္ဇာတ္လမ္းေလးကို ျပန္ျမင္မိပါတယ္ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကိုၾကည့္ျပီးေတာ့။ စကားမ်ားလြန္းအားၾကီးလို႔ အစပိုင္းမွာ စိတ္ညစ္ရေပမယ့္ ပညာယူတက္ရင္ ပညာေပးထားတဲ့ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာလဲ ေက်ာင္းသားတိုင္းကို ပညာတက္ ျဖစ္ေအာင္( စာတက္တာကို ေျပာခ်င္တာမဟုန္ပါဘူး။ ပညာတက္ျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။)၊ စာၾကိဳးစားေအာင္ တိုက္တြန္းသင့္သလို၊ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္တဲ့ သူေတြကိုလည္း အျပင္ကေန အျပင္စာေတြေလ့လာ သေဘာတရားေတြနားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားသင့္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ေရွးေရွးတုန္းကလို စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး အသိပညာရွာသလိုမ်ိဳး။ ျဖစ္ႏိုင္လို႔ရွိရင္ ပံ့ပိုးေပးခ်င္ၾကတဲ့ သူေတြ၊ ေျပာေပးခ်င္တဲ့လူေတြ ရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ ဘဲလို႔ ဒီကားေလးကိုၾကည့္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္မိပါတယ္။

ေနာက္ထပ္တစ္ခုက လူဦးေရ ၄၃၆ တဲ့ အဲ့ဒီကားေလးက ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လို႔ ရိုးရိုးေလးေတြးရင္ ရပါတယ္။
သူေျပာခ်င္တာက အဲ့ဒီထက္ပိုတယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။


ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းေလးက ဒီလိုပါ။ မင္းသားက ရြာေလးတစ္ရြာကို ေရာက္သြားတာပါ။ ရြာထိပ္မွာ အ၀င္နားက လမ္းမွာ ခ်ိဳင့္တစ္ခုထဲ ကားဘီး၀င္သြားလို႔ ရြာထဲမွာခဏ၀င္အိပ္ရာက စတာပါ။ အဲ့ဒီရြာေလးမွာ လူဦးေရ ၄၃၆ ေယာက္ဘဲရွိပါတယ္။ ရြာေလးကပတ္၀န္းက်င္ကေအးေဆးျပီး လူေတြက ေရွးဆန္ၾကတယ္။ နဲနဲေတာ့ ထူးဆန္တယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ ရြာမွာ ပဲြရွိတစ္ခုလုပ္ျပီး ရြာထဲက လူတစ္ဦးက ဇြဲၾကိဳးခ်ျပီးေသသြား
ေတာ့မွ ....

လူေတြကို စည္းမ်ဥ္းေဘာင္တစ္ခုနဲ႔ထားျပီး။ လူဦးေရ ၄၃၆ ထက္မပိုေအာင္ လုပ္ထားပါတယ္။ ဘယ္မွေျပာင္း ေရြ႕ခြင့္မရွိသလို၊ ထြက္ေျပးရင္ လည္းက်ိန္စာမိျပီး ...အရသာပ်က္ သြားမွာစိုးလို႔ပါ။ ဇာတ္လမ္းကို ၾကည့္ရတာ ေရွးရိုးစြဲေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ကလူေတြနဲ႔ နဲနဲဆင္ပါတယ္။ သူက ဘာသာေရးနဲနဲပါတယ္ထင္ပါတယ္ ႏွစ္ခါေလာက္ဘဲ ၾကည့္ရေသးလို႔ သိပ္ျပီး နားမလည္ေသးပါဘူး။ ဟဲဟဲ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ခ်က္ျခင္းနားမလည္တာ ကၽြန္မအားနည္းခ်က္ပါ။ အရင္တုန္းကေတာ့ ၾကိဳက္တဲ့ဇာတ္လမ္းဆို ၀ယ္ျပီး ခဏခဏျပန္ၾကည့္မွ နားလည္ပါတယ္။ နားမလည္မခ်င္း ျပန္ၾကည့္တက္ပါတယ္။ ေျပာရင္နဲ႔ လြဲကုန္ပါဘီ။ အဲ့ဒီကားေလးလဲ ေကာင္းပါတယ္။ မယံုရင္ ၾကည့္ ၾကည့္ပါ။ အခမဲ့ေၾကာ္ျငာပါတယ္ရွင္။

ဒီကားေလးက အခ်စ္ဇာတ္ျမဴကားေလးပါ။ အပ်ိဳၾကီးေတြအေၾကာင္းရိုက္ထားတာပါ။ တကယ္ႏွစ္သက္တဲ့သူနဲ႔ က်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲအလဲြေတြနဲ႔ ၾကံဳၾကံဳ၊ ေပါင္းဖတ္ ျဖစ္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ သူ႔မွာပါတဲ့ ဇာတ္၀င္ခန္း အခ်ိဳ႕အတိုင္းေတာ့ ျမန္မာယဥ္ေက်းမွဳနဲ႔မညီတဲ့ အခန္းေတြပါ၀င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သစၥာေတာ့ ေစာင့္သိလို႔ရပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္ေလးဘဲယူျပီး က်န္တာကို ျမန္မာမွဳျပဳလိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။

ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းေလးက ဒီလို။
အပိ်ဳၾကီးတစ္ေယာက္ပါ။ အခ်စ္စစ္ေတြ႔ဖို႔ ရည္မွန္းထားျပီး စိတ္ၾကိဳက္ေရြးေနတာနဲ႔ အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ေနတာပါ။ ရုပ္အလွၾကိဳက္သလိို၊ စိတ္ရင္ေကာင္းတာ၊ ၀ါသနာတူတာေလးကိုလဲ သေဘာက်တာမို႔ ေရြးရင္ အဆင္မေျပနဲ႔ အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ေနတာပါ။ ေနာက္ဆံုး အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းရင္သေဘာက်ေပမယ့္ အဆင္ကမေျပ ခဏခဏလြဲနဲ႔ ေနာက္ဆံုးခန္းမွာ သူအၾကိဳက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ကို အပ်ိဳၾကီးက အရမ္းၾကိဳက္လို႔ အခါ (၂၀) ေလာက္ၾကည့္ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ စကားေလးနဲ႔ ဘ၀တသက္တာ လက္တြဲေဖာ္အမွန္ကို ေတြ႔ရွိသြားပါေတာ့တယ္။ ကဲ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔သာေစာင့္ ေနာ္ ကိုဇူလိုင္ တေန႔ေတာ့ေတြ႕မွာေပါ့။ :P အခ်စ္စစ္ကို ေျပာတာပါ။


The Terminal ကားကေတာ့ ဇာတ္လမ္းအိမ္သိပ္မၾကီးတဲ့ တကယ့္အျဖစ္အျပက္ကို ရိုက္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ေလာက္က ျပင္သစ္ ေလဆိပ္မွာပိတ္မိေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္အၾကာင္းပါ။ နာမည္ၾကီး သရုပ္ေဆာင္ေတြပါရံုသာမက နာမည္ၾကီးဒါရိုက္တာ၊ ထူးျခားတဲ့ ဆက္တင္ခန္းနဲ႔ျပင္ဆင္ျပီး ရိုက္ထားတာပါ။
ေလယာဥ္ရံုအေဟာင္ထဲမွာ စက္ေလွကား ၃ စင္းတပ္ျပီး ဆက္တင္ကို ေလဆိပ္အတုလုပ္ရိုက္ထား တာပါ။ မထင္ရေလာက္ေအာင္ ခမ္းနားပါတယ္။ အဲ သရုပ္ေဆာင္ေတြကလည္း ေတာ္ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီအထဲမွာ စိတ္ဓါတ္ျပင္းထန္ျပီး ယံုၾကည္မွဳရွိတဲ့ Victor ဆိုတဲ့ဇာတ္ေကာင္ကို သိပ္သေဘာက်လို႔ စိတ္ဓါတ္က်ရင္ သူ႕ကို သြားျပီး သတိရလိုက္တယ္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ အဆင္ေျပေအာင္ေနတက္ရမယ္လို႔။ ဘ၀ကို ျပန္ေသာက္ႏို္င္ရမယ္လို႔။

ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းက Victor ကသူ႔အေဖ ဆႏၵအရ New York က ဟိုတယ္တစ္ခု ဂီတပညာရွင္တစ္ေယာက္ ကိုလာေတြ႔တာပါ။ သူ New York ေရာက္တဲ့ေန႔မွာဘဲ သူ႔ႏိုင္ငံက စစ္ျဖစ္လို႔ Passport ေတြအားလံုးကို ခဏပိတ္ထားတာေၾကာင့္ Immigration ကေပးမ၀င္လို႔ ျမိဳ႕ထဲ၀င္လို႔မရသလို သူ႕ႏိုင္ငံလည္း ျပန္သြားဖို႔ ေလယာဥ္မရွိဘဲ။ Terminal ထဲမွာပိတ္မိေနတာ အေတာ္ဒုကၡေရာက္တာကို ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲရင္ဆိုင္ႏိုင္ရံုသာမက၊ သူငယ္ခ်င္း၊ အလုပ္နဲ႔ ခ်စ္သူေတာင္ရသြားတာေလးကိုရိုက္ျပ ထားတာပါ။ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေလးေတြ၊ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ေလးေတြ၊ ရိုးသားမွဳေလးေတြ တင္ျပထားတာပါ။ ၾကည့္ျပီးရင္ၾကိဳက္သြားမယ္ထင္ပါတယ္။

ပါးစပ္နဲ႔တက္တာ တရားမ၀င္ဘူးလို႔ ေျပာပါသျဖင့္ လက္နဲ႔ အဲ စာနဲ႔ တက္ပါ့မယ္ရွင့္။
၁) ေမပ်ိဳ။
၂) ကိုမာန္လွိုင္းငယ္။
၃) မိုးခ်စ္သူ။
၄) ကိုပီေက။(ေရးစရာေတြ မ်ားေနတဲ့ကိုပီေက ကို အိမ္စာအသစ္ေပးတာပါ။)
၅) မွ်ားျပာ။(ကာတြန္းကားဘဲ ၾကည့္ရင္ ကာတြန္းကာအေၾကာင္းဘဲ ေရးေပးေနာ္။)

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

ကၽြန္မၾကည့္ရင္မ်ားေသာအားျဖင့္ အစားေသာက္အစီအစဥ္ေတြ ၾကည့္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ဟိုေန႔ကလည္း အစားအေသာက္အစီအစဥ္ ၾကည့္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို တရုတ္အစီအစဥ္က မိေက်ာင္းသားခ်က္စားတာ လာပါေရာ။ တရုတ္ေတြ အစားအေသာက္နဲ႔ ပက္သက္ျပီးအထူးအဆန္းေတြ စားတက္တာသိပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကၾကားဖူးတယ္ ျမစ္ၾကီးနားဘက္က တရုတ္ေတြ ေတာလိုက္ရင္ ေမ်ာက္ေတြဖမ္းခိုင္းျပီး ေမ်ာက္အရွင္ကို လည္ပင္းလွီးျပီး ေမ်ာက္ေသြး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေသာက္တာ။ ေမ်ာက္အရွင္ကို မ်က္ႏွာျပင္ ေဖါက္ထားတဲ့ စားပဲြခံုေအာက္မွာ ၾကိဳးတုပ္၊ စားပြဲခံုေပၚကေန ဓါးထက္ထက္နဲ႔ ေမ်ာက္ဦးေခါင္းခြံကိုလွီးထုတ္ျပီး ေမ်ာက္ဦးေႏွာက္ကို အရက္နဲ႔ ျမည္းတာေတြ။ တရုတ္ေတြ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ သိပ္စားတက္ၾကတာသိပါတယ္။

ဒါေတြက ေတာထဲမွာပါ။ အခုဟာ အစီအစဥ္မွာျပတာေတာ့ သိပ္ျပီးမေကာင္းဘူး ထင္ပါတယ္။ ေျပာမယ္ေနာ္ မိေက်ာင္းေပါက္စေလးေတြကို သီသန္႔ေမြးထားတာပါ။ အဲ့ဒီထဲက အရွင္တစ္ေကာင္ကိုယူ ေရေႏြး က်က္က်က္ဆူ ထဲကိုထည့္၊ နဲနဲေလာက္ၾကာေတာ့ ျပန္ဆယ္။ ျပီးေတာ့ ရင္ဘက္ကေနစျပီးခြဲတယ္။ ျပီးေတာ့ အေရခြံခြာတယ္။ မိေက်ာင္းက အေရခြံခြာေတာ့ ေျခေတြ၊ လက္ေတြလွဳပ္ေနပါေသးတယ္။ နာလြန္းလို႔ထင္ပါရဲ႕။ နာလြန္းလို႔ မလွဳပ္ႏိုင္လို႔သာ က်ိတ္ခံေနပံုရတယ္။ အဲ့ဒါကိုလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ရိုက္ျပေသးပါတယ္။

ျပီးေတာ့ မိေက်ာင္းျမီးကိုျဖတ္ လွလွပပေလးလွီျပီး၊ စြတ္ျပဳတ္လုပ္ထားတယ္။ မိေက်ာင္းျမီွးေလးက ပန္ကန္ထဲမွာ ပန္းပြင့္ပံုစံနဲ႔ လွလွေလး။ ျပီးေတာ့ မိေက်ာင္းသားကို အေျမာင္းလိုက္ လႊာျပီးလွီလိုက္ပါတယ္။ အသားေတြလွီးေနတုန္း မိေက်ာင္းအသားက တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ နာလို႔ထင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူကို ဒီအတိုင္း အစိမ္းစားၾကည့္ပါတဲ့။ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူက နဲနဲေၾကာက္တဲ့ပံု ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေကာက္ျပီးေတာ့၀ါးလိုက္ေသးတယ္ ျပီးမွ ေၾကာက္လို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕ ျပန္ေထြးလိုက္တယ္။

သူမို႔လို႔ စားရက္တယ္။ ကို္ယ့္ေရွ႕မွာ အရွင္လတ္လတ္ကို သတ္ျပီး ကိုယ့္ကိုစားခိုင္းတာ သူမို႔လို႔။ အထူးအဆန္းေတာ့ အထူးအဆန္းပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြကိုအသက္နဲ႔ ပက္သက္ျပီး သိပ္အေလးထားစရာ မလိုဘူးလို႔ ေျပာလိုက္သလိုပါဘဲ။ တရုတ္အစားအစာေတြ ကၽြန္မလည္း ၾကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ရက္စက္ တာေတာ့လြန္ပါတယ္။ အစားအေသာက္ေလးတစ္ခုအတြက္ ဘာမွမၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ေလာဘၾကီးျပီး ကိုယ့္၀မ္းအတြက္ဆို ဘာမွမၾကည့္တက္၊ ဘယ္သူမွ မ်က္ႏွာမေထာက္တက္တဲ့ အက်င့္ေတြ အဲ့ဒီလို ကေနစတာပါ။ အဲ့..ဒါနဲ႔ေတာင္..... ဆက္ေျပာရင္ မေကာင္းေတာ့လို႔...။

အစားအေသာက္ကို သိပ္ျပီး ဇီဇာျခည့္တာလည္း ငရဲၾကီးပါသတဲ့။ ဒီေန႔ေတာ့ ငရဲၾကီးတဲ့အေၾကာင္းဘဲ ေျပာေနတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႔ပါ။ ရွားပါးသတၱ၀ါေတြကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ဒီလိုအစီအစဥ္ကေန ျပသတာလြန္ပါတယ္။ သိပ္ျပီးသတၱိမရွိခ်င္ ေနပါ။ ေလာဘထိန္းႏိုင္ရံု ေလာက္၊ အစာ၀ရံုေလာက္၊ ၾကည့္ေကာင္းရံုေလာက္ဆို ေတာ္ပါဘီ။(လူမ်ိဳးေရး ကိုအဓိကေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အစားက်ဴးတာကို အဓိကေျပာခ်င္တာပါ။ လူမ်ိဳးေရကို ထိခိုက္သလိုျဖစ္သြားရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ အစားအထူးအဆန္းစားေသာ လူမ်ားကို သာရည္ရြယ္ျပီးေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

ႏွင္းဆီ
ႏွင္းဆီ
အနီလား
အ၀ါလား
အျဖဴလား
ပန္းေရာင္လား
မဟုတ္ဘူး
ႏွင္းဆီပါတဲ့။

ႏွင္းဆီ
အဆိပ္ျပင္းလား
ပိုးကိုက္ေနလား
ဆူးေတြနဲ႔လား
မဟုတ္ဘူး
ႏွင္းဆီပါတဲ့။

ႏွင္းဆီ
ႏွင္းဆီ
ႏွင္းဆီ
ျဖဴ၊ နီ၊ ၀ါ
အေရာင္ေျပာင္းလဲ
ႏွင္းဆီပါဘဲ။

အဆိပ္ေတြနဲ႔ေျပာလဲ
ႏွင္းဆီပါဘဲ။
မာနၾကီးတယ္ေျပာလဲ
ႏွင္းဆီပါဘဲ။
အသံုးမက်ဘူးေျပာလဲ
ႏွင္းဆီပါဘဲ။
အျမင့္မွာထားလဲ
ႏွင္းဆီပါဘဲ။
လမ္းေဘးမွာေပါက္လဲ
ႏွင္းဆီပါဘဲ။

ရနံ႔ေမႊးလဲ ႏွင္းဆီဘဲ။
လွလဲ ႏွင္းဆီ
မလွလဲ ႏွင္းဆီပါဘဲ။
အဆိပ္သင့္လဲ
ႏွင္းဆီ။
အဆိပ္မသင့္လဲ
ႏွင္းဆီ။
ႏွင္းဆီမို႔
ႏွင္းဆီျဖစ္ေနလို႔...

ႏွင္းဆီနီနီ။

ကၽြန္မလား စိတ္ညစ္ရင္ ေလွ်ာက္လုပ္တက္တယ္။ စိတ္ညစ္ရင္ မုန္႔စားတယ္။ ေတြ႕တဲ့မုန္႔ေတြအကုန္စားတယ္။ မရွိရင္ ၀ယ္စားတယ္။ အိတ္ထဲမွာ ရွိသမွ်ကုန္ေအာင္ မုန္႔၀ယ္စားလိုက္တယ္။ ေပးသမွ်မုန္႔ဖိုးေတြကို အိမ္ကို မလိမ္ခ်င္လို႔ အကုန္မုန္႔၀ယ္စားတယ္။ သူမ်ားမုန္႔စားေနတာေတြ႕ရင္လဲ အရွက္မရွိေတာင္းစားတက္ပါတယ္။ ကိုယ္မုန္႔စားေနရင္ေတာ့ မုန္႔မကုန္မခ်င္း ဘယ္သူ႕ကိုမွမၾကည့္ဘူး။ မုန္႔ေတာင္းစားမွဆိုးလို႔။

အိမ္မွာ စိတ္ဆိုးရင္ ရွိသမွ်မုန္႔ေတြကို အကုန္စားပစ္တယ္။ အရမ္း စိတ္ဆိုးရင္ ရယ္တယ္။ တ၀က္တပ်က္ စိတ္ဆိုးရင္ စကားမေျပာဘူး။ စိတ္နာသြားရင္ေတာ့ အဲ့ဒီလူကို ျပံဳးျပံဳးေလးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ခင္ရင္ မုန္႔၀ယ္ေၾကြးခိုင္းတယ္။ မ၀ယ္ေၾကြးရင္ ဘလက္လစ္ထဲ သြင္းလိုက္တယ္။ အဲ ကိုယ့္ကို တစ္ခါမုန္႔၀ယ္ေၾကြးဖူးရင္ ေနာက္ကို ကိုယ္ကဘဲ အျမဲမုန္႔၀ယ္ေၾကြးတယ္။

ကိုယ္အကူအညီေတာင္း လို႔မေပးရင္ စိတ္မဆိုးဘူး။ သူကို ျပန္ျပီးမ်ားမ်ား ကူညီလိုက္တယ္။ ကူညီတယ္ဆိုတာ ဘာလဲသိေအာင္လို႔။ သေဘာတရားနားမလည္တဲ့ သူေတြနဲ႔။ စိတ္ေကာင္းမရွိတဲ့သူေတြကို စိတ္ေကာင္းဘယ္လိုထားရသလဲ သင္မေပးေတာ့ သူတို႔ ငရဲသြားမွ မုန္႔ဟင္းခါး မေကၽြးလဲ လိုက္ပို႔လိုက္ ေတာ့မယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ နတ္ျပည္သြားမယ္။ ဟဲဟဲ

စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သူေတြကုိ စိတ္ဆိုးေနပါသျဖင့္ စိတ္ထဲရွိရာေလွ်ာက္ေရးထားပါသည္။ သည္းခံျပီး ဖတ္ၾကပါ။

ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တိုင္ၾကီး နီးလာပါျပီ။ ေအးျပီး၊ ျမဴေတြေ၀ေနတက္တဲ့ ေနရာတိုင္းကို ကၽြန္မအရမ္းႏွစ္သက္ တက္ပါတယ္။ အညာသူျဖစ္ေပမယ့္ ႏွင္းေတြေ၀တာဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ မျမင္ဖူးတဲ့ႏွင္းေတြကို မွန္းျပီးေပ်ာ္တက္ပါတယ္။ ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တိုင္ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးတာေလး အမွတ္တရေရး လိုက္ခ်င္လို႔ပါ။

ကၽြန္မဆယ္တန္းႏွစ္က မႏၱေလးမွတက္တာပါ။ အဲ ႏို၀င္ဘာဆိုေတာ့ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲၾကီးနီးျပီေပါ့။ တန္ေဆာင္တိုင္ဆိုေပမယ့္ ေတာင္ၾကီး၊ အင္းေလး၊ ပင္းတယ ဘုရားဖူးလို႔ေျပာရင္လည္းရပါတယ္။ အေဒၚေတြက ေစ်းထြက္တာဆိုေတာ့ ေစ်းပိတ္ရက္ေတြကိုအျမဲ ဘုရားဖူးထြက္တက္ၾကေပမယ့္။ ကၽြန္မကေတာ့
ဆယ္တန္းမို႔ ဘယ္ေတာ့မွလိုက္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ဒီတခါေတာ့ ပူဆာလြန္းလုိ႔၊ ျပီးေတာ့ ဒီတစ္ခါမေခၚရင္ အရမ္းစိတ္
ဆိုးမယ္ေျပာလို႔။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကားထြက္ခါနီးမွ အဖြားက က်ဴရွင္မွာလာေခၚျပီး၊ အ၀တ္အစား ေတြ အျမန္ထည့္ျပီး လိုက္ခဲ့ရတာပါ။

လိုက္ခြင့္ရလို႔ အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ အစက ကၽြန္မလိုက္ဖို႔ အစီအစဥ္မရွိလို႔ သြားမဲ့ကားက နဲနဲက်ပ္သြားပါေရာ။
ဆန္နီကားေလးမွာ လူ ၁၅ ေယာက္။ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကပါေတာ့ ဘယ္ေလာက္က်ပ္မလဲလို႔။ အားလံုးက အပ်ိဳေပါက္ေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ကၽြန္မအစ္မရယ္၊ အေဒၚေတြရဲ႕ဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြရယ္၊ ကၽြန္မအေဒၚေတြ ရယ္၊ အေဒၚကေလးေတြရယ္။ သြားတာကေတာ့ ကားကႏွစ္စီး။ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို မွန္လံုကားနဲ႔။ မွန္လံုကားဆိုေတာ့ လူကသိပ္မဆန္႔ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ဆန္နီကားေပၚမွာ မႏၱေလးကစထြက္ကတည္းက သီခ်င္းေတြေအာ္ဆိုလာတာ ခဏနားတဲ့အခ်ိန္ဘဲရပ္ၾကတယ္။ ေကာင္မေလးေတြခ်ည္းပါတဲ့ ကားဆိုေတာ့ လမ္းမွာေတြ႔သမွ်ကားေတြက ေနာက္သြားၾကတာေပါ့။

မိတၳီလားကို၀င္ေပမယ့္ အိမ္ကိုမ၀င္ျဖစ္ဘူး။ ေတာင္အတက္ကိုေနာက္က်မွာဆိုးလို႔ပါ။ အဲ သာစည္ကထြက္ ကတည္းက ေတာင္ စတက္ရပါျပီး။ ဦးေလးကေမျမိဳ႕အတက္ေတာင္ ေမာင္းဖူးတာမဟုတ္ဘဲ၊ ေတာင္ၾကီးကို တက္လို႔ အားလံုးကစိတ္ပူေနတာ။ သတိနဲ႔ေမာင္းေနေတာ့ ကေလာျမိဳ႕ကို ေရာက္ေတာ့ ည ၉ နာရီေက်ာ္ေနျပီ။
ေတာင္ၾကီးဘက္ကို ဆက္သြားဖို႔လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ပါလာတဲ့လူေတြက ကေလးေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးခ်ည္းမို႔ လမ္းမွာတစ္ခုခု ျဖစ္ရင္မလြယ္လို႔။ ကေလာျမိဳ႕အ၀င္က ထင္းရွဴးရိပ္ တည္းခိုခန္းမွာ ညအိပ္ရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ကေလးေတြမို႔ ဘာမွမသိလိုက္ေပမယ့္ အေဒၚေတြကေတာ့ အေတာ္ေခါင္းပူေနပါျပီ။ တည္းခိုခန္းကို လူအေယာက္၂၀ေက်ာ္နဲ႔ တည္ခိုခန္းခေတြကလည္း ပြဲေတာ္ရက္မို႔ေစ်းၾကီး၊ စားေသာက္ဆိုင္ ေတြကလည္း ေစ်းၾကီးနဲ႔ ဒီအုပ္စုၾကီးအဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ အေဒၚေတြကို အခုမွ ေက်းဇူးတင္ရေကာင္းမွန္းသိပါတယ္။

ကေလာမွညအိပ္၊ ေနာက္ေန႔မနက္ ၂နာရီေလာက္ကို ၄နာရီထြက္ႏိုင္ေအာင္ထျပီးျပင္ဆင္။ အိပ္ပုပ္ၾကီးတဲ့ ကၽြန္မဂ်ီက်ေတာ့တာပါဘဲ အေစာၾကီးထရလို႔။ အဲ့ဒီလိုသားအေစာၾကီး ထျပီးေတာင္ၾကီးကို မသြားခဲ့ရင္ ဒီေလာက္လွတဲ့ ကေလာရွဳခင္းေတြ ကၽြန္မေတြ႔ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မနက္ေစာေစာ ကေလာျမိဳ႕က အေတာ္လွေနတာပါ။ ကေလာကအထြက္မွာ ထင္းရွဴးပင္(ထင္းရွဴးေတာပါ)ေတြနဲ႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ႏွင္းေတြကလည္းက်ေနလိုက္တာ လမ္းေတာင္ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရဘူး။ ဦးေလးေတြက အႏၱရာယ္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ကားကိုေျဖေျဖေမာင္းေတာ့ ကၽြန္မတို႔က ရွုခင္းေတြကိုေကာင္းေကာင္း ၾကည့္လို႔ရတာေပါ့။ ရာသီဥတုကလည္း ေအးတာမွ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနတာပါဘဲ။ ကၽြန္မက အေလာအၾကီးနဲ႔ထြက္လာလို႔ အေႏြးထည္ တစ္ထည္တည္း ပါခဲ့တာ။ ခ်မ္းလြန္းလို႔ ေႏြးေအာင္ဆိုျပီး မွတ္မိသမွ်သီခ်င္းေတြကို ဆိုလိုက္တာ ေၾကာ္ျငာသီခ်င္းေတြေတာင္ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မက္မန္းျခံေတြလား ဘာေတြလဲမသိဘူး။ ျခံေတြကိုျဖတ္ျပီးေတာ့ ေတာင္ေပၚကအဆင္း ႏွမ္းပန္းေတြစိုက္ထားတဲ့ ကြင္းျပင္ၾကီးကိုလည္း ျမင္လိုက္ေရာ ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္သြားတာပါဘဲ။ ႏွမ္းပန္းေတြက တစ္ခင္းလံုး၀ါ ေနတာပါဘဲ။ ေရႊ၀ါေရာင္လမ္းထဲကို ကိုယ္ေရာက္သြားသလိုပါဘဲ။ Princess and Photographer ထဲကလို ပန္းခင္းထဲမွာဆင္ျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္ရင္ အေတာ္ေကာင္းမွာလို႔ ေတြးေပမယ့္ ေတာင္ၾကီကို မိုးမခ်ုဳပ္ခင္ေရာက္ေအာင္တက္ ရမွာျဖစ္လို႔ ကၽြန္မဂ်ီက်လို႔မရျပန္ပါဘူူး။

ဒါနဲ႔မနက္စာ စားတဲ့အခ်ိန္ေလာက္က်ေတာ့ ပင္တယကိုေရာက္ပါတယ္။ ပင္းတယေစ်းထဲမွာ နံနက္စာသြားစား
ေတာ့ လူအစည္ဆံုးရွမ္းေခါက္ဆဲြဆိုင္မွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲစားခဲ့ပါတယ္။ ရွမ္းျပည္မွာစားတဲ့ ေခါက္ဆြဲျဖစ္လို႔လား မသိပါဘူး သိပ္စားလို႔ေကာင္းျပန္ပါေရာ။ စားျပီးေတာ့ ေရႊဥမင္ဘုရားကို သြားဖူးခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာက္ေမာင္း လို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာက္တံုးၾကီးကို ထုလိုက္တာ ေမာင္းသံေတြထြက္လာကိုလည္း စမ္းၾကည့္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ပုဂံနဲ႔လမ္းေပါက္တယ္လို႔ နာမည္ၾကီးတဲ့ ေျမေအာက္ဥမင္ အ၀င္၀ကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေရႊဥမင္ဘုရားထဲမွာေတာ့ လက္ညွိဳးထိုးမလြဲ ဘုရားေတြက သပၸါယ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲၾကီး မွာ ေျဖႏိုင္ေအာင္လဲ ဆုေတြေတာင္ရတာ အေမာဘဲ။

ဘုရားဖူးျပီး အျပန္မွာ ပင္တယနာမည္ၾကီး သစ္ပင္ၾကီးေတြမွာ အမွတ္တရဓါတ္ပံုရိုက္၊ ျပီးေတာ့ ကြမ္လံုဆရာေတာ္ကိုဖူးဖို႔ ကြမ္းလံုဖက္ကို ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြမ္းလံုဘက္လမ္းမွာ ေတြ႔ရတဲ့ျမင္ကြင္းေတြက အေတာ္ထူးဆန္းပါတယ္။ အထူးဆန္းဆံုးကေတာ့ အိမ္ေတြပါ။ အိမ္ေတြက ေတာင္ေပၚေဒသလဲျဖစ္ မိုးလဲ အဲ့ဒီေလာက္သိပ္မရြာဘဲနဲ႔ ေျခတံရွည္အိမ္ေတြ ျဖစ္ေနတာရယ္။ ဘုရားခန္းကို အိမ္မၾကီးနဲ႔သပ္သပ္ခြဲျပီး အေဆာင္တစ္ေဆာင္ထုတ္ထားတာ အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြ ဘာသာေရးကို သိပ္ျပီးအေလးထားတယ္ဆိုတာ အလြယ္တကူသိျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ျခံၾကီးေတြက အေတာ္က်ယ္ျပီး အသီးပင္ေတြ၊ ပန္းပင္ေတြနဲ႔ အေတာ္ေလးေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမဲ့ပံုပါဘဲ။ မနက္ ေစာေစာျဖစ္ေနလို႔လားမသိပါဘူး အေတာ္မ်ားမ်ားက ေခါင္းေပါင္းေတြနဲ႔။ တရုတ္တဘတ္ေရာင္စံုေတြကို ေခါင္းမွာေပါင္းလို႔။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲက အတိုင္းပါဘဲ။

အဲ ကံမေကာင္းခ်င္စြာနဲ႔ ကြမ္းလံုေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးက မရွိလို႔ မဖူးခဲ့ရပါဘူး။ ဘုရားဖူးျပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ေပၚကေနၾကည့္ရင္ အေတာ္လွတဲ့ရွဳခင္းေတြကို အ၀ၾကည့္ျပီး ျပန္လာခဲ့ေပမယ့္ ကြမ္းလံုဆရာေတာ္ၾကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတဲ့အထိ မဖူးလိုက္ရလို႔ ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ကြမ္းလံုကျပန္ေတာ့ ေတာင္ၾကီးကိုတက္ဖို႔ထြက္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ အဲ ပင္တယနဲ႔ ေတာင္ၾကီးကသြားတဲ့လမ္း ကမတူဘူးထင္ပါတယ္။ ေတာင္ၾကီးသြားတဲ့လမ္းနဲ႔ ပင္းတယသြားတဲ့လမ္း ဆိုျပီး ေအာင္ပန္းျမိဳ႕မွာ လမ္းခြဲႏွစ္ခု ရွိပါတယ္။ ေအာင္ပန္းျမိဳ႕ ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ လမ္းဆံုနားက ထမင္းဆိုင္မွာဘဲ ေန႔လည္စား၀င္စားျပီး ေတာင္ၾကီးကို ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲ ေတာင္ၾကီးကို မ၀င္ခင္ နာမည္ၾကီး အင္းေလးကေရလည္ဘုရားကို သြားဖူးၾကပါေသးတယ္။ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးေတာ့ ဘယ္ကိုအရင္သြားရမွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။ အမွန္ဆို ေတာင္ၾကီးကို အရင္တက္ရမွာပါ။ အျပန္က်မွ အင္းေလးကို၀င္ဖူးရင္ အင္းေလးဘုရားေတြသာမက အင္းေလး၀န္းက်င္ကိုပါ ေလွ်ာက္လည္ ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ အင္းေလးကို အရင္၀င္လိုက္ပါတယ္။ စက္ေလွေတြစီးျပီး ဘုရားသြားဖူးရတာ အေတာ္ဘဲေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ သီခ်င္းေတြထဲကလို ကိုယ္ကေလွေပၚမွာ ဇင္ေယာ္ေလးေတြက ေလွေနာက္ကလိုက္လုိ႔၊ ကိုယ္ကို္တိုင္ ရုပ္ရွင္ရိုက္ေနတာက်ေနတာပါဘဲ :P။ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္းေမ်ာေတြကို အေသအခ်ာၾကည့္၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို အေသအခ်ာမွတ္။ အနဲဆံုး ပထ၀ီအတြက္ ကို္ယ္တိုင္ကြင္းဆင္းတယ္လို႔ မွတ္ျပီး၊ ျမန္မာစာအတြက္ စာစီစာကံုးေရးဖို႔ ကုန္ၾကမ္းရွာတယ္လို႔သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။

အဲ ေတာင္ၾကီးကိုမမွီမွာဆိုးလို႔ အေျပးအလႊားဘုရားဖူးျပီး ျပန္လာခဲ့ရတာ ဘယ္မွကိုေျခမဆန္႔ခဲ့ရဘူူး။ တစ္လမ္းလံုး အားလံုးနီးပါး အဆင္ေျပၾကေပမယ့္ ေတာင္တက္ေနာက္က်လို႔ ေတာင္ၾကီးကိုလည္း ေရာက္ေရာ တည္းစရာတည္းခိုခန္း လိုက္ရွာတာ လံုး၀ရွာလို႔မရသလို၊ ဘုရားေတြေပၚမွာပါ လူေတြျပည့္ေနပါတယ္။ ထမင္းဆိုင္ေတြအားလံုး လူျပည့္ေနလုိ႔ လူ ၂၀ေက်ာ္ ညစာစားဖို႔အတြက္အေတာ္ခက္ခဲေနပါတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲပဲ လမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုမွာ အဆင္ေျပစြာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔အုပ္စု ထမင္းစားဖို႔ အဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ အဆင္ေျပသြားတယ္ဆိုေပမယ့္ အားလံုးၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႔ ျပီးခဲ့ရတာပါ။ ထမင္းဆိုင္က ဘာမွမက်န္ ေတာ့လို႔ ၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႔စားလို႔ ရတာကိုဘဲ အားလံုးကေက်းဇူးတင္ေနၾကတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ထက္ ေနာက္က၀င္လာတဲ့ အုပ္စုကေတာ့ ဘာမွမက်န္ေတာ့လို႔ ျပန္သြားၾကပါတယ္။ ေတာင္းၾကီးမွာ တန္ေဆာင္တိုင္
ဆို အဲ့ဒီလိုဘဲျဖစ္တက္ပါသတဲ့။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြအားလံုး ေရာင္းစရာမက်န္ေအာင္ အားေပးတဲ့သူေတြ မ်ားပါသတဲ့။

စားစရာအဆင္ေျပေတာ့ ေနစရာအတြက္စိတ္ပူၾကရျပန္ပါေရာ။ မီးပံုးပ်ံလြတ္တဲ့ကြင္းကို သြားတဲ့သူေတြက လူလိွိဳင္းလံုးၾကီးလိုျဖစ္ေနတာ။ တစ္လံုးျပီးတစ္လံုး ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ရဲ႕လမ္းမၾကီးေပၚမွာ။ အဲ့ဒီႏွစ္က ဘိုျဖဴကို ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ခါတိုင္း ေလးျဖဴတို႔လာေနၾကဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔သြားတဲ့ ႏွစ္ကေတာ့ သူမလာဘူးတဲ့ေလ။ ကေလးေတြကေတာ့ စီတန္းလွည့္လည္ ေနတဲ့ လူေတြၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္ေနၾကေပမယ့္ လူၾကီးေတြက ညကိုဒီအတိုင္းကားေပၚမွာ ေကြးရေတာ့မယ့္ သေဘာရွိလို႔ စိတ္ပူေနၾကပါတယ္။ မထင္မွတ္ဘဲ ဦးေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရလို႔ သူအိမ္မွာ လုိက္တည္းခြင့္ရလို႔ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တုိင္ ကို အလည္သြားခ်င္ရင္ အရင္ဆံုး တည္းခိုခန္းရေအာင္ၾကိဳးစားသင့္တယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွ အသိေတြေျပာလို႔ သိခဲ့ပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ညကိုဒီအတိုင္းေနျပီးျပန္လာရႏိုင္တယ္တဲ့ေလ။
ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အသိနဲ႔ေတြ႔လို႔သာ မဟုတ္ရင္ အလြယ္ဘူး။

အ၀တ္ထုတ္ေတြလည္း ခ်ျပီးေရာအားလံုးက တညီတညြတ္တည္း မီးပံုးပ်ံသြားၾကည့္ၾကဖို႔ ျပင္ၾကပါတယ္။ ခ်မ္းေအးလြန္းတဲ့ ေတာင္ၾကီးေဆာင္းက မီးပံုးပ်ံလႊတ္တဲံ ေနရာကို သြားၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြနဲ႔ ေႏြးေနတယ္လို႔ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ တည္းတဲ့ေနရာက ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕အစေလာက္မွာပါ။ မီးပံုးပ်ံလႊတ္တဲ့ ေနရာက ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕အဆံုးနားမွာ။ ကၽြန္မလည္းသိပ္ေတာ့မမွတ္မိပါဘူး။ အားလံုးဟာ အိပ္မက္လိုျဖစ္ေနလို႔။ လူေတြမီပံုးပ်ံလႊတ္တဲ့ ေနရာကိုသြားေနလိုက္ၾကတာ၊ ကၽြန္မတို႔ကလည္း နီးနီးေလးေနမွာဘဲ ဆိုျပီး လူအုပ္ၾကီးနဲ႔
လိုက္သြားလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မီးပံုးပ်ံလႊတ္တဲ့ေနရာကို မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ ျပန္လွည့္မယ္လုပ္တုန္း အင္းေလးမွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ ညီညီတာတို႔ ေမာ္ဒယ္အုပ္စုကိုေတြ႔ေတာ့ သူတို႔ကိုလိုက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ မီးပံုးပ်ံလႊတ္တဲ့ ကြင္းထဲကို ေရာက္မွန္းမသိေရာက္သြား ပါတယ္။ ဟိုလည္းေရာက္ေရာ မိုးပံုးပ်ံေတြလႊတ္ဖို႔ မီးစာတိုက္ေနပါျပီ။ တစ္လံုးလႊတ္တာျပီးေအာင္ၾကည့္မယ္ ဆိုျပီး တစ္လံုးလႊတ္ျပီးတဲ့အထိ ေစာင့္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။

မီးပံုးပ်ံလႊတ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ရွမ္းအိုးစည္သံေတြညံေနတာပါဘဲ။ ကတဲ့သူက က၊ မီးပံုးပ်ံတက္ဖို႔ ၾကိဳးစားတဲ့ သူေတြက ၾကိဳးစား၊ ဒိုင္လုပ္တဲ့သူေတြကလည္း မိုက္ၾကီးနဲ႔ေအာ္။ ဘာေတြေအာ္ေနလည္း ေတာ့ မွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဆူညံေနတာပါဘဲ။ အားလံုးကေတာ့ မီးပံုးပ်ံတက္ဖို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္တၾကီးနဲ႔ ၾကိဳးစားေနၾကတာပါ။ ေအာ္ လူ႔ဘ၀ကလည္း မီးပံုးပ်ံလႊတ္ရသလိုဘဲလို႔ မဆီမဆိုင္ေတြးတက္တဲ့ ကၽြန္မေတာ့ ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။ မီးပံုးပ်ံၾကီးတက္သြားေတာ့ ထြန္းထားတဲ့မီးေတြနဲ႔ ေလထဲမွာလွေနလိုက္တာ။ ထည့္လိုက္တဲ့ မီးက်ည္ ေတြကလည္း ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းနဲ႔ ေပါက္လို႔။ ေအာက္ကလူေတြ ကလည္း သူတို႔ၾကိဳးစားခဲ့သမွ် ေလထဲကိုတက္ သြားတဲ့ မီးပံုးပ်ံၾကီးကို ၾကည့္ျပီး ၾကည္နူးေနလိုက္ၾကတာ။ ကၽြန္မတို႔ သြားၾကည့္တဲ့မီးပံုးပ်ံၾကီးက ဆင္ရုပ္ၾကီးလို႔
ထင္ပါရဲ႕။

အျပန္ေရာက္မွ ျပႆနာတက္တာပါ။ အသြားတုန္းကေတာ့ ဟိုေငးဒီေငးနဲ႔ ဘယ္လိုေရာက္လို႔ေရာက္သြားမွန္း မသိလိုက္ဘူး။ အျပန္ကေတာ့ အေတာ္နဲ႔ကိုတည္းတဲ့ေနရာကို ျပန္အေရာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ တည္းတဲ့ေနရာလည္း ေရာက္ေရာ အိပ္ရာထဲကို ၀င္ျပီးအိပ္လိုက္တာ အျပင္မွာေအးေနတာကိုတာင္ ေမ့သြားပါတယ္။ ေစာင္တစ္ထည္ကို လူ၃ေယာက္လုခ်ံဳျပီး ေကြးခဲ့ရတဲ့ ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တိုင္ည တစ္ညပါဘဲ။

ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ့ အားလံုးအမနက္စာကို နီးရာရွမ္းဆိုင္မွာစားလိုက္ျပီး။ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီဆိုင္က စာပဲြေတြကို ရွမ္းျပည္မွာရွိတဲ့ ျမိဳ႕နာမည္ေတြေပးထားတယ္ ဥပမာ- ဟိုပင္၊ ပင္ေလာင္း၊ ေညာင္ေရႊ၊ ေတာင္ၾကီး၊ အင္းေလး စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ကၽြန္မတို႔စားတဲ့စာပဲြ႕ ေတာင္ၾကီးပါ။ စားျပီး ေတာင္ၾကီးေစ်းပတ္လိုက္ ၾကျပီးမွ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕မွၾကိဳဆိုပါ၏ ဆိုတဲ့ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕အ၀င္ ေနရာကိုသြား၊ ၾကိဳးတံတားေပၚမွာ မွတ္တရဓါတ္ပံုရိုက္ျပီး ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ျပန္ဆင္း ေညာင္ေရႊလား၊ ေရႊေညာင္လား မသိေတာ့ဘူး အဲ့ ဒီမွာ ရွိတဲ့ ေရပူစမ္းမွာေရခ်ိဳးျပီး ေန႔လည္စားကိုေတာ့ အလာတုန္းက ၀င္စားျဖစ္တဲ့ ေအာင္ပန္းျမိဳ႕က ထမင္းဆိုင္မွာဘဲ ၀င္စားလိုက္ၾကပါတယ္။ အျပန္ကိုေတာ့ ဘယ္မွမ၀င္လို႔ မႏၱေလးကို ေနာက္ေန႔မနက္ ၆ နာရီေလာက္မွာ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

ေတာင္ၾကီးတန္းေဆာင္တိုင္အမွတ္တရကေတာ့ ဒီေလာက္ပါဘဲ။ အခြင့္ရွိရင္ ေတာင္ၾကီးကို ေနာက္ထပ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ သြားခ်င္ပါေသးတယ္။ ရွမ္းျပည္က ရွမ္းေခါက္ဆြဲေတြက ဘယ္ကရွမ္းေခါက္ဆြဲနဲ႔မွ မတူဘဲ အရမ္းစားလို႔ေကာင္းလို႔။ ရွုခင္းေတြက ပန္ခ်ီဆရာရူးေအာင္လွလို႔။ ရွမ္းေလးေတြ ရွမ္းမေလးေတြက ေခ်ာလို႔။(အဲ့ဒါကိုလည္း ခ်န္ထားလို႔ရဘူး)။ သေဘာေကာင္းၾကလို႔။ စကား၀ဲ၀ဲေလးေတြက သိပ္ျပီးနားေထာင္ ္ေကာင္းလို႔။ ရာသီဥတုကသာယာလုိ႔။ ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တိုင္က ေပ်ာ္စရာေကာင္းလို႔။ အင္းေလးမွာ ငါးထမင္းခ်ဥ္စားခ်င္ ေသးလို႔။ စတဲ့စတဲ့ အခ်က္ေတြေၾကာင့္ပါ။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

မီးေလးကတက္ထားတဲ့အၾကာင္း အေၾကြးတင္ေနတာ။ အမွန္ေတာ့ေရးမယ္ေရးမယ္ စဥ္စားေနတာ ဘယ္လို ညွစ္ညွစ္ဦးေႏွာက္ကေနထြက္မလာဘူးျဖစ္ေနျပန္ပါေရာ။ ကဲ ကဲ သိပ္ၾကာရင္ အေလးမထားဘူးျဖစ္ေရာ့မယ္။ ေရပါမယ္မီးေလးေရေနာ္။

ယံုတမ္းစကားတဲ့ အမွန္ေတာ့ ယံုတမ္းစကားေတြၾကားဘူးပါတယ္။ ယံုတမ္းစကားေတြက တစ္ခါတစ္ေလ အျပစ္မဲ့ သလိုျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနေပမယ့္။ တကယ္ယံုမိရင္ေတာ့ အျပင္းဆံုးအဆိပ္တခြက္ပါ။ ဥပမာ- ယံုတမ္းစကားေတြ ေျပာတက္တဲ့ ခ်စ္သူ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အျပင္မွာသာအျမဲေတြ႕ရလို႔ကေတာ့။ ယံုေအာင္ေျပာႏိုင္တဲ့ သူက ဆရာၾကီးလား၊ ယံုသြားတဲ့သူက တံုးလို႔လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယံုၾကည္မွဳကို အလြဲသံုးစားလုပ္တာတို႔၊ ေစာ္ကားတာတို႔ေလာက္ ဆိုးရြားတဲ့ အျဖစ္ ေလာကမွာရွိမယ္မထင္ပါဘူး။

ကၽြန္မကဘဲအလို႔လား၊ အယံုလြယ္လို႔လား၊ လူေတြကို သိပ္ျပီးရိုးရိုးေတြးထားလို႔လား မသိပါဘူး။ ခဏခဏ ယံုတမ္းစကားေၾကာင့္ အလဲလဲအကြဲကြဲနဲ႔ ယံုတမ္းစကားေတြၾကားမွာ က်ရွံဳးဖူးပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္ခါစ၊ နယ္မွာလဲ အိမ္ထဲအအိမ္ျပင္မထြက္ရံုမက ကၽြန္မေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က က်ဥ္းလို႔ လူေတြအေၾကာင္း သိပ္မသိေတာ့ ခဏခဏပညာေပးခံရပါတယ္။ တကယ္ယံုသြားရင္ေတာ့ စတာလို႔ ရယ္ရယ္
ေမာေမာ ေျပာတက္ၾကတဲ့လူေတြကို သိပ္မုန္းတာဘဲ။ နင္သိပ္တုံးလို႔ ခံရတာလို႔ ေျပာေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို သိပ္မုန္းတာဘဲ။

ကိုယ့္ရဲ႕ရိုးသားတဲ့ ခင္မင္မွဳေတြ၊ လူေတြေပၚမွာေလးစားတက္တဲ့ အက်င့္ေတြကို ယံုတမ္းစကားေတြၾကားမွာ အနည္းထိန္းသိမ္းေနရတယ္။ ယံုတမ္းစကားေတြေလွ်ာက္ေျပာ၊ ဒီယဥ္ေက်းမွဳကိုျမတ္ႏိုးေနတဲ့ လူတစ္စု၊ ေနာက္လာမဲ့မ်ိဳးဆက္သစ္။ ဆက္ျပီး မေတြး၀ံ့ေအာင္ဘဲ။ ယံုတမ္းစကားဟာ လိမ္တာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာလဲ။ ယံုတမ္းစကားက လိမ္တာမဟုတ္ေပမယ့္ ။ ယံုတဲ့သူရွိရင္ မုသားေျမာက္သြားေရာ။ ကံငါးပါးထဲက တစ္ပါးက်ိဳးေရာ။ အဲ့ဒါေတာင္ ငါသိပ္ေတာ္ေနတယ္လို႔ ထင္တဲ့သူေတြရွိေသးလို႔ အံ့ၾသေနရတယ္။

ယံုတမ္းစကားေတြသံုးျပီး လက္တစ္လံုးျခားျပီး လိမ္ခ်င္ၾကတဲ့သူေတြလည္းရွိတယ္။ အဲ့ဒါကို သူတို႔ကလိမၼာပါးနပ္
တာဆိုဘဲ။ ျပီးေတာ့ ယံုတမ္းစကားေတြက သူမ်ားေတြစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေျပာေပးတာပါတဲ့။ သူမွာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိပါဘူတဲ့။ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ေတာ့ လိမ္တာကိုၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ျပန္လိမ္ေနတာ။ အဲ အဲ့ဒီလိုျမင္တယ္။

ကေလးေတြကို ယံုတမ္းစကားမေျပာပါနဲ႔။ ရိုးရိုးသားသားေန ခ်င္တဲ့သူကို၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတဲ့သူ ေတြကို ယံုတမ္းစကားေတြမေျပာမိပါေစနဲ႔။ ေျပာမိလို႔ယံုသြားရင္ ကံငါးပါးကို ကိုယ္ကက်ိဳးေရာ။ သူလည္း ကိုယ့္ကို အထင္ေသးရံုသာမက ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္က်င့္သိကၡာလည္းက်၊ ကို္ယ့္တရားကိုယ္ျဖတ္လို႔ တရားကိုယ္နဲ႔ မကပ္ျဖစ္ျပီး ငရဲနဲ႔နီးပါတယ္။ သစၥာဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေအာင္ေတာ့ပါဘူး။
(ယံုတမ္းစကားေတြကို ယံုမိလို႔ခဏခဏ ဒုကၡေရာက္လြန္းလို႔ ရင္နာနာနဲ႔ ေရးထားတာပါ။ မီးေလးက ေပ်ာ္ရေအာင္ရည္ရြယ္ေပမယ့္။ အရယ္ရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ျခိမ္းေျခာက္စာ ျဖစ္သြားရင္ခြင့္လႊတ္ပါ။ သိပ္ျပီးမုန္းလြန္းလို႔ ေရးလိုက္တာ။ ေပ်ာ္စရာေတြျဖက္စီးတဲ့ သူျဖစ္ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ သူမ်ားေတြလို မေရးတက္တာလည္းပါဘာတယ္ရွင္။)
ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

ဒီကိုေရာက္ခါစက ေစ်းၾကီး ဘယ္နားရွိမွန္းမသိလို႔ စူပါမားကတ္ေတြမွာဘဲ ၀ယ္စားျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း မွ Sandakan Central Market ကိုေတြ႔တာပါ။ Sandakan ရဲ႕အၾကီးဆံုးေစ်းၾကီးျဖစ္သလို ပတ္၀န္းက်င္ေဒသေတြ အတြက္အဓိကအားထားရာ ေစ်းကြက္တစ္ခုလည္းျဖစ္၊ ပင္လယ္စာေတြေပါေပါ မ်ားမ်ား ရႏိုင္တဲ့ေနရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ျမန္မာလို ေစ်းၾကီးလို႔ လြယ္လြယ္ေခၚပါတယ္။ ပင္လယ္နဲ႔ ကပ္ရပ္ရွိသလို၊ ပင္လယ္ေလ တျဖဴးျဖဴးနဲ႔ပါ။ အဲ ေစ်းၾကီးကိုစသိကတည္းက စူပါမားကတ္ေတြကို သိပ္ျပီးမ သြားျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေစ်းၾကီးထဲမွာသာ ၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မေတာ့ တေန႔ထက္တေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ တူတဲ့အစား အေသာက္ေတြကို ရွာေဖြေလေတြ႔ရွိေလ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဒီမွာ ငါးဖယ္မရွိလို႔ ငါးဖယ္လံုးစားလို႔မရေတာ့ဘူးလို႔ထင္ထားတာပါ။ စူပါမားကတ္ေတြမွာေတာ့ fish ball ေတြရေပမယ့္ ငါးဖယ္လံုးလို စားလို႔မေကာင္းလို႔ သိပ္မၾကိဳက္ပါဘူး။ သူကဂ်ံဳေတြမ်ားလို႔ ဖြယ္ဖြယ္ၾကီး သိပ္ျပီးစားလို႔မေကာင္းပါဘူး။ အဲ့ တစ္ေန႔ ေစ်းပတ္ရင္နဲ႔ ပဲျပားေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ ေဒသလုပ္ fish ball ေတြသြားျပီးေတြ႔ပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ စမ္းျပီးစားၾကည့္မယ္ဆိုျပီး ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။

အိမ္ေရာက္လို႔ ငါးလံုးကိုခ်က္စားၾကည့္ေတာ့ အေတာ္စားလို႔ေကာင္းပါတယ္။ ေၾကာ္စားေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးေလးစားလို႔ေကာင္းျပန္ပါေရာ။ ပဲျပားေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာဘဲ ငါးလံုးအစို၊ ငါးျပားေၾကာ္ျပီးသားေတြ ေရာင္းလို႔ အျမဲပဲ ၀ယ္စားျဖစ္ပါတယ္။ ေရခဲေသတၱာထဲထည့္ျပီး ထားရင္ၾကာၾကာခံျပီး ခ်က္စားရင္လည္း လြယ္လြယ္ဟင္းျဖစ္လို႔ ေစ်းသြားတိုင္း ငါးလံုးေရာ၊ ငါးျပားေၾကာ္ေရာ ၀ယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ငါးျပားေၾကာ္ကိုေတာ့ ပါးပါးလွီးျပီး ေဂၚဖီ၊ ၾကက္သြန္၊ သံပရာသီး၊ ငရုပ္သီးတို႔နဲ႔ သုတ္စားရင္ အသုတ္တစ္ခြက္အျဖစ္ ဟင္းမိန္လွပါတယ္။

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလဆိုေတာ့၊ တစ္ေန႔ရွာေဖြရင္း ငါးေရာင္းတဲ့ေစ်းတန္းဘက္ကိုေရာက္ေတာ့ ငါးေတြ လိုက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ငါးဥေတြေတြ႔လို႔ ေကာင္းမယ္ထင္ျပီး ၀ယ္ျပီးလုိက္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ခ်က္စားၾကည့္
ေတာ့စားလို႔ေကာင္းရံုသာမက ညွီလည္းမညွီလို႔ ေနာက္ပိုင္းေစ်းသြားရင္ အဲ့ဒီဆိုင္မွာငါးဥ အျမဲ၀ယ္ျဖစ္ပါတယ္။
တရက္ငါးဥသြား၀ယ္ရင္ ေစ်းခံုေပၚမွာ ဆူးေတာင္ေတြေတြ႔လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ငါးမန္းဆူးေတာင္ေတြပါတဲ့။ ငါးမန္းဆူးေတာင္ဟင္းခ်ိဳအတြက္ ဆိုင္ေတြကမွာထားလို႔ လုပ္ေပးထားတာပါတဲ့။

ေနာက္ျပီးေဘးနာက အသားျဖဴျဖဴေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြကလည္း ငါးမန္းအသားေတြပါတဲ့။ ငါးလံုး လုပ္တဲ့ ငါးမန္းသား ေတြပါတဲ့။ ခ်က္စားရင္ေတာ့ ျမန္ျမန္အသားေတြေၾကလြယ္လို႔ သိပ္ျပီးစားေကာင္းပါဘူးတဲ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒီကလူေတြက အဲ့ဒီေပ်ာ့ေပ်ာ့အသားေတြကို ငါးလံုးလုပ္ျပီးေရာင္းပါသတဲ့။ ဆိုင္ေတြမွာေရာင္းတဲ့ ကင္စားတဲ့ ငါးမန္းသားကေတာ့ ဒီမွာဆိုျပီး ဆိုင္ရွင္သိမ္းထားတဲ့ ငါးမန္းသားေတြကိုထုတ္ျပပါတယ္။ သူကနဲနဲမာျပီး ခ်က္စားရင္ ၾကက္သားလိုစားလို႔ေကာင္းပါသတဲ့။ စားၾကည့္ပါလားလို႔ ဆိုင္ရွင္ကေျပာလို႔ ကီလို၀တ္ ေလာက္၀ယ္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ငါးဖယ္လံုးလုပ္တယ္ဆိုတဲ့ အသားကိုလည္း စမ္းျပီးစားၾကည့္မယ္ဆိုျပီး နဲနဲ၀ယ္
လိုက္ပါတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ငါးလံုးလုပ္တဲ့အသားကို ခ်က္ျပီးျမည္းၾကည့္ေတာ့ အရသာကခ်ိဳျပီး အသားကလည္း သိပ္ျပီးမေက်ဘဲ ျမန္မာျပည္က ငါးၾကင္လိုျဖစ္သြားျပပါတယ္။ အဲ ထမင္းပြဲျပင္ျပီး စားမယ္ၾကေတာ့မွ ျပႆနာကစပါေတာ့တယ္။ အစက ငါးလံုးေတြစားတုန္းကလည္း ငါးမန္းသားမွန္းမသိဘူး၊ အခုလည္း ငါးအသား
ဆိုျပီးစားရင္လည္း ဒီေလာက္ဆိုးမွာမဟုတ္ဘူး။ အခုဟာက စားမယ္လို႔ ထမင္းလုပ္သြင္းလိုက္တိုင္းကို မ်က္စိထဲမွာ Jaw ကားထဲကငါးမန္းပံုၾကီးဘဲ မ်က္စိထဲမွာျမင္ျမင္လာပါတယ္။

မ်က္စိထဲမွာျမင္လာေတာ့ အေတာ္နဲ႔စားလို႔မ၀င္ဘူး။ ပါးစပ္ထဲေရာက္ေတာ့လည္း ၾကက္သီးထေနျပန္ပါေရာ။ တစ္ခါ၀ါးျပီးတိုင္း ၾကက္သီးတစ္ခါထေနပါတယ္။ ဟဲ ဟဲ ၾကက္သီးထလို႔ မစားဘူးေတာ့မထင္နဲ႔ ထမင္းေတာ့ ျပန္းေအာင္ဆက္စားပါတယ္။ လူဆိုတဲ့သတၱ၀ါဘဲဟာ ကိုယ့္ကိုသာ သူမ်ားစားမွာသာေၾကာက္တာ ကိုယ္က သူမ်ားကိုစားရင္ေတာ့ စားလို႔ျမိန္ေအာင္စားလိုုက္ပါတယ္။ :D

ေနာက္ထပ္က်န္ေနေသးတဲ့ ငါးမန္းသားေတြကိုေတာ့ တင္ပူရာမွဳန္႔နဲ႔ေၾကာ္စားေတာ့လည္း စားလို႔ေကာင္းျပန္ပါ
ေရာ။ ခ်က္စားေတာ့လည္း ဆိုင္ရွင္ေျပာလိုက္သလို ၾကက္သားလိုအသားက မာမာေလးနဲ႔ စားလို႔ေကာင္း ျပန္ေရာ။ :P ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ ငါးမန္းသားစားလို႔ေကာင္းမွန္းသိေတာ့ ထပ္၀ယ္စားမယ္လို႔ ေတးထားလိုက္ ပါတယ္။ စားေနၾကျဖစ္သြားရင္ Jaw ပံုၾကီးလည္း မ်က္စိထဲ၀င္လာမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ :D ငါးမန္းဆိုလံုး၀ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး (ကုန္းေပၚမွာ)။ ေတြ႔လို႔ကေတာ့ ခ်က္စားပစ္မယ္ ။ :P


ဒါကေတာ့ ငါးမန္းသားေၾကာ္။


ဒါကေတာ့ ငါးမန္းသားနဲ႔လံုးထားတဲ့ ငါးလံုး

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

ေရးမယ္ေရးမယ္ဆိုျပီး ေရးလိုက္တာ မနက္ကတည္းက ျပီးခါနီးေလာက္က်ေတာ့ အလုပ္ေလးေပၚလာလို႔ ခဏထြက္သြားလိုက္တာ။ ျပန္လာေတာ့ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ မသိမ္းထားမိလို႔ထင္ပါရဲ႕ အားလံုးဘာမွ မေရးထားသလိုဘဲ။ ေကာင္းပါေလေရာ တမနက္လံုးရိုက္ထားသမွ်။ အခုေတာ့အစကေနျပန္ ရိုက္ေနရျပီ။ စာစီစာရိုက္ က်င့္ေနသလားမွတ္ရတယ္။ အဲ့ဒီလိုဘဲ မွတ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ကလည္း ခါတိုင္းလို သိမ္းစရာမလိုဘူးဆိုျပီး မသိမ္းဘဲဒီအတိုင္း ထြက္လိုက္မိတာ ကိုကကိုယ္အမွားမို႔။ ဘယ္သူမွ လက္ညွိဳးထိုးလို႔မရတဲ့အဆံုး....

ကဲစပါျပီ။ ဟိုတစ္ေန႔က ကိုရီးယားအစီအစဥ္ေတြၾကည့္ရင္က သူတို႔ဆီမွာ လုပ္တဲ့ ဗဟုသုတၪာဏ္စမ္း ကစားပြဲ အစီအစဥ္ေလးတစ္ခုၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုရီးယားလိုေျပာေပမယ့္ အဂၤလိပ္လိုစားတန္းထိုးလို႔ နည္းနည္း နားလည္ပါတယ္။ အဲ သူတို႔ကစားပဲြကစိတ္၀င္စားစရာေတာ့ အေကာင္းသား။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္း၊ သမိုင္းနဲ႔သိပၸံ၊ အစားအေသာက္၊ အာဟာရနဲ႔ ပက္သက္တာပါမက်န္ အကုန္ေမးပါတယ္။ ေျဖတဲ့သူေတြကလည္း ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြဆိုေတာ့ ၾကည့္တဲ့သူက စိတ္၀င္တစား ၾကည့္တာေပါ့။

ကၽြန္မၾကည့္တဲ့ေန႔ကေတာ့ က်ားအေၾကာင္းေမးခြန္းေတြေမးပါတယ္။ က်ားေတြဘာကို ႏွစ္သက္သလဲလို႔ ေမးတာပါ။ အဲေျဖတဲ့သူေတြကလည္း ကိုယ္ထင္ရာကိုယ္ေျပာတာ တခ်ိဳ႕ကက်ားေတြက ညစ္ပတ္ရတာ ၾကိဳက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြကလည္း အိပ္ရတာၾကိဳက္တယ္ စံုေနတာပါဘဲ။ အဲ အေျဖမွန္ကေတာ့ က်ားေတြက အနံ႔နဲ႔ပက္သက္ျပီး သိပ္ႏွစ္သက္ပါတယ္တဲ့။ အထူးသျဖင့္ ၀တ္ေလွ်ာ္ျပီးရင္သံုးတဲ့ Fibric Softener အနံ႔ကို က်ားေတြကသိပ္ၾကိဳက္ပါသတဲ့။

က်ားေတြ ၾကိဳက္မၾကိဳက္ကို သူတို႔စမ္းသပ္ထားပါတယ္။ ပထမဆံုး သိုးေတြနဲ႔စမ္းသပ္ပါတယ္။ သိုးေတြရွိတဲ့နားမွာ Softener ေတြသြားျပီးျဖန္းထားတာ။ သိုးေတြအားလံုး အနံ႔ရလို႔ထြက္ေျပးၾကျပီး အနံ႔ရတဲ့ အနားကိုေတာင္မကပ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ သိုးေတြလည္း အနံ႔ေၾကာက္တာဘဲတဲ့။ ေနာက္ အိမ္ေမြးေခြးေတြကို စမ္းပါတယ္။ အိမ္ေမြးေခြေတြနားကို Softener အရည္ေတြသြားျပီးျဖန္းေတာ့ ေခြးေတြလန္႔ေျပးပါေရာ။ သူတို႔လည္း သိုးေတြလိုဘဲ အနံ႔ရတဲ့နားကို ျပန္မလာၾကေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ အနံ႔ခံေကာင္းတဲ့ ေခြးအေတြကို သြားျပီးစမ္းပါတယ္။ ေခြးအေတြ အနံ႔ရတာနဲ႔ ကေသာကေရာေျပးတာတန္းေနပါေရာ။ ေခြးအေတြလည္း အနံ႔ကို
မၾကိဳက္ၾကဘူး ဆိုတဲ့ အေျဖဘဲထြက္ပါတယ္။

က်ားေတြထားတဲ့ ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ Softener အရည္ကိုျဖန္းထားေတာ့ က်ားေတြေရာက္လာျပီး အနံ႔ရွိတဲ့ေျမျပင္ကို လွိမ့္ျပီး၊ကိုယ္လံုးနဲ႔ပြတ္ေပးပါတယ္။ အနံ႔ေတြသူ႔ကိုယ္ေပၚကို ေရာက္ေအာင္လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ စမ္းတဲ့သူေတြက က်ားေတြရဲ႕အီအီးပံုနားမွာသြားျပီးေလာင္းထားလိုက္ပါတယ္။ က်ားေတြက အနံ႔ရတာနဲ႔ ေရာက္လာျပီး နမ္းၾကည့္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အီအီးေတြကို စားပါေတာ့တယ္။ အနံ႔ကသာေမႊးတာ စားၾကည့္ေတာ့ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ။ က်ားေတြမ်က္ႏွာေတြ ရွံဳ႕မဲ့ေနတာပါဘဲ။

ေနာက္ျပီး က်ားေတြကသူတို႔ကိုေလ့က်င့္ေပးတဲ့သူေတြရဲ႕ အနံ႔ကိုမွတ္ထားတက္ပါသတဲ့။ ေလ့က်င့္ေပးသူန႔ဲ၊ အစာေကၽြးတဲ့သူေတြက က်ားေတြဆီကိုသြားရင္ အကီၤ်တစ္ထည္တည္းသာ၀တ္ရပါတယ္တဲ့။ ေျပာင္းလိုက္ရင္ သူတို႔ကမမွတ္မိေတာ့ဘဲ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္လို႔ ထင္ေနပါတယ္တဲ့။

က်ားေတြတင္မကပါဘူး Cheaper က်ားသစ္ေတြလည္း Softener အနံ႔ကိုၾကိဳက္ၾကတာပါဘဲတဲ့။ သူတို႔ဆီသြားျပီး စမ္းေတာ့လည္း က်ားေတြလို ေျမေပၚမွာလူးျပီး ေပ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ Wild Animal ေတြက အန႔ံနဲ႔ပက္သက္ျပီး သေဘာက်တာေတြ႔ရပါတယ္တဲ့။

ကၽြန္မကေတာ့ အဲ့ဒီ့ ရွိဳးေလးၾကည့္ျပီး သိပ္ျပီးအံ့ၾသလို႔ ဘေလာဒ့္ေပၚမွာတင္ဖို႔ေရးဦးမွဘဲဆိုျပီး စဥ္းစားထားတာ ၾကည့္ျပီးကတည္းကပါ။ မေရးျဖစ္ မေရးျဖစ္နဲ႔ ဒီေန႔မွဘဲ ျပီးေအာင္ေရးမယ္ဆိုျပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆို ေတာထဲသြားမယ္ဆိုရင္ Softener အရည္ဘူးေတြေဆာင္သြားရင္ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။ ေတာေခြးေတြက ေၾကာက္ၾကျပီး အနားမကပ္ၾကဘူး။ က်ားေတြ၊ က်ားသစ္ေတြကေတာ့ အဲ့ဒီ့အနံ႔ကိုခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကေတာ့ ကိုယ့္ကို ရန္မူၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ ကၽြန္မေတာ့အဲ့ဒီလို ျမင္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာဘယ္လိုျမင္လဲ။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

အမွန္က ဒီအဓိ႒ာန္ကို အသိအေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္ဆီကေနရတာပါ။ သူက အဲ့ဒီအဓိ႒ာန္္ေၾကာင့္ သိန္းထီေပါက္ တယ္ လို႔ေျပာလို႔ပါ။ ကၽြန္မလည္း အဓိ႒ာန္စမ္းျပီး ၀င္ၾကည့္တာ ပထမအေခါက္မွာ လံုး၀အဆင္မေျပလို႔။ ေနာက္ထပ္ေခါက္ေခါက္ၾကိဳးစားျပီးလုပ္တာလည္း အဆင္မေျပပါဘူး။ အဲ အဲ့ဒီအဓိ႒ာန္ကို ၉တန္းႏွစ္ကစျပီး လုပ္ၾကည့္တာ ဆယ္တန္းေျဖျပီးတဲ့အထိ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ အေႏွာက္အယွက္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရ ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အိမ္နဲ႔နီတဲ့ ေရႊဘုန္းပြင့္ဘုရားမွာသြားျပီး အဓိ႒ာန္၀င္ေတာ့မွဘဲ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ အဓိ႒ာန္ေအာင္သြားပါတယ္။

အဓိ႒ာန္ကို ဒီလိုပါ ပ႒ာန္အက်ဥ္းကို တစအဆံုး၊ အဆံုးအစ(အႏုလံုပဏိလံုေခၚမလား) ကို တစ္ေခါက္ယူျပီး၊ ၂၁ေခါက္ ရြတ္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ အဓိ႒ာန္ကို လစဥ္ လဆန္း (၉) ရက္ေန႔ နံနက္(သို႕) ည (၉) နာရီတိတိမွာ စျပီး ရြတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ရြတ္ရမည့္ေနရာကလည္း တစ္ေနရာတည္းျဖစ္ရပါ့မယ့္။ ဒီေန႔ဒီေနရာမွာ ရြတ္ျပီး ေနာက္ေန႔မွာ တစ္ျခားေနရမွာ ရြတ္ရင္အဓိ႒ာန္မေအာင္ပါဘူး။ အဓိ႒ာန္မေအာင္ဘူးဆိုတာက ကိုယ့္ဆုေတာင္း မျပည့္ဘူးလို႔ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူသတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းနဲ႔မညီဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။

အဓိ႒ာန္စ၀င္တဲ့ အခ်ိန္၊ ေနရာ၊ တိက်ဖို႔လိုသလို တစ္ကုိယ္ေရသန္႔ရွင္းဖို႔လည္း လိုပါေသးတယ္။ မိန္းကေလး ေတြဆိုရင္ ကိုယ္မသန္႔ရင္ အဓိ႒ာန္၀င္လို႔မရပါဘူး။ အဓိ႒ာန္ဟာ ပ႒ာန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ တရိုတေသရြတ္ရ မွာျဖစ္ပါတယ္။ အဓိ႒ာန္ေနာက္ဆံုးေန႔ (၉)ရက္ေျမာက္ေန႔မွ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ဆုတစ္ခုကို ေတာင္းရမွာျဖစ္ပါ တယ္။ ဆုေတာင္းတဲ့ေနရာမွာလည္း တစ္ခုတည္းျဖစ္ဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ သားေရႊအိုးထမ္းလာတာျမင္ခ်င္ ပါတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးမေျပာဖို႔မွာထားပါတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ဆုတစ္ခုကို တိတိက်က်ေတာင္းမွသာ ဆုေတာင္း ျပည့္မွာျဖစ္ပါတယ္။ လုိခ်င္တာေတြေတာင္ခ်င္သူမ်ား စမ္းၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

လင္းကတက္ထားလို႔ ေရးရတာဆိုေပမယ့္ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း အစားအေသာက္ ၀ါသနာအိုးမို႔လို႔ အစားေသာက္အေၾကာင္းေရးခ်င္ေနတာၾကာပါျပီ။ ငိုခ်င္ရက္လက္တို႔ ဆိုသလို။ အေမရိုက္တာနဲ႔ ငါငိုခ်င္တာနဲ႔ လို႔ဘဲ ေျပာေျပာ ဒီပိုစ္ကို စိတ္ရွိလက္ရွိေရးလိုက္မယ္ဟဲ့ဆိုျပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။ လင္းေရ နည္းနည္းေနာက္က် သြားရင္ခြင့္လႊတ္ေပးေနာ္။ ဇေကာပန္ပါရဲ႕။ :P

ဘယ္ကစေရးရမလည္း စဥ္းစာလိုက္တာေခါင္းနည္းနည္းမူးသြားတယ္။ ပုဇြန္ေတာင္ကစေရးမယ္ေနာ္။ ပုဇြန္ေတာင္မွာက ျမန္မာမုန္႔ေတြအေတာ္စံုတယ္။ ေရႊဘုန္းပြင့္ဘုရားအေရွ႕က ရခိုင္မုန္႔တီက ရခိုင္မေတြ ေရာင္းတာ သိပ္စားလို႔ေကာင္းတယ္။ ဟင္းရည္ကလည္းအရသာရွိသလို အသုတ္ကလည္း တျခားဆိုင္ေတြနဲ႔ မတူလို႔ အျမဲသြားစားျဖစ္တယ္။ ေစ်းကသူမ်ားေတြထက္ နည္းနည္းၾကီးေပမယ့္ စားလို႔ေကာင္းတယ္ဗ်။ ျမန္ေအာင္သုတ္ဆိုလား၊ ရခိုင္သုတ္ဆိုလားဘာလား ပဲငပိရယ္၊ ငရုတ္သီးရယ္၊ ၾကက္သြန္နီအစိမ္းနဲ႔ သုတ္တဲ့ အသုတ္ဆိုေကာင္းမွေကာင္း။ ေျပာရင္နဲ႔သေရက်လာျပီ။ အဲ့ဒီဆိုင္က ေန႔လည္၁၂ နာရီေနာက္ပိုင္းကေန စဖြင့္တာ ညဘက္ ၉နာရီေလာက္အထိဘဲ။ လာစားတဲ့သူေတြအေတာ္မ်ားတယ္။ ပုဇြန္ေတာင္၊ေရေက်ာ္၊ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘက္ကေရာ လာစားၾကတာ။နာမည္ၾကီးေပါ့အဲ့ဒီနားမွာေတာ့။

ေနာက္တစ္ခုက ေရေက်ာ္လမ္းမၾကီးေပၚက ညအခါ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ပါ။ သူကအရင္ ညေနပိုင္းမွဖြင့္တာပါ။ ဆိုင္နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ထင္ပါရဲ႕။ အေတာ္ေကာင္းတဲ့မုန္႔ဟင္းခါးပါ။ ရန္ကုန္မွာ တင္တင္ေအးတို႔၊ စံျပတို႔ကေတာ့ ေရာင္းတန္းလိုသေဘာမ်ိဳး လူတိုင္းစားႏိုင္ေအာင္ခ်က္ထားတာမ်ိဳး၊ သူကက်ေတာ့ ရွယ္ခ်က္ထားတာပါ။ ေျမပဲဆံ၊ ေရႊၾကည္၊ အကုန္ပါတယ္။ အေၾကာ္မပါဘဲနဲ႔စားရင္ကို အေတာ္စားယူရတယ္။ ပါဆယ္ဆိုရင္ အိမ္မွာ တစ္ပြဲကို ႏွစ္ေယာက္စားလို႔ရတယ္။ မ်ားလည္းမ်ားျပီးစားေကာင္းတယ္ခင္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းတက္လို႔ ဆိုင္ပိတ္ထားတာေတြတယ္။ အဲ့ဒီမုန္႔ဟင္းခါးလည္းလြမ္တယ္ဗ်။

ေနာက္ျပီး ၁၃လမ္းက ေရႊေတာင္တန္း ေကာ္ရည္ေခါက္ဆြဲနဲ႔ဆီခ်က္ဆိုင္ကိုလည္း အရမ္းလြမ္းပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေခၚသြားလို႔ စားဖူးတာဆို ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းသူမပါလည္း စားျဖစ္တယ္။ ရန္ကုန္က စားသမွ်ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲေတြထဲမွာ သူ႔ဆိုင္က ဆီခ်က္ကို အၾကိဳက္ဆံုးပါဘဲ။ ေကာ္ရည္လည္းၾကိဳက္တယ္ခင္ဗ်။ ငါးပိသုတ္ေလးနဲ႔ဆို ေကာင္းမွေကာင္း။ စားေနက်မို႔ အခ်ဥ္မၾကိဳက္လို႔ ခ်ည္းမ်ားရင္လည္း သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အၾကိဳက္လိုက္လုပ္ေပးတယ္။ တျခားဆိုင္ေတြဆို ဂ်ီးမ်ားရင္ ေစာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီးနဲ သိပ္မလုပ္ေပးခ်င္ၾကဘူး။ ေနာက္ျပီး ေရႊနန္းေတာ္ ေရႊဆိုင္နားက ဘဲေပါင္းဆီခ်က္လည္းေကာင္းပါတယ္။ သူကနည္း ေရႊေတာင္တန္းကထက္ ေစ်းၾကီးလို႔သိပ္မစားျဖစ္ဘူး။

ရန္ကုန္မွာ မႏၱေလးၾကာဆံခ်က္ကို ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာစားဖူးတယ္။ လံုး၀စားလို႔မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပဲခူးကလပ္နားက မႏၱေလးၾကာဆံခ်က္ဆိုင္ကေတာ့ မႏၱေလးလက္ရာအေတာ္မွိလို႔ စားျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီဆိုင္မွမဟုတ္ရင္ သိပ္ျပီးမစားျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ မဂၤလာေစ်းနားက ငါးဖယ္ေၾကာ္သုတ္။ ေနရာကနဲနဲညစ္ပတ္ ေပမယ့္ အရသာေကာင္းလို႔စားျဖစ္တယ္ခင္ဗ်။ ပါဆယ္ေပါ့။
တရုတ္တန္းမွာေတာ့ ကၽြန္မစားခ်င္တဲ့မုန္႔ေတြ လက္ညိွဳးထိုးမလြဲပါဘဲ။ မငယ္ၾကာဆံေၾကာ္၊ ၁၉လမ္းက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္က ေစ်းသိပ္မၾကီးမ်ားမ်ားထည့္ေပးလို႔ ကၽြန္မအၾကိဳက္ပါ။ အဲ ၁၉ အထက္လမ္း ဘံုေက်ာင္း ေထာင့္က စက္သားေပါင္းဆို အိမ္အျပန္တိုင္းအျမဲ၀င္တီးေနက်ပါခင္ဗ်။ ၁၅ လမ္းကစလို႔ လသာလမ္းအထိ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကိုေတာ့ အကယ္ဘဲလြမ္းမိပါတယ္ခင္ဗ်။ တရုတ္တန္းက ရွမ္းေခါက္ဆြဲကလည္း စားလို႔ေကာင္းလို႔ လြမ္းရေသးတယ္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြက ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ ၁၅ လမ္း၊ စမ္းေခ်ာင္း၊ ဗဟန္း၊ ပဲခူးကလပ္ေတြမွာေနၾကေတာ့ အျမဲအလည္သြားျဖစ္တဲ့ကၽြန္မ အဲ့ဒီေနရာေတြက အစားအေသာက္ေတြကို အေတာ္ရင္ႏွီးခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတိုင္း အျမဲေရာက္တဲ့ လွည္းတန္းကမုန္႔ေတြထဲမွာ အညာမွာသာရျပီး ရန္ကုန္မွာ အေတာ္ရွာရခက္တဲ့ မုန္႔ပစ္သလတ္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မေတာ့ လွည္းတန္းေရာက္ရင္ မုန္႔ပစ္သလတ္နဲ႔ မုန္႔အုပ္ ၀ယ္ျပီးမွအိမ္ျပန္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ လွည္းတန္းေစ်းအေနာက္ဘက္က ေရွာက္သီးသုတ္နဲ႔ ၾကာဆံဟင္းခါးကို လည္း မေမ့ပါဘူး။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ပင္မ၀င္ထဲက စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ကင္တင္းကနာမည္ တစ္လံုးနဲ႔ေနတာပါ။ ကဗၺလာရည္ ကေစ်းခ်ိဳျပီး ေသာက္လို႔အရမ္းေကာင္းသလို၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ၾကာဆံေၾကာ္ေတြလည္း ေစ်းသတ္သာျပီးစားလို႔ေကာင္းမွေကာင္း။ မႏၱေလးမုန္႔တီသုတ္တို႔ လက္ဖတ္သုတ္ တို႔ကလည္း ေကာင္းတဲ့စာရင္ထဲမွာ ခ်န္ထားလို႔မရပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာရွိေနတဲ့သူမ်ား မယံုရင္သြားေရာက္ ျမည္းၾကည့္ ႏိုင္ပါတယ္။ အဲကန္ေဘာင္က ေက်ာက္ျဖဴဆိုတဲ့ ရခိုင္မုန္႔တီဆိုင္ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဆရာမေတြေခတ္ကတည္းကဆိုင္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကန္ေဘာင္မွာေတာ့ အဲ့ဒီဆိုင္ကရခိုင္မုန္႔တီကစားလို႔ အေကာင္းဆံုးပါဘဲ။ ဗူးသီေၾကာ္လည္း အဲ့ဒီဆိုင္မွာရတယ္ခင္ဗ်။

အေရးၾကီးတဲ့ ၀က္သားတုတ္ထိုးေမ့သြားလို႔။ ၀က္သားတုတ္ထိုးကို ရန္ကုန္ကေတြ႔သမွ်ဆုိင္မွာ စားေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွအခ်ဥ္ရည္မစားပါဘူး။ ေရာဂါကူးမွာစိုးလို႔။ ျပီးရင္ ၀က္ႏွလံုးဘဲ စားျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ မေနႏိုင္မွ ၀က္အူစားျဖစ္တယ္။ နားရြက္ကို ၀က္နားဖာဂ်ီးေၾကာက္လို႔ မစားဘူး။ မ်က္လံုးလည္း ေၾကာက္လို႔ မစားျဖစ္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀က္သားတုတ္ထိုးေတာ့ အေသအလဲသတိရတယ္ဗ်ိဳ႕။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအဆံုးက ထူးမွထူး ကေျမအိုးျမီးရွည္နဲ႔ မာလာဟင္း၊ ၄၅ လမ္းကရွမ္းေခါက္ဆြဲ ေမ့ပါဘူးဗ်ိဳ႕။ ေရေက်ာ္ဘိန္းမုန္႔ကေရာ ေမ့ေနမွာစိုးရေသးလို႔ ျမန္ျမန္ထည့္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေအးကဖီးက နံျပားရယ္၊ လက္ဖက္ရည္ရယ္၊ Dim Sam ရယ္၊ အကင္ရယ္။ ေျပာရင္နဲ႔ လြမ္းေနျပီ။ ခဏေနမွ ပူတင္းလုပ္စားလိုက္ဦးမယ္။ :P
ကဲရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ရင္ ေလွ်ာက္စားမည့္စာရင္ေတြေတာ့ျပဳစုျပီးပါျပီ။ အခမဲ့ေၾကာ္ျငာေပးတာပါ။ ရွိေသးရင္သိေသးရင္ ထပ္ျဖည္လိုက္ဖို႔တစ္ျခားလူေတြကို တက္လိုက္မယ္ဗ်ာ။ ကဲဘုရားသာတေပေတာ့။
၁) ေမပ်ိဳ
၂)chaos
၃)မညေလး
၄)ကိုေနလင္း
၅)ကိုကဗ်ာလမ္း
၆)ကိုဇူလိုင္အိပ္မက္

တက္ထားတဲ့အထဲမွာ မပါလို႔ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ၾကပါနဲ႔ခင္ဗ်။ ေနာက္တစ္ေခါက္လာပါဦးမယ္။ ကိုစုိးထက္ၾကီးကို တက္မလို႔ စာေမးပြဲရွိတယ္ဆိုလို႔။ ကိုဇူလိုင္က နံပါတ္၄ ကိုေၾကာက္တယ္ဆိုလို႔ နံပါတ္ေျပာင္း
ေပးထားပါတယ္။ လက္မလည္ေအာင္ေရးေပးၾကပါဦးေနာ္။ ေက်းဇူးတင္လွ်က္။
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

လူတိုင္းကိုယ္ေၾကာက္တဲ့ သတၱ၀ါေတာ့ရွိၾကမယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မဘယ္သတၱ၀ါမွ မေၾကာက္ တက္ပါဘူး။ ေျမြလည္းမေၾကာက္တက္ပါဘူး။ ၾကြက္လည္း မေၾကာက္တက္ပါဘူး။ တီေကာင္ဆိုပိုေတာင္ ဆိုေသးတယ္ လိုက္ဖမ္းျပီး သူမ်ားေတြကိုလိုက္တို႔တက္တယ္။ တစ္ခါက ကၽြန္မအေမရဲ႕ၾကီးေတာ္ၾကီး အိမ္လာလည္တာ အိမ္ေတြရွင္ေတာ့ ၾကြက္ေပါက္စေလးေတြေတြ႕တာ ၾကီးေတာ္ၾကီးကို သြားျပီးျပတာ။ ၾကီးေတာ္ၾကီး ေသြးေတြတက္သြားလို႔ အေတာ္ေဆးကုလိုက္ရတယ္။ :P
ကၽြန္မအိမ္နားက ကၽြန္မအျမဲသြားလည္ေနက်အိမ္က အေဒၚၾကီးက ပင့္ကူမွ်င္ေတြသိပ္ေၾကာက္တက္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ပင့္ကူမွ်င္ေတြ တုတ္ေခ်ာင္းမွာရစ္ျပီး လိုက္တို႔ရင္ မၾကီးမငယ္နဲ႔ ငိုမတက္ျဖစ္တက္လို႔ ကၽြန္မအျမဲ ေျခာက္တက္ပါတယ္။ ကၽြန္မေဒၚေတြကေတာ့ ၾကြက္မွန္ရင္ေၾကာက္တက္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေျမြကို သိပ္ေၾကာက္တက္ပါသတဲ့။ ေနာက္အေဒၚတစ္ေယာက္က တီေကာင္ျမင္ရင္ ေအာ္ေနတာ။ တီျမင္ရင္သူ႕ကို ကၽြန္မေခၚျပေတာ့တာပါဘဲ။ ေသးထြက္ေအာင္ေအာ္ျပီးေျပးေတာ့တာပါဘဲ။
ကၽြန္မလား၊ ကၽြန္မမွာလည္း ကၽြန္မေၾကာက္တဲ့ သတၱ၀ါ ၂ေကာင္ရွိပါတယ္။ သိပ္ျပီးထူးထူးျခားျခား မဟုတ္ ေပမယ့္ ကၽြန္မအေၾကာင္းနဲ႔ ကၽြန္မေၾကာက္တာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ပင့္ကူးကလူေတြကို စားတဲ့အေၾကာင္း ရိုက္ထားတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားၾကီးျပီး ပင့္ကူေတြကို အရမ္းေၾကာက္ပါတယ္။ အိမ္ေထာင့္ေတြမွာတြယ္တက္တဲ့ ပင့္ကူေတြကိုေတာ့လံုး၀မေၾကာက္ပါဘူး။ အဲ ေျခေထာက္ ၾကီးၾကီးနဲ႔ ဥအိမ္ေတြပါတဲ့ ပင့္ကူမည္းမည္း ေတြကို ေတာ့ အေသေၾကာက္ပါတယ္။ ဒီအတိုင္းေနရင္ သိပ္မေၾကာက္ေပမယ့္ လွဳပ္ေနရင္ေတာ့ ေနစရာမရွိေအာင္ ေၾကာက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက (၇)တန္းႏွစ္က ပိုးဟပ္အေၾကာင္းစာမွာသင္ျပီးကတည္းက ပိုးဟပ္ကိုရြံျပီး၊ အေသေၾကာက္ သြားပါတယ္။ ပိုးဟပ္ျမင္လို႔ကေတာ့ ထခုန္ေတာ့တာဘဲ။ သတ္လည္းမသတ္ရဲဘူး၊ ပိုးဟပ္ကသတ္ရင္သူ႕မွာ ရွိတဲ့ပိုးေတြအျပင္ကို ျပန္႕တယ္ဆိုလို႔။ ေအာ္ျပီးခုန္ေနတာ ပိုးဟပ္မ်က္စိေရွ႕ကေပ်ာက္သြားတဲ့အထိပါဘဲ။ :P ဘာေကာင္မွမေၾကာက္တက္တဲ့ကၽြန္မ သူမ်ားေတြေရွ႕မွာ ဟိတ္ၾကီးဟန္ၾကီးႏိုင္ေပမယ့္ ပိုးဟပ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ေတာ့ ပါးစပ္ကလည္းေအာ္၊ ေျခေထာက္ကလည္း ခုန္၊ လက္ကလည္း ဟိုကားယားဒီကားယားနဲ႔ အေတာ္ၾကည့္ရဆိုး တဲ့ ပံုစံေတြလုပ္တက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး၊ ကိုယ္ဘာျဖစ္ေနလည္း မသိေတာ့ဘူး၊ လူၾကားသူၾကားထဲမွာေတာ့ ပိုးဟပ္မေတြ႕ပါေစနဲ႔လို႔အျမဲဆုေတာင္းလွ်က္။ အျပင္ထြက္ရင္ေပါ့။ ကံမေကာင္း တဲ့ကၽြန္မ တစ္ခါကလည္း အျပင္မွာမုန္႔သြားစားတာ လူေတြအမ်ားၾကီးရွိတဲ့အထဲ ကၽြန္မေျခေထာက္ေပၚကိုမွ ပိုးဟပ္ကေရြးျပီးတက္လို႔ ေယာင္ျပီးေအာ္လိုက္တာ ေဘးကလူေတြ၀ုိင္းၾကည့္လို႔ အရွက္ကဲြခဲ့ေသးတယ္။ ကဲ မိတ္ေဆြ သင္ေရာ ဘာသတၱ၀ါေၾကာက္လဲ။ ဒီပိုစ့္ကိုဖတ္တဲ့သူေတြကို တက္လိုက္ျပီဗ်ာ။(ကိုရန္ေအာင့္ ေလသံနဲ႔။)
ျငင္းလို႔မရတဲ့သူေတြေအာက္မွာစာရင္းလုပ္ထားတယ္။
၁) ႏွင္းပြင့္ျဖဴေလး
၂) မီးေလး
၃) မုိးခ်စ္သူ
၄)မွ်ားျပာ
၅)ကိုမန္လွိဳင္းငယ္
၆) ကိုပီေက
(မွတ္ခ်က္။။ အထက္ပါလူ ၆ ေယာက္ကေတာ့ မေရးမျဖစ္ေရးေပးၾကပါ။ )

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

မိုးခ်စ္သူတက္ထားလို႔၊ အိတ္ထဲရွိတာအကုန္ထုတ္ဆိုလို႔။ ကဲထုတ္လိုက္ျပီ။ ကၽြန္မအိတ္ထဲမွာ ကၽြန္မအျမဲထည့္တက္တဲ့ပစၥည္းေတြကေတာ့။ အဲ ကၽြန္မအိတ္ကေတာ့ အရူးလြယ္အိတ္နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္တူပါရဲ႕။ အိတ္ၾကီးၾကီးေတြကိုသာကၽြန္မၾကိဳက္တက္သလို။ အိတ္ေသးေသးေလးေတြလည္း ခ်စ္လို႔၊ ၀ယ္ျပီးအိတ္ ၾကီးၾကီးထဲကိုထည့္ျပီးေဆာင္ေလ့ရွိပါတယ္။ အိတ္ၾကီးၾကီးထဲမွာေတာ့...

၁။ ေရေတြထည့္ဖို႔ ေရထည့္တဲ့အိတ္။

၂။ ရာသီဥတုဒတ္ကကာကြယ္ရေအာင္ ထီတစ္ေခ်ာင္းေတာ့ အျမဲေဆာင္တက္ပါ၏။

၃။ ဂ်ဴး ဆိုတဲ့ရာပန္းဆီတစ္ဗူး။

၄။ အဘထလို ေဆးျမစ္ေတြပါတဲ့။ ရွဴဗူးတစ္ဗူး။

၅။ အေၾကြေစ့ေတြထည့္ဖို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ေသးေသးေလးေနာက္တစ္လံုး။

၆။ အိတ္ၾကီးၾကီးရဲ႕ ဇစ္ထဲမွာကေတာ့၊ စတစ္ကာဓါတ္ပံုေတြ၊ ပစ္စပို႔ဓါတ္ပံုေတြထည့္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ အိတ္
တစ္လံုး။

၇။ ႏွဳတ္ခမ္းဆိုးေဆးတစ္ေတာင့္။ ႏွဳတ္ခမ္းေဆးဆိုးတာ မၾကိဳက္ေပမယ့္ ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္ ဆိုးရေအာင္ လိေမၼာ္ေရာင္(သို႔) ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ (သို႕) အညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ တစ္ေခ်ာင္း အျမဲေဆာင္ထားတက္ပါတယ္။

၈။ ႏွဳတ္ခမ္းနီဆိုးရင္ ၾကည့္ဖို႔မွန္တစ္ခ်ပ္ရွိပါတယ္။

၉။ အျမဲတမ္း ရွဳပ္ေနတက္တဲ့ဆံပင္ေတြအတြက္ ေခါင္းဖီးေသးေသးေလး တစ္ေခ်ာင္။

၁၀။ Memory Stick တစ္ခု။

၁၁။ ဖုန္းနံပါတ္ေတြနဲ႔ တိုလီမုတ္စေရးရေအာင္ စာအုပ္ေသးေသးတစ္အုပ္။

၁၂။ ေကာ္ဗူးတစ္ဗူး။ သုပ္ခ်င္တာေတြသုပ္လုိ႔ရေအာင္။

၁၃။ ပစ္စပို႔တစ္ခု(ရန္ကုန္တုန္းကေတာ့ ရွိသမွ်ေက်ာင္းသားကဒ္ေတြ အကုန္ထည့္ထားတက္တယ္။ လက္နက္ၾကီးအေနနဲ႔ေပါ့။)

၁၄။ ရွဳပ္ပြတက္တဲ့ ဆံပင္ေတြကို ခ်ည္ေႏွာင္ဖို႔ ေခါင္းစည္းၾကိဳးအနက္ေရာင္ ေသးေသးေလး၁၀ခုေလာက္နဲ႔၊
ေခါင္းစည္းၾကိဳးအၾကီး ၁ ခုနဲ႔၊ ကလစ္တခ်ိဳ႕။

၁၅။ ေရာင္စံုေဘာပင္။ Correction Pen။ ေဘာပင္။ ခဲတံ။ ခဲဖ်က္။ ခဲတံခၽြန္ဖို႔ ဓါးတစ္ခ်ာင္း။ ခဲခၽြန္စက္တစ္ခု။ ေပတံေသးေသးတစ္ေခ်ာင္းလည္း ပါေသးတယ္။

၁၆။ အပ္ခ်ိပ္ေသးေသးေလးေတြလည္း ပါေသးတယ္။ လိုအပ္ရင္သံုးဖို႔။

၁၇။ အသံအျမဲပိတ္ထားတက္လို႔ Miss Call အျမဲတမ္းေပၚတဲ့ ႏို႔ဆီခြက္တစ္လံုး။

၁၈။ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုင္ရမွာ ပ်င္းတဲ့ ကၽြန္မအေမရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ရယ္။ စာၾကည့္မ်က္မွန္ရယ္၊ သူ႕ရဲ႕ႏို႔ဆီခြက္ရယ္။

၁၉။ ဗိုက္ေအာင္ရင္ေသာက္ဖို႔ Digene နဲ႔ Spasmo ။ ပါရာနဲ႔ ဘာမီတြန္ ။

၂၀။ ေလွ်ာက္ျခစ္ထားတဲ့ ေျပစာစာရြက္အေဟာင္းေတြ။

၂၁။ ပဲမ်ားရေအာင္ ေဆာင္ထားတက္တဲ့ နားကတ္တြဲေလာင္းေတြထည္ထားတက္တဲ့ ဗူးတစ္ဗူး။

မပါ မျဖစ္ကေတာ့ ေျခဦးတည့္ရာေလွ်ာက္သြားတက္တဲ့ ေျခေထာက္တစ္စံုရယ္။ ေတြ႔ကရာေလွ်ာက္စား တက္ တဲ့ ပါးစပ္တစ္ေပါက္ရယ္ပါ။ ကဲ အားလံုးအကုန္ဘဲ။ အျပင္သြားရင္ အဲ့ဒီအိတ္တစ္ လံုး ဆဲြျပီးထြက္လိုက္ရင္ ဘာမွ မလိုသေလာက္ျဖစ္သြားျပီ။
ျပီးပါျပီ။
ႏွင္းဆီနီနီ။။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လင့္ေပးလို႔၀င္ၾကည့္ျပီး သူေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြကိုေျဖၾကည့္တာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလို႔ တင္းထားလိုက္တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း စိတ္၀င္စားမယ္ ထင္လို႔။

Your EQ is 113

50 or less: Thanks for answering honestly. Now get yourself a shrink, quick! 51-70: When it comes to understanding human emotions, you'd have better luck understanding Chinese. 71-90: You've got more emotional intelligence than the average frat boy. Barely. 91-110: You're average. It's easy to predict how you'll react to things. But anyone could have guessed that. 111-130: You usually have it going on emotionally, but roadblocks tend to land you on your butt. 131-150: You are remarkable when it comes to relating with others. Only the biggest losers get under your skin. 150+: Two possibilities - you've either out "Dr. Phil-ed" Dr. Phil... or you're a dirty liar.

What's Your EQ (Emotional Intelligence Quotient)?

You Are a Good Girl!

You're into fun - but it has to be your own brand of fun Drinking? No thanks. You rather spend your time differently... Whether it's talking with friends, taking up a hobby, or reading You're not the type to socialize just for socializing's sake!

Are You a Party Girl?

ယုဇနပန္းပြင့္ေလးေတြ။

ကၽြန္မ ယုဇနပန္းပင္အေၾကာင္းေရးတုန္းက မီးေလးလား၊ ႏွင္းပြင့္လားမသိ ယုဇနပန္းမျမင္ဖူးလို႔ ဆိုျပီးဆီဗံုးထဲမွာ လာေအာ္ဖူးလို႔။ တေန႔ကျမိဳ႕ထဲသြားရင္း ယုဇနပန္းပင္ေတြလို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီးယူ
လာခဲ့တယ္ အခုတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တျခားဓါတ္ပံုေလးေတြလည္း ဒီမွာစုျပီးတင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ေခါင္းစဥ္ အသစ္အခုမလုပ္ခ်င္ေတာ့လို႔။ အပ်င္းၾကီးတာခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။

ဒါေလးက Sandakan ေျမပံုေလး။

Memorial Stone at POW Camp. သံုးႏိုင္ငံကိုယ္စားျပဳ(ေနၾကာပန္း၊ ႏွင္းဆီပန္း၊ ေခါင္းလားပန္း။)

POW Camp မွာရွိတဲ့ ေျမတူးတဲ့စက္ၾကီးပါ။


ေတာင္ေပၚစခန္ကေန Kinabalu ေတာင္ကိုရိုက္ထားတာပါ။

Kinabalu ေတာင္ပံုပါ။ (Professional ေတြရိုက္ထားတဲ့ဓါတ္ပံု)

စစ္အတြင္းကအသံုးျပဳခဲ့တဲ့ ေရေႏြးေငြ႕သံုးမီးစက္။

Orangutan ဆိုတာသူပါဘဲ။ လွတယ္ဟုတ္?

ကဲျပီးသေလာက္ေလးတင္ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ျဖည့္ျပီးရင္ တင္ထားလိုက္ပါဦးမယ္။

အခုတေလာ ဘေလာဒ့္စြဲမစြဲစမ္းတဲ့ ဟာေလး ကိုစုိးထက္ ကစတယ္ထင္ပါရဲ႕ ဘေလာဒ့္ေလာကမွာ သူမ်ားေတြစမ္းတာေတြ႔လို႔ ကၽြန္မလည္း သြားေရာက္စမ္းသပ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မဘေလာဒ့္ဘယ္ေလာက္ စဲြေနသလဲကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ျပာျပခ်င္လို႔ပါ။
ကၽြန္မဒီေလာက္ ဘေလာဒ့္ စဲြေနပါတယ္။

75%How Addicted to Blogging Are You?

Get a cash advance

ဒီေလာက္ Coffee စြဲေနပါတယ္။

I am 44% Addicted to Coffee

Free Alaska Dating